Χρειάζεται πραγματικά κινητό ένα 11χρονο παιδί; - Τι απαντά μια μαμά

Η Janine Annett είναι συγγραφέας και μητέρα ένα αγοριού.

Ένα περιστατικό που συνέβη με τον γιο της στο σχολείο την προβλημάτισε σχετικά με το αν πρέπει να ενδώσει στις συνεχείς παρακλήσεις του να έχει δικό του κινητό.

«Τα περισσότερα παιδιά σήμερα από μικρή ακόμα ηλικία ζητούν ένα πράγμα: κινητό.

Το παιδί μου, που είναι τώρα 11 ετών, δεν αποτελεί εξαίρεση. Ο σύζυγός μου και εγώ θέτουμε κανόνες όσον αφορά τα gadgets και τον χρόνο που περνούν μπροστά σε μια οθόνη.

Επιβάλλουμε χρονικά όρια, ή προσπαθούμε υλάχιστον (μερικές φορές αποτυγχάνουμε). Χρησιμοποιούμε λογισμικό που περιορίζει το περιεχόμενο που μπορεί να έχει πρόσβαση το παιδί μας, έχουμε κανόνες για τα βιντεοπαιχνίδια (όχι βίαια, όχι αλληλεπίδραση με αγνώστους) αλλά και το τι είναι και τι δεν είναι κατάλληλο για παρακολούθηση.

Ο γιος μου είναι τώρα σε μια ηλικία που πολλοί φίλοι του έχουν smartphone. Όταν άρχισε να πηγαινοέρχεται μόνος του στο σχολείο, μερικές φορές, του δώσαμε ένα έξυπνο ρολόι που καλεί προεπιλεγμένες επαφές … Πρέπει όμως να συνομιλεί μέσω του ηχείου του ρολογιού, κάτι που δεν είναι ιδανικό σε θορυβώδεις καταστάσεις (όπως, ας πούμε, όταν μιλά στην αυλή του σχολείου, απ΄όπου τυγχάνει να με καλεί στο 90% των περιπτώσεων).

Όταν μας εκλιπαρεί για το δικό του τηλέφωνο δώδεκα φορές την εβδομάδα, του εξηγούμε ότι δεν είμαστε κακοί γονείς, απλά πιστεύουμε ότι δεν το χρειάζεται και θέτουμε όρια.

Αλλά τις προάλλες, συνέβη κάτι που με έκανε να αναρωτηθώ αν πρέπει να ξανασκεφτώ τη στάση μου. Γύρισε από το σχολείο αναστατωμένος επειδή ένας φίλος του μιλούσε για ένα αστείο που έγινε κατά τη διάρκεια μιας ομαδικής on line συζήτησης και μετά αρνήθηκε να πει στον γιο μου ποιο ήταν το αστείο. Oπως ήταν φυσικό, ένιωσε αποκλεισμένος.

Η άμεση αντίδρασή μου ήταν να τον κάνω να νιώσει καλύτερα …

Χρειαζόταν ένα τηλέφωνο αμέσως! Αλλά αν τελικά του αγοράζαμε ένα , θα έλυνε το πρόβλημα; Ήταν πολύ πιθανόν να μην γινόταν δεκτός στην ομάδα, να παρέμενε εκτός. Είχε συμβεί και με άλλους συμμαθητές του...

Επίσης, τι είδους μήνυμα θα του έστελνα; Προφανώς ότι υποκύπτω στην πίεση των συνομηλίκων αν υποχωρήσω. Η πραγματικότητα όμως με ξεπερνά...

Είπα στον γιο μου ότι ο φίλος του θα μπορούσε να του είχε πει το αστείο, αλλά ίσως να μην ήταν τόσο καλό αν ο φίλος του ισχυριζόταν ότι δεν μπορούσε να το θυμηθεί (και δεν μπορούσε να βρει το τηλέφωνό του για να του δείξει… χμμμ).

Τελικά, ο γιος μου κατάλαβε ότι το πρόβλημα δεν ήταν ότι δεν είχε smartphone – το πρόβλημα ήταν ο φίλος του.

Την επόμενη μέρα ο φίλος του γιου μου του ζήτησε συγγνώμη, λέγοντας του ότι ένιωθε άσχημα για τον τρόπο που τον είχε αποκλείσει.

Τα παιδιά, όπως και οι ενήλικες, θέλουν απλώς να αισθάνονται ότι είναι αποδεκτά, αρεστά κι ότι τα αγαπά.

Θα αγοράσω στον γιο μου ένα τηλέφωνο που θα του επιτρέπει να καλεί και να στέλνει μηνύματα (αλλά όχι να χρησιμοποιεί το Διαδίκτυο ή τις εφαρμογές κοινωνικής δικτύωσης);

Μπορεί.

Αυτό φαίνεται σαν ένας εύλογος συμβιβασμός (και θα παρακολουθώ τα μηνύματά του, φυσικά)».

Πηγή: scarymommy.com