Το παιδί μου έχει ένα βαρετό καλοκαίρι και το λατρεύει

Πριν από μερικές εβδομάδες, κοίταξα έξω από το παράθυρο της κουζίνας την ατημέλητη αυλή μας που ήταν γεμάτη παιχνίδια και ποδήλατα. Και είδα τον 5χρονο γιο μου, να προσπαθεί να κολλήσει κάποια κομμάτια χαρτόνι με αυτοκόλλητη ταινία.

Μου εξήγησε ότι έφτιαχνε το «Μυρμηγκοθραύστη». Έφαγε ένα σνακ και η εφεύρεσή του, τον βοηθούσε να απωθεί τα μυρμήγκια από το να πλησιάσουν το φαγητό του. (Ναι, είναι μάλλον βίαιο όλο αυτό, αλλά οποιοσδήποτε έχει αγόρι σαν το δικό μου καταλαβαίνει ότι κάποιο επίπεδο βίας απλώς εμφανίζεται.)

Είχε ζητήσει από τον μπαμπά να κόψει αυτά τα ίδια ορθογώνια από χαρτόνι νωρίτερα την ίδια μέρα για να φτιάξει φτερά για το αεροπλάνο που θα κατασκεύαζε με ένα χαρτόκουτο. Εντελώς δική του η ιδέα και το σχέδιο επίσης. Και πραγματικά έμοιαζε με αεροπλάνο. Ένα αεροπλάνο κατάλληλο για το μέγεθός του.

Καθώς μου έδειξε τον «Μυρμηγκοθραύστη» του, αναρωτήθηκα: αν ήταν σε κάποια κατασκήνωση ή κάποιο ολοήμερο camp θα μπορούσε να τον κατασκευάσει;

Γιατί το καλοκαίρι μας ήταν αρκετά βαρετό.

Κυρίως τριγυρίζει στην αυλή, παίζει με το λάστιχο, βρίσκει μυρμήγκια και ζωύφια, σκαρφαλώνει τα κουφώματα της πόρτας, προσπαθεί να διαλύσει το σπίτι και, ομολογουμένως, έχει πάρα πολύ χρόνο για να δει παιδικά στην τηλεόραση.

Με λίγα λόγια, ό,τι έκανα και εγώ τα καλοκαίρια που ήμουν παιδί.

Κάποιες μέρες, ένιωσα πραγματικά, πραγματικά ένοχη γι' αυτό.

Ένοχη που δεν έχει τις ευκαιρίες που έχουν τα άλλα παιδιά.

Ένοχη που χάνει μια εκπαιδευτική ψυχαγωγία

Ένοχη που πρέπει να περάσει ένα βαρετό «παλιό καλοκαίρι» με τη βαρετή μαμά.

Αλλά αν είχε κάνει κάτι άλλο, θα δημιουργούσε ποτέ τον «Μυρμηγκοθραύστη» του; Αν δεν είχε χρόνο να βαρεθεί, θα ανακάλυπτε τόσα πολλά για τον κόσμο γύρω του; Θα τον ενδιέφεραν οι δροσεροί βράχοι και τα ζωύφια και τα μυρμήγκια που ζουν στους θάμνους μας;

Δεν είναι τόσο συναρπαστικά όσο τα πολύχρωμα σπάνια ψάρια και τα τσιτάχ, αλλά είναι μέρος του δικού του κόσμου, ενός κόσμου που βρίσκεται ακριβώς στην αυλή του. Αν διασκεδάζει συνεχώς με καταπληκτικά ζώα ή δροσερά επιστημονικά πειράματα ή δραστηριότητες που βοηθούν την ανάπτυξή του—δραστηριότητες που επιβλέπονται από ενήλικες—πώς θα εκτιμήσει ποτέ το θαύμα που είναι ήδη παντού γύρω του; Πώς θα μάθει ποτέ να ανακαλύπτει αυτό το θαύμα μόνος του;

Όταν ακούω μερικούς γονείς να λένε, «τα παιδιά μου δεν ξέρουν πώς να διασκεδάζουν», δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι αν είχαν τα παιδιά τους ποτέ την ευκαιρία να μάθουν πώς να το κάνουν αυτό.

Παρακαλώ μην με παρεξηγήσετε: η ανατροφή των παιδιών είναι μια δύσκολη δουλειά και όλοι πρέπει να βρούμε το μοτίβο που μας ταιριάζει. Και ξέρω ότι είναι πολυτέλεια να έχω ακόμη και την επιλογή να αφήνω τον γιο μου να κάνει ό, τι θέλει επειδή δουλεύω από το σπίτι. (Οι γονείς που εργάζονται με πλήρες ωράριο εκτός σπιτιού δεν έχουν αυτή την ελευθερία, το ξέρω).

Απλώς λέω ότι δεν πρέπει να νιώθουμε σαν μαμάδες ΕΝΟΧΕΣ που τα παιδιά μας περνάνε ένα «βαρετό» καλοκαίρι. Τους δίνουμε το δώρο του παιχνιδιού.

Μάλιστα η μία μελέτη μετά την άλλη δείχνει ότι αυτό ακριβώς χρειάζονται τα παιδιά περισσότερο. Όχι μαθήματα, όχι ασκήσεις ορθογραφίας, όχι παιχνίδια και δραστηριότητες αναπτυξιακά κατάλληλες για την ηλικία τους και σίγουρα ΟΧΙ τυποποιημένα τεστ.

Χρειάζονται ελεύθερο, χωρίς επίβλεψη, παιχνίδι.

Αφήστε λοιπόν, τα παιδιά σας να φανταστούν, να φτιάξουν εκείνα τους κανόνες, να αποφασίσουν τα πράγματα μόνα τους, να επιλύσουν τυχόν προβλήματα που προκύπτουν μεταξύ τους, χωρίς εσείς οι ενήλικες να επέμβετε για να «φτιάξετε» τα πάντα.

Το παιχνίδι είναι πραγματικά έργο της παιδικής ηλικίας. Το παιχνίδι είναι αυτό που χτίζει την ευφυΐα, την ανθεκτικότητα, τη δημιουργικότητα και τις δεξιότητες επικοινωνίας.

^{πηγή: mother.ly -Αρχικά δημοσιεύτηκε στο The Wild Word. Έχει υποστεί επεξεργασία.-}