Αληθινή ιστορία: «Με έναν κόμπο στο λαιμό...». Γράφει η Ελένη Κεχαγιά

Στο φανάρι κάθε μέρα σχεδόν ένας μικροκαμωμένος Πακιστανός. Τα ρούχα που φορά, του είναι πάντα τεράστια. Εχει γλυκά μάτια και πάντα είναι ευγενικός. Πάρεις, δεν πάρεις τα χαρτομάντηλα που σου δίνει.

Προχθές το κρύο ήταν τσουχτερό. Είναι σταματημένος στο μπροστινό μου αυτοκίνητο, τρέμει, προσπαθεί να πουλήσει τα χαρτομάντηλά του. Ο μπροστινός μου δεν τα θέλει. «Εχω παιδί στο σπίτι» λέει με την αχνή φωνή του...
Εχει παιδί στο σπίτι σκέφτομαι... Του δίνω όσα ψιλά έχω... Εχει παιδί στο σπίτι. «Είσαι καλή κοπέλα. Σ' ευχαριστώ! Εχω παιδί στο σπίτι...»

Στο επόμενο φανάρι μια γιαγιούλα. Τυλιγμένη με ό,τι μπορεί απλώς περιμένει στο φανάρι. Δε μπορεί να περπατήσει. Σταματώ μπροστά της. Τρέμει. «Γαμώ την καταδίκη μου» σκέφτομαι.. Με το στομάχι κόμπο ψάχνω να βρω αν έχω και άλλα ψιλά. Εχω. Της τα δίνω και της λέω με ενοχή: «Δεν έχω άλλα, λυπάμαι..». Προς έκπληξη μου, μου απαντά. «Δεν έχει αγάπη μου ο κόσμος. Δεν έχει. Την ευχή μου να έχεις..»

Ξεκινώ. Με έναν κόμπο στο λαιμό και στο στομάχι, με μία ευχή από την γιαγιούλα και μία διαπίστωση από τον μικροκαμωμένο πωλητή σκέφτομαι:
Μπορώ πραγματικά να βοηθήσω κάποιον; Τα κέρματα που υπάρχουν περιστασιακά στο πορτοφόλι μου και που ίσως τους εξασφαλίσουν, λίγο ψωμί ή λίγο γάλα είναι βοήθεια;

Πριν λίγες ημέρες πηγαίνοντας στο σούπερ μάρκετ, ένας άντρας ήταν καθιστός με δυο παιδάκια, στο κρύο.. «Εχω και άλλα δύο» μου λέει. «Βοήθησέ με». «Τέσσερα παιδιά» σκέφτομαι. «Γιατί διάολε έκανες τέσσερα παιδιά». Βγαίνω από το σούπερ μάρκετ, του δίνω ένα γάλα και ένα ψωμί και του λέω να πάει λίγο πιο μέσα στην πολυκατοικία που κάθεται, να κόβει τουλάχιστον το κρύο. «Σ' ευχαριστώ...» μου λέει. «Δε ξέρεις τι καλό έκανες». «Να΄ σαι καλά» του απαντώ. «Κράτα ζεστά τα παιδιά σου»

Αν με ρωτούσε κάποιος πως νιώθω που έκανα αυτές τις «καλές πράξεις» θα του πω «Σκατά». Γιατί πάντα με τριβελίζει το μετά.
Πάντα στο μυαλό μου γυρίζει το τι θα απογίνουν αυτοί οι άνθρωποι; Πού κουρνιάζουν για να ζεσταθούν. Την πείνα των παιδιών τους πως την ξεγελούν;

Φτάνω στο γραφείο, ανοίγω τον υπολογιστή. Οι λέξεις φεύγουν από μόνες τους. Με ένα κόμπο στο λαιμό..
Ξερω ότι οι καιροί είναι δύσκολοι για όλους μας. Όμως υπάρχουν πάντα άνθρωποι που περνούν ακόμα πιο δύσκολα από εμάς. Αυτούς τους δύσκολους καιρούς λίγη ανθρωπιά δε βλάπτει. Όχι επειδή πλησιάζουν οι γιορτές. Όχι. Μα γιατί οι καιροί είναι πραγματικά δύσκολοι και κανείς δεν ξέρει τι μας ξημερώνει αύριο.