Ενοχές μιας μαμάς: Είναι σύμπτωμα ενός βαθύτερου προβλήματος ή όχι;

Την πρώτη φορά που ένιωσα τις μαμαδίστικες ενοχές, το μωρό μου ήταν 10 ημερών και προσπαθούσα να κάνω το πρώτο μου ντους μετά από τόσες μέρες που είχαν περάσει.

Ένιωσα σωματικά άρρωστη αφήνοντας τον γιο μου μόνο και μετά βίας μπορούσα να κάνω μπάνιο. «Θα έπρεπε να τον παρακολουθείς», μου έλεγε συνέχεια ο εγκέφαλός μου. «Κι αν του συμβεί κάτι ενώ κάνεις μπάνιο;» συνέχιζαν να έρχονται η μία μετά την άλλη, ενοχλητικές σκέψεις και ενοχές. «Τι είδους μαμά αφήνει το μωρό της για να περιποιηθεί τον εαυτό της;» Σκέφτηκα.

Αχ, ήμουν απλά μια νέα μαμά με περιορισμένη υποστήριξη που χρειαζόταν να κάνει απλά ένα ντους.

Σχετικό: Μη μου λέτε ότι το μπάνιο ή το κούρεμα είναι αυτοφροντίδα

Αυτή η μικρή ενοχή που ένιωθα στην αρχή, με τα χρόνια είχε πάρει άλλες διαστάσεις μιας και είχα προσθέσει μερικά ακόμη παιδιά στην οικογένειά μου.

Είχα μαμαδίστικη ενοχή που προσπαθούσα να γράψω ένα άρθρο μέσα στο deadline που μου είχαν δώσει, ενώ το μωρό μου αναπηδούσε χαρούμενα δίπλα μου.

Είχα μαμαδίστικη ενοχή όταν το σπίτι μου ήταν πολύ ακατάστατο (αλλά αρκετά διασκεδαστικό) και δεν είχα την ενέργεια να το καθαρίσω.

Είχα μαμαδίστικη ενοχή επειδή τάιζα τα παιδιά μου με τα αποφάγια του μεσημεριανού για δείπνο - παρόλο που το έτρωγαν με χαρά.

Είχα μαμαδίστικη ενοχή σε ταξίδια που έπρεπε να κάνω για τη δουλειά μου, σε ταξίδια που έκανα μόνη αλλά και σε ταξίδια που έκανα μόνο με ένα από τα παιδιά μου. Είχα την ενοχή της μαμάς στις οικογενειακές διακοπές, όταν φοβόμουν ότι θα ξόδευα πάρα πολλά χρήματα.

Είχα μαμαδίστικη ενοχή που δούλευα πολύ, είχα ενοχή που δεν δούλευα αρκετά και μετά που δεν μου περίσσευαν μετρητά για το σχολείο/παιχνίδια/διασκέδαση -για και με- τα παιδιά.

Αν και οι μαμάδες νιώθουν ενοχή για οτιδήποτε και για όλα, κάνουν περισσότερα για να φροντίσουν τα παιδιά τους από οποιονδήποτε –φτάνουν στο σημείο χρόνιας εξουθένωσης– έπρεπε πράγματι να νιώθουν ένοχες;

Οι ενοχές της μαμάς είναι το σύμπτωμα μιας ασθένειας που μαστίζει τη μητρότητα. Είναι σε μεγάλο βαθμό ένα κατηγορητήριο για τις αποτυχίες της κοινωνίας μας και όχι για τη συμπεριφορά των μαμάδων

Πολλοί άνθρωποι και ιδρύματα θα έπρεπε να αισθάνονται ένοχοι για το βάρος που φέρουν οι μητέρες και όχι οι ίδιες οι μητέρες.

Για να γίνω σαφής, η ενοχή μπορεί να είναι ένα υγιές σημάδι ότι οι πράξεις σας δεν ευθυγραμμίζονται με τις αξίες σας. Σε μια υγιή κοινωνία, η ενοχή μπορεί να είναι ένα χρήσιμο μήνυμα για τη βελτίωση της συμπεριφοράς σας. Αλλά σήμερα οι μητέρες δεν μεγαλώνουν τα παιδιά τους σε μια υγιή κοινωνία.

Αντίθετα, πιστεύω ότι η ενοχή της μαμάς είναι ένα σημάδι ότι οι ανάγκες των μητέρων δεν ικανοποιούνται.

