Μια μαμά εξομολογείται: «Νιώθω ότι χάνω τον εαυτό μου!»

Το παρακάτω γράφτηκε από μία μαμά που έχει περάσει αυτό ακριβώς που περνούν αμέτρητες άλλες μαμάδες, αλλά δυσκολεύονται να το παραδεχτούν: Την αίσθηση ότι η ζωή τους μετά το παιδί δεν είναι καθόλου όπως την ονειρεύονταν. Την αίσθηση ότι έχουν χάσει τον εαυτό τους και ότι, εξαιτίας αυτού, δεν κάνουν τίποτα σωστά. Αν νιώθετε κι εσείς κάπως έτσι, πιστέψτε μας… δεν είστε καθόλου μόνες.

«Όλα θα πάνε καλύτερα. Το υπόσχομαι.

Το παρακάτω είναι αφιερωμένο σε όλες τις νέες μαμάδες εκεί έξω.

Σε αυτές που νιώθουν ότι βιώνουν μία δυσβάσταχτα πρωτόγνωρη εμπειρία.

Σε αυτές που σκοντάφτουν, πέφτουν και ξανασηκώνονται στην προσπάθειά τους να φροντίσουν έναν μικρό άνθρωπο που είναι απόλυτα εξαρτημένος από εκείνες.

Σε αυτές που έχουν σοκαριστεί από τον ατελείωτο χρόνο που απαιτεί ένα παιδί.

Το πέρασα κι εγώ. Και είμαι εδώ για να σας πω ότι επέζησα αυτά τα πρώτα δύσκολα χρόνια, βαδίζοντας δια πυρός και σιδήρου.

Ξέρω ότι κάποιες φορές νιώθετε ότι δεν θα τα καταφέρετε, τουλάχιστον όχι χωρίς να διαταραχθεί η ψυχική σας ηρεμία. Μπορεί, ακόμα, να νιώθετε ότι είστε η μοναδική μαμά στον κόσμο που δεν «το΄χει». Έχω νιώσει έτσι κι εγώ.

Η απόκτηση του μωρού μου ήταν εξίσου δύσκολη και συναρπαστική. Χάθηκα στην προσπάθεια. Εξαντλήθηκα. Έχασα κάθε επαφή με τους φίλους μου. Πήρα πολύ βάρος όσο θήλαζα (ενώ όλοι μου έλεγαν ότι θα συμβεί το ακριβώς αντίθετο!). Τσακωνόμουν συνέχεια με τον άντρα μου (κυρίως λόγω έλλειψης ύπνου), κατανάλωνα μεγάλες ποσότητες καφέ και είχα ανάγκη συνέχεια από αλκοόλ.

Ήθελα χρόνο για τον εαυτό μου, αλλά δεν τον είχα ποτέ. Έφτασα στα όρια μου πολλές, πολλές φορές.

Αλλά τα πράγματα έφτιαξαν.

Η κόρη μου έφτασε τεσσάρων ετών μέχρι να αρχίσω τελικά να βρίσκω τους ρυθμούς μου, ψυχικά και σωματικά. Μπορούσα πλέον να συζητήσω με έναν άνθρωπο χωρίς να ανησυχώ ότι το παιδί μου μπουσουλά προς… τον γκρεμό, ή έχει κάνει κακά της, ή τρώει το φαγητό της γάτας ενώ εγώ δεν κοιτάζω.

Ήταν τότε που άρχισα να θυμάμαι όλα αυτά που ήθελα να κάνω, τα ενδιαφέροντα που είχα. Άρχισα να θυμάμαι τον εαυτό μου.

Σε σωματικό επίπεδο, σίγουρα χρειάστηκαν μερικά χρόνια μέχρι να νιώσω το σώμα μου ξανά δικό μου, έπειτα από τις αλλαγές που υπέστη λόγω του τοκετού, του θηλασμού, των ορμονών και τις διακυμάνσεις του βάρους.

Το πόσος καιρός χρειάζεται για να επανέλθει μια μαμά στο «κανονικό» της βάρος διαφέρει από γυναίκα σε γυναίκα.

