Γράμμα στον άντρα μου:«Μεταμορφώθηκες σε αυτό που πάντα έπρεπε να είσαι... Ο μπαμπάς του μωρού μας»

Αυτό το βλέμμα στα μάτια σου τα λέει όλα.

Είσαι ερωτευμένος με το παιδί σου. Από αυτή τη στιγμή και για πάντα από εδώ και πέρα είσαι πατέρας.

Νόμιζα ότι σε αγαπούσα πριν. Και το έκανα - ως φίλο, εραστή και σύντροφο ζωής.

Αλλά τώρα που δημιουργήσαμε κάτι μαζί, μια νέα ζωή, η αγάπη μου για σένα έχει φτάσει σε νέο βάθος.

Αν και δεν κουβαλούσες το μικρό μας, κουβάλησες εμένα!

Και αυτό αξίζει επίσης να το αναγνωρίσουμε. Μου κράτησες πίσω τα μαλλιά, όταν είχα αναγούλες στους πρώτους μήνες της εγκυμοσύνης.

Φρόντισες το μπουκάλι μου να γεμίζει παγωμένο νερό κάθε βράδυ. Μου έκανες μασάζ στα πρησμένα πόδια μου και μου έκλεισες προγεννητικό μασάζ ακόμα κι όταν επέμενα ότι ήταν πολύ ακριβό.

Μου διάβασες τις οδηγίες για το παιδικό καρεκλάκι του αυτοκινήτου διασφαλίζοντάς μου ότι, ναι, είχε τοποθετηθεί τέλεια.

Έκανες κομπλιμέντα στο πρησμένο σώμα μου, ορκιζόμενος ότι η λάμψη ήταν αληθινή και ότι δεν ήμουν ποτέ πιο όμορφη.

Έλαμπες και εσύ μαζί μου σε όλη μου την εγκυμοσύνη. Δεν θα μπορούσα να είχα ζητήσει καλύτερο σύντροφο.

Η επιθυμία σου να φέρεις γέλιο ακόμα και στις πιο τραυματικές καταστάσεις είναι δώρο.

Οι λέξεις δεν θα εκφράσουν ποτέ το συναίσθημα που νιώσαμε την ημέρα που γεννήθηκε το μωρό μας

Την ημέρα που ξαναγεννηθήκαμε.

Εγώ, μια μαμά. Και εσύ, μπαμπάς για πρώτη φορά.

Έγινες ένα νέο άτομο μπροστά στα μάτια μου. Με όλους τους σωστούς τρόπους.

Μεταμορφώθηκες σε αυτό που πάντα έπρεπε να είσαι. Ο μπαμπάς του μωρού μας. Ο προστάτης μας.

Δέρμα με δέρμα, αγκάλιασες το μικρό μας θαύμα. Δάκρυα χαράς για το δώρο και το θαύμα μας. Δάκρυα που έλεγαν:

«Επιτέλους. Επιτέλους, μπορώ να σε κουβαλήσω. Αγάπα με όπως σε αγαπούσα πάντα».

Και το έκανε. Αμέσως κατάλαβε τη φωνή σου, τη μυρωδιά σου και την αγκαλιά σου. Ήξερε ότι ήταν ασφαλής. Για πάντα.

Μπορεί ακόμα να κάνεις τον «Κινέζο» όταν είναι η σειρά σου για αλλαγή πάνας, ή να κουράζεσαι από την κουραστική διαδικασία του μπάνιου, αλλά αντιμετωπίζεις κάθε ορόσημο, μεγάλο και μικρό, χωρίς να θες να χάσεις ούτε στιγμή.

Είναι ένα ισχυρό ένστικτο που σε καθοδηγεί. Το DNA του και το δικό σου, ήταν γραφτό να υπάρχουν μαζί.

Το μικρό μας δεν μπορεί ακόμα να μιλήσει ή να γράψει την εκτίμησή του, αλλά σίγουρα τη νιώθουμε.

Αυτό που έγινες είναι αυτό που έπρεπε να είσαι. Η πατρότητα σου πάει πολύ!

Με πληροφορίες από: mom.com