Όχι γλυκιά μου τα ξενύχτια δεν τελειώνουν όταν τα μωρά μεγαλώσουν

Αχ μανούλα μου γλυκιά, νόμιζες ότι ξεμπέρδεψες από τα ξενύχτια; Αμ δε!

Θα σου πω κάτι που έζησα για πρώτη φορά μετά από καιρό.

Ας πάρω τα πράγματα από την αρχή και αν δεν με ξέρεις να σου συστηθώ. Είμαι η Μαργαρίτα και μου αρέσει να με φωνάζεις έτσι. Θα με βρεις εδώ στο Mothersblog.gr μέρα-νύχτα να φροντίζω για την ενημέρωσή σου. Όχι δεν θα σε γεμίσω με ψέματα. Μακάρι όταν έγινα και εγώ μαμά να είχα ένα site όπου μαμάδες θα έγραφαν και θα ενημέρωναν άλλες μαμάδες με ειλικρίνεια. Όπως κάνω εγώ τώρα.

Λοιπόν αν είσαι μαμά με 12χρονο προετοιμάσου. Αν πάλι είσαι μαμά σε μεγαλύτερο παιδί θα μου πεις «Δεν ήξερες δεν ρώταγες;» και αν είσαι μαμά με μικρότερα παιδιά θα σε απογοητεύσω λίγο.

Για την κόρη μου ξενυχτούσα πολύ όταν ήταν βρεφάκι. Ξύπναγα μέσα στη νύχτα και κοιτούσα αν αναπνέει, αν είναι καλά και αν θέλει να φάει.

Ξενύχτησα και πάααρα πολλά βράδια στο προσκεφάλι της όταν πέρασε ζόρικες ιώσεις. Ναι, οι άτιμες ταλαιπωρούν πολύ τα μικρά παιδιά που δεν έχουν αναπτύξει (για εκείνη την ηλικία) γερό ανοσοποιητικό.

Ξενύχτησα και πέρασα πολλά βράδια ανησυχίας στο πλευρό της. Αλλά maximum μέχρι την ηλικία των 7-8 ετών. Μετά τα ξενύχτια δεν υπήρχαν στη ζωή μου. Κοιμόμουν όσο ήθελα τα Σαββατοκύριακα, δεν ξύπναγα τα βράδια. Απόλαυση σου λέω. Σκέφτηκα πώς τα δύσκολα πέρασαν. Ξενύχτια; Τέλος!

Αμ δε! Θα ξαναπώ εδώ. Γιατί φίλη μου, πριν μερικές ημέρες συνειδητοποίησα ότι με την εφηβεία της κόρης μου και τη μετάβαση από το δημοτικό στο γυμνάσιο, πέρασα στην πιο ζόρικη πίστα της μητρότητας. Πίστα που τα ξενύχτια είναι χειρότερα και μάλιστα συνοδεύονται από αρκετά πρωινά ξυπνήματα.

Όχι δεν ξενύχτησα επειδή αρρώστησε μετά από χρόνια. Ούτε ξενύχτησα επειδή ανησυχούσα για κάτι. Ξενύχτησα στο πλευρό της για να διαβάσει για ένα τεστ τετράμηνου της τελευταίας στιγμής. Θα μου πεις «Σιγά μαρή που ήθελες το παιδί σου να διαβάσει τέλεια μέσα σε ένα βράδυ επαναληπτικό τετράμηνου;».

Όχι, εγώ δεν ήθελα. Ήθελε όμως εκείνη. Που είναι ένα παιδί επιμελές, «διαβαστερό» που λένε και οι παππούδες της και θέλει να πετύχει το καλύτερο. Αφού αυτό θέλει, πρέπει να τη στηρίξω, όπως μπορώ. Ακόμη και αν χρειαστεί να θυσιάσω τον ύπνο μου και το πρωινό μου ξύπνημα.

Αποτέλεσμα;

Κοιμήθηκε αργά το βράδυ, εξαντλήθηκε, με ήθελε κοντά της, έκατσα στο πλευρό της. Της έβαλα τεστ (τα οποία δεν ήξερα η μάνα να διορθώσω - Κύριε Φάνη (φίλος καθηγητής στο επάγγελμα) σε ευγνωμονώ και σε ευχαριστώ δημόσια για την υπομονή και τις διορθώσεις σου) και κράτησα βιβλία και τετράδια για να μάθουμε τι είναι όργανο, οργανισμός, μιτοχόνδριο και κυτταρόπλασμα.

Αφού περάσαμε κατά πολύ την ώρα που καθημερινά κοιμάται (22.30 - βλέπετε έχει ακόμη ρουτίνα και μάλιστα τη βοηθάει πολύ), κοιμήθηκε κατά τις 23.30 και μου ζήτησε να την ξυπνήσω 5.30 το πρωί για να διαβάσει.

-Μαμά, να με ξυπνήσεις και να κοιμηθείς. Εγώ θα διαβάσω.

Μα πώς μπορούσα να κοιμηθώ νιώθοντας ότι το μικρό μου διαβάζει;

Έβαλα ξυπνητήρι, έφτιαξα πρωινό, έψησα ελληνικό καφέ και έκατσα δίπλα της. Μέχρι τις 7.30 είχαμε (πρώτο πληθυντικό για πάντα θα χρησιμοποιώ ό,τι και να λέτε) τελειώσει.

Αυτή ήταν η πρώτη φορά, των διαβασμάτων και των ξενυχτιών που έχουμε να ζήσουμε από εδώ και πέρα. Είναι η πρώτη χρονιά και έχουμε μπροστά μας την υπόλοιπη χρονιά συν 5 ακόμη.

Ο ρόλος μου απλός. Συντροφιά, παρηγοριά και αγκαλιά στα δύσκολα.

«Είμαι μαζί σου χαρά μου, σε όλα! Σε αγαπώ, σε στηρίζω και πάντα είμαι και θα είμαι εδώ για εσένα!»