Επειδή ξέρουμε ότι στην Αμερική, οι μαμάδες δεν μπορούν να κάνουν περισσότερα και δεν μπορούν να τα κάνουν καλύτερα. Αυτό που χρειάζονται οι μαμάδες είναι δομική και κοινωνική υποστήριξη σε κάθε επίπεδο, ώστε να μπορούν να ΚΑΝΟΥΝ ΛΙΓΟΤΕΡΑ.

Αν έχουμε κάποιες πιθανότητες να ξεμπερδέψουμε από την κοινωνική ασθένεια που μεταμφιέζεται ως ενοχή μιας μαμάς, χρειαζόμαστε να αρθούν τα βάρη από τις μητέρες.

Οι μαμάδες μεγαλώνουν παιδιά σε μια κοινωνία που τους λέει ότι «η οικογένεια είναι σημαντική», αλλά δεν κάνει τίποτα για να δείξει ότι η ευημερία των παιδιών και των γονιών τους έχει σημασία. Είναι σαφές ότι σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας, οι μαμάδες δεν έχουν καμία απολύτως σημασία.

Είναι καιρός να σταματήσετε να νιώθετε ενοχή και να αρχίσετε να ρίχνετε την ευθύνη εκεί που πραγματικά ανήκει. Μια κοινωνία που αρνείται να στηρίξει μωρά, παιδιά, μητέρες, πατέρες και οικογένειες.

Γιατί οι μαμάδες νιώθουν ενοχές που είναι άνθρωποι, με πολλούς αντιφατικούς και νοσηρούς τρόπους.

Οι μαμάδες νιώθουν ενοχές που φροντίζουν τον εαυτό τους ή που έχουν burn out.

Οι μαμάδες νιώθουν ενοχές που δουλεύουν ή που δεν εργάζονται.

Οι μαμάδες νιώθουν ενοχές που ξοδεύουν χρήματα για τον εαυτό τους ή που δεν έχουν τα χρήματα να ξοδέψουν στα παιδιά τους.

Οι μαμάδες νιώθουν ενοχές που θέλουν μια απόδραση ή που ασκούν την αυτοφροντίδα.

Οι μαμάδες νιώθουν ενοχές που δεν μπορούν να «αντέξουν την πίεση».

Οι μαμάδες νιώθουν ένοχες που ξοδεύουν πάρα πολλά ή που δεν αποταμιεύουν αρκετά.

Οι μαμάδες νιώθουν ενοχές που έχουν ένα ακατάστατο σπίτι, που αγνοούν τα παιδιά τους ενώ καθαρίζουν το σπίτι τους ή που δεν δημιούργησαν αρκετή «μαγεία» και «διασκέδαση» για τα παιδιά τους.

Οι μαμάδες νιώθουν ένοχες που αφήνουν τα παιδιά τους να δουν τάμπλετ για να μπορούν να κάνουν ένα διάλειμμα ή αν δεν πάνε τα παιδιά σε κάποιο παιδικό πάρτι ή σε κάποιο πάρκο για να παίξουν.

Οι μαμάδες νιώθουν ενοχές αν περνούν χρόνο μόνες χωρίς τα παιδιά τους ή αν δεν μπορούν να καλύψουν όλες τις ανάγκες του παιδιού τους.

Οι μαμάδες νιώθουν ενοχές που έχουν ανάγκες, γιατί το μήνυμα που παίρνουν από την κοινωνία είναι ότι οι ανάγκες τους δεν έχουν σημασία.

Εάν είστε μια μαμά που νιώθει ενοχή επειδή κάνει κανονικές ανθρώπινες δραστηριότητες, είναι επιτακτική ανάγκη να συνειδητοποιήσετε ότι το πρόβλημα ΔΕΝ είστε ΕΣΕΙΣ.

Αντί για ενοχές, οι μαμάδες χρειάζονται οικονομική ενίσχυση για τα παιδιά τους. Αντί για ενοχές, χρειάζονται σύζυγο και ανθρώπους που θα αναλαμβάνουν το ίδιο ψυχικό φορτίο με εκείνες. Αντί για ενοχές, οι μαμάδες χρειάζονται ένα δίκτυο γειτόνων και φίλων για να ελαφρύνουν το βάρος τους. Αντί για ενοχές, οι μητέρες χρειάζονται επίσης άδεια για να είναι άνθρωποι.

Ας αρνηθούμε λοιπόν να νιώσουμε ένοχες και ας αρχίσουμε να εστιάζουμε την οργή μας εκεί που πραγματικά ανήκει.

Γιατί και η μαμά είναι άνθρωπος. Και χρειάζεται ένα ντους.

^{πηγή: Elizabeth Tenety mother.ly}