Κουράστηκα να κάνω το διαιτητή στα παιδιά μου όταν μαλώνουν στο αυτοκίνητο

Με το που βάζω το 20 μηνών παιδί μου στο κάθισμα, αρχίζω να κάνω τον διαιτητή στα υπόλοιπα παιδιά μου.

Δεν μαλώνουν για κάποιο συγκεκριμένο λόγο, ούτε για το ποιος θα προλάβει ένα συγκεκριμένο κάθισμα, γιατί αντικειμενικά είναι περίπου τα ίδια και κανένα δεν έχει εμμονή με κάποιο από αυτά.

Απλά είναι θέμα ποιος θα κυριαρχήσει: ο 9χρονος, ο 7χρονος ή ο 4χρονος...

Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα αναγκάζομαι να υψώσω τη φωνή μου και να παρέμβω για να σταματήσουν οι καβγάδες.

Και κάπως έτσι, έχω ιδρώσει και η φωνή μου έχει κλείσει πριν καν προλάβω να δέσω τη ζώνη μου.

Δυστυχώς, το να καθίσουν – με όποιο τρόπο – είναι μόνο η αρχή. Ανεξάρτητα από την ώρα ή την ημέρα, είτε οδηγώ σε κεντρικό δρόμο είτε κοντά στη γειτονιά, μέσα στο αυτοκίνητο επικρατεί χάος και τρέλα.

Θεέ μου, μισώ το αυτοκίνητο.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι οι αδελφικοί καβγάδες. Ο περιορισμένος χώρος δημιουργεί ένα απόλυτα ασφυκτικό περιβάλλον ειδικά όταν το ένα παιδί αρχίζει να πειράζει και να ενοχλεί το άλλο.

Αρκεί η ανάσα του 7χρονου παιδιού μου να εκνευρίσει σε απίστευτο βαθμό τον μεγαλύτερο αδερφό του. Όσο για τη μουσική; Δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να ευχαριστηθούν έστω δύο.

Και μετά υπάρχει το μωρό — αυτό που είναι αρκετά μεγάλο για να ξέρει ότι είναι σε θέση να επικοινωνεί, αλλά πολύ μικρό για να συνομιλήσει πραγματικά.

Από την ώρα που το δένω στο κάθισμα ξεκινά να φωνάζει «μαμά». Και όταν τελικά ανταποκρίνομαι, συνεχίζει απλά να λέει «μαμά». Ειλικρινά πιστεύω ότι επαναλαμβάνει αυτή τη λέξη κατά μέσο όρο επτά χιλιάδες φορές σε μία μόνο βόλτα με το αυτοκίνητο.

Η αλήθεια είναι ότι έχω δοκιμάσει μερικές διαφορετικές τεχνικές για να μετριάζω την παραφροσύνη: τους αλλάζω καθίσματα, παίζουμε παιχνίδια, ακούμε podcast - όλα χωρίς αποτέλεσμα. Τα σνακ μπορεί να μειώσουν προσωρινά το χάος αλλά αυτό που αντικρίζω μου …κόβει την ανάσα: ψίχουλα ανακατεμένα με γάλα σοκολάτας, που συνήθως τα βρίσκω μέρες αργότερα σε απίθανα σημεία αλλά και σοκολάτα στα πόμολα, στα ρούχα, στα καθίσματα.

Το παιχνίδι των είκοσι ερωτήσεων είναι μια λύση, αλλά μετά από περίπου δέκα ερωτήσεις αρχίζουν να διαφωνούν για το ποιες έχουν ήδη τεθεί και ποιανού είναι η σειρά. Και απλά δεν υπάρχουν αρκετά χρήματα, καραμέλες ή κάρτες Pokemon για να τους δωροδοκήσω όσο συχνά θα χρειαζόμουν.

Σε αυτό το σημείο λοιπόν έχω δύο επιλογές: Να μη τα ξαναπάω βόλτα με αυτοκίνητο και να περιοριστώ μόνο κοντά στη γειτονιά ή να σφίξω τα δόντια, να πάρω βαθιά αναπνοή και να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να αποφύγω δρόμους με αυξημένη κίνηση.

Επειδή όμως δεν γίνεται να μη χρησιμοποιούμε το αυτοκίνητο, αποφάσισα να γίνω περισσότερο ευρηματική. Ίσως αρχίσω να τους δίνω πράγματα που θα τα κρατά απασχολημένα και θα τους αποσπά την προσοχή.

Κυρίως όμως, θα υπενθυμίσω στον εαυτό μου ότι αυτό, όπως κι όλα τα άλλα, είναι απλώς μια φάση.

Ότι πολύ σύντομα θα γίνουν έφηβοι και θα κυκλοφορούν μόνοι τους. Και κάποια μέρα θα οδηγώ χωρίς τσακωμούς, χωρίς υπολείμματα τροφών στο πίσω καθίσματα, και ίσως τελικά μου λείψει το χάος.

Θα μου λείψουν τα δακτυλικά τους αποτυπώματα στα παράθυρα και το επίμονο και επαναμβανόμενο «μαμά» από το πίσω κάθισμα. Θα μου λείψουν τα γέλια τους ανάμεσα σε καβγάδες και τραγούδια.

Γιατί ακόμα και στις πιο κουραστικές και απογοητευτικές στιγμές ξέρω ότι είμαι τυχερή που έχω ένα μίνι βαν γεμάτο με τα παιδιά μου.

Οπότε θα συμβιβαστώ με το χάος, θα προμηθευτώ μερικά παυσίπονα και θα προσπαθήσω να απολαύσω τη βόλτα.

Πηγή: scarymommy.com

(Ελεύθερη απόδοση)