Εγώ ήμουν μια κάπως μεγαλύτερη νέα μαμά, 35 ετών, και ίσως γι’αυτό χρειάστηκα περισσότερο καιρό. Αλλά τα κατάφερα.

Είναι σημαντικό οι γυναίκες να συζητούν γι’αυτό το θέμα. Πολλές νέες μαμάδες υποφέρουν από σοβαρή επιλόχειο κατάθλιψη και χρειάζεται όλες μας να είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας ως προς το πόσο δύσκολο είναι να φροντίσεις ένα νέο μωρό.

Αν δεν το συζητήσουμε, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να βοηθήσουμε αυτές τις νέες μαμάδες να καταλάβουν ότι δεν είναι μόνες.

Τα νηπιακά χρόνια μπορεί επίσης να είναι μία τρομακτική περίοδος σύγχυσης: θα εμφανιστεί ένα περίεργο εξάνθημα που θα σας ανησυχήσει, θα εμφανιστεί μία παράξενη συμπεριφορά που θα πρέπει να διαχειριστείτε.

Το να συζητάς πραγματικά θέματα που αφορούν τη μητρότητα δεν σημαίνει ότι «παραπονιέσαι». Αποτελεί μέρος του δικτύου των μαμάδων που έχουν ανάγκη να μοιραστούν αυτό που τους συμβαίνει, συχνά λόγω καθαρής απόγνωσης.

Είναι μια ανάγκη τους για συμπαράσταση και παρηγοριά.

Η μητρότητα μπορεί να είναι τρομερά ανταποδοτική. Φέρνει χαρά και γέλιο στη ζωή. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι τα πράγματα μπορεί να είναι δύσκολα, κουραστικά, απρόβλεπτα, εκνευριστικά και μερικές φορές τρομακτικά.

Το να αφιερώνεις το μυαλό, το σώμα και το πνεύμα σου στο παιδί σου είναι ένα τόλμημα που σε καταναλώνει.

Χρειάζεται πολύς καιρός για να ανακαλύψεις ξανά τον εαυτό σου, μετά το ταξίδι του τοκετού και τις προκλήσεις που ακολουθούν.

Το να γνωρίζεις πλέον τον εαυτό σου ως μαμά σε οδηγεί σε ένα βαθύτερο επίπεδο αυτογνωσίας. Ξέρεις πλέον καλύτερα πόσα είσαι ικανή να κάνεις και μπορείς να καταλάβεις ποια είναι τα όριά σου.

Αυτό δεν σημαίνει ότι τα πάντα θα γίνουν πανεύκολα όταν πλέον θα βγεις από την «φούσκα» των πρώτων τεσσάρων χρόνων. Όταν το μωρό σου θα γίνει παιδί, το παιχνίδι γίνεται ακόμα πιο δύσκολο σε πνευματικό επίπεδο. Για να μη φτάσουμε να μιλήσουμε για τα χρόνια της εφηβείας.

Αλλά θα έρθει η στιγμή που θα δεις φως στο τέλος του τούνελ.

Σταδιακά θα μπορέσεις να διαβάσεις το βιβλίο που αγόρασες πριν πέντε χρόνια, να δεις αυτή τη σειρά για την οποία μιλάνε όλοι, ή ακόμα και να κοιμηθείς μια μέρα μετά τις 6 το πρωί.

Ίσως καταφέρεις και να αρχίσεις γυμναστική, για να βρεις ξανά τη φόρμα σου, έστω κι αν αυτό σημαίνει απλά να περπατάς κάθε μέρα.

Θα ξαναβρείς τον εαυτό σου. Δεν γίνεται αλλιώς. Τόσο για εσένα όσο και για την οικογένειά σου. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο για ένα παιδί, από μία μαμά που έχει συνείδηση του εαυτού της και ενδιαφέροντα που την κάνουν χαρούμενη.

Είναι δύσκολο να νιώθεις ότι δεν υπάρχει χρόνος για εσένα. Αλλά θα υπάρξει. Στο υπόσχομαι.

Κάνε υπομονή. Δεν είσαι μόνη!»

Πηγή: yourtango.com