Αρνούμαι να μεγαλώσω μια ευγενική κόρη κι έχω τους λόγους μου

Όταν η κόρη μου ήταν πολύ μικρή, ένας δάσκαλος μου είπε ότι ήταν αυθάδης. Μάλιστα με προειδοποίησε ότι καλό είναι να το προσέξω.

Κι εγώ είχα απαντήσει ευγενικά: «Ναι, θα το προσέξω».

Χαμογελούσα καθώς έβγαινα από το σχολείο καθώς σκεφτόμουν ότι όχι μόνο θα προσέξω αλλά θα δεχτώ και θα καλλιεργήσω την αυθάδειά της.

Γιατί αποφάσισα εδώ και καιρό ότι αρνούμαι να μεγαλώσω μια ευγενική κόρη.

Ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που θέλει να ικανοποιεί τους πάντες, να είναι αρεστή.

Η κόρη μου διαφέρει.

Όπου είμαι μετρημένη, η κόρη μου είναι ασυγκράτητη.

Όπου είμαι διπλωματική, η κόρη μου είναι ειλικρινής.

Ξόδεψα πολύ χρόνο προσπαθώντας να μάθω να λέω την αλήθεια μου και να μην απολογούμαι για τον εαυτό μου. Να μην αγωνιώ για το αν είπα ή όχι το σωστό πράγμα, αν μίλησα πάρα πολύ ή αν αποκάλυψα πολλά.

Πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής μου να αποβάλω καθωσπρέπει συμπεριφορές - χαμογέλα, να είσαι γλυκιά, να μη δίνεις σημασία- που επιβάλλονται από μια κουλτούρα που διδάσκει στις γυναίκες ότι η αξία της καθορίζεται από τον τρόπο που την βλέπουν οι άλλοι.

Δεν το θέλω αυτό για την κόρη μου.

Η κόρη μου λέει τη γνώμη της. Η κόρη μου είναι δυνατή. Η κόρη μου δεν λογοκρίνει τις σκέψεις της. Η κόρη μου κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν άβολα με τα συναισθήματά της. Η κόρη μου είναι τέλεια.

Και παρά τα κοινωνικά πρότυπα, αρνούμαι να προσπαθήσω να την αλλάξω.

Πρέπει να δείχνει σεβασμό; Ναι. Να είναι καλοσυνάτη; Απολύτως. Ευγενική; Δεν είμαι σίγουρη.

Για τα κορίτσια και τις γυναίκες, η ευγένεια περιλαμβάνει επίσης τη διασφάλιση ότι κάνουν τους άλλους ανθρώπους να νιώσουν άνετα. Πρέπει να χαμογελούν ακόμα κι όταν είναι θυμωμένες (το γεγονός ότι δεν έχουν διάθεση να χαμογελάσουν, περνάει από το μυαλό των άλλων;) ή να ακούν τους συνομιλητές τους στωικά ακόμα κι αν δεν τους ενδιαφέρουν όσα ακούνε.

Λοιπόν, δεν μεγαλώνω ένα καλό κοριτσάκι. Μεγαλώνω έναν άνθρωπο.

Έναν ποιητή. Έναν πολεμιστή. Ένα σχεδιαστή μόδας. Έναν επιστήμονα. Ένα χορευτή.

Μεγαλώνω ένα δυνατό, φλογερό, με προσωπικότητα, κορίτσι.

Δεν θα διδάξω στην κόρη μου ότι πρέπει να μεταμορφωθεί σε μια αποδυναμωμένη εκδοχή του εαυτού της για να κάνει τους άλλους ανθρώπους να αισθάνονται πιο άνετα.

Ότι οι ανάγκες των άλλων ανθρώπων είναι πιο σημαντικές από τις δικές της. Για να το θέσω ξεκάθαρα, το πώς αισθάνονται οι άλλοι δεν είναι δική της ευθύνη.

Όταν μου αντιμιλήσει, δεν τη σταματήσω. Θα τη μάθω όμως πώς να διαφωνεί με επιχειρήματα.

Όταν ζητήσει συγγνώμη θα της πω να την ξαναπεί, αυτή τη φορά πιο δυνατά και χωρίς να απολογείται.

Και όταν κάποιος άλλος μου πει ότι είναι αυθάδης, θα πω, «ευχαριστώ, το προσπαθούμε».

Απευθυνόμενη στο δυνατό, φλογερό, κορίτσι μου, θα πω : ξέρω ότι ο κόσμος θέλει να συμπεριφέρεσαι με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Θα μεγαλώσεις αντιμετωπίζοντας διλήμματα και ανθρώπους που θα σου πουν πώς να συμπεριφέρεσαι, πώς να τρως, να ντύνεσαι.

Και είναι τρομακτικό. Να υπάρχεις σε έναν κόσμο που σου λέει ότι εσύ, όπως είσαι, κάνεις λάθος.

Αλλά ξέρεις τι είναι πιο τρομακτικό; Εσύ, αγαπημένη μου κόρη. Εσύ, με όλη σου τη φωτιά και το κέφι σου, είσαι ό,τι πιο τρομακτικό έχουν δει ποτέ - γιατί εσύ, και τα εκατομμύρια κορίτσια σαν κι εσένα, πρόκειται να αλλάξετε τον κόσμο.

Και είμαι τόσο περήφανη για σένα.

Αφιερωμένο σε όλα τα άγρια κοριτσάκια εκεί έξω και τις μαμάδες τους που τα αγαπούν...