Οι μαμάδες που μένουν στο σπίτι δεν είναι υπηρέτριες

Κάτι συνέβη πρόσφατα που πραγματικά με έκανε να σκεφτώ και να αξιολογήσω τη ζωή μου ως μαμά που μένει στο σπίτι.

Ήταν το βράδυ που είχα ραντεβού με τον οδοντίατρο και ο σύζυγός μου θα έμενε με τα παιδιά. Συμβαίνει σπάνια, γιατί συνήθως έχω πάντα μαζί μου ένα από τα τρία παιδιά.

Αξιοποίησα λοιπόν με τον καλύτερο τρόπο το χρόνο που είχα στη διάθεσή μου πηγαίνοντας και επιστρέφοντας από το οδοντιατρείο στο σπίτι. Μη φανταστείτε ότι έκανα κάτι τρομερό: άκουγα μουσική και τραγουδούσα στο αυτοκίνητο!

Όταν επέστρεψα, ο ένας γιος μου έτρεξε κοντά μου και με αγκάλιασε ενώ η κόρη μου, με κοίταξε και είπε μόνο μια λέξη: «Πεινάω». Αυτό μόνο, ούτε «γεια» , ούτε «μαμά», απλώς μια άμεση απαίτηση για φαγητό. Τότε κατάλαβα ότι τα παιδιά μου πιστεύουν ότι είμαι σερβιτόρα, υπηρέτρια (αν θέλετε), και αυτό όχι μόνο δεν μου άρεσε αλλά δεν είναι και σωστό.

Με έκανε επίσης να συνειδητοποιήσω ότι η ίδια έπαιξα μεγάλο ρόλο στο να έχουν αυτή την εικόνα για μένα.

Ήξερα από μικρή ότι ήθελα να γίνω μαμά που θα μεγάλωνε μόνη της στο σπίτι τα παιδιά.

Αν ήμουν εργαζόμενη μητέρα, δεν θα μου περίσσευαν χρήματα ούτως ή άλλως με τις μετακινήσεις και τους παιδικούς σταθμούς.

Θα μπορούσα να κάτσω και να γράψω για το τι σημαίνει πραγματικά να είσαι μια μαμά που μένει στο σπίτι, τις χαρές και τις λύπες. Για το πόσο με άλλαξε η μητρότητα αλλά και πώς με κάνει να νιώθω υπηρέτρια.

Μερικές φορές αισθάνομαι σαν τη Σταχτοπούτα, παγιδευμένη στο σπίτι μου, που τρέχει πάντα μετά από ένα χάος για να καθαρίσει ή να φροντίσει τα παιδιά. Είναι σαν να έχουν ένα μικρό κουδουνάκι, να το χτυπούν, κι εγώ να τρέχω για να καλύψω τις ανάγκες τους.

Μπορεί να ακούγεται πιο δραματικό από ό,τι είναι στην πραγματικότητα και γνωρίζω ότι είναι δικό μου λάθος.

Ως μαμά που είμαι στο σπίτι, έχει καθιερωθεί μια ρουτίνα, όπου αν τα παιδιά μου χρειάζονται κάτι, είμαι πάντα εκεί για να τους το παρέχω.

Αυτό είναι φυσικό, θέλουμε τα παιδιά μας να έχουν ό,τι χρειάζονται, αλλά φοβάμαι ότι έχω χάσει το μέτρο και την υπομονή.

Τώρα λοιπόν ίσως ήρθε η στιγμή να διδάξω στα παιδιά μου ότι πρέπει να περιμένουν. Όχι επειδή πρέπει, αλλά επειδή αυτό είναι το σωστό.

Ακόμα κι αν δεν κάνω κάτι σημαντικό τη στιγμή που το παιδί μου θέλει ένα σνακ, πρέπει να περιμένει, να μάθει να έχει υπομονή.

'Ισως αυτή είναι η στιγμή που θα πρέπει ν΄αρχίσουν να με βοηθούν. Αντί να σέρνομαι στο πάτωμα για να μαζέψω τα παιχνίδια, να είναι μαζί μου και να με βοηθούν.

Είναι σε ηλικία για να καταλάβουν ότι σε αυτό το σπίτι όλη είμαστε μια ομάδα και όλοι έχουν ευθύνες και υποχρεώσεις.

Αυτό πρέπει να γίνει αντιληπτό και από τον σύζυγό μου, ο οποίος άθελά του, - ξέρω βαθιά μέσα μου ότι δεν το κάνει επίτηδες – με αντιμετωπίζει με τον ίδιο τρόπο.

Η μητρότητα είναι μια δουλειά που δεν πληρώνεται καλά και σίγουρα δεν έχει φιλοδωρήματα.

Όμως, αν θέλω να αλλάξει ο τρόπος που με αντιμετωπίζει ή με «βλέπει» ορισμένες φορές η οικογένειά μου, πρέπει η ίδια να κάνω κάτι γι΄ αυτό.

Πηγή: moms.com