Το πιο δύσκολο πράγμα όταν αποκτάς δίδυμα

Το πιο δύσκολο κομμάτι του να έχεις δίδυμα;

Για μένα δεν είναι καν το διπλό καθήκον ή το γεγονός ότι λαχταρώ για αδιάκοπο προσωπικό χώρο.

Τώρα λαχταρώ χρόνο για τον εαυτό μου περισσότερο από ποτέ γιατί η νέα μου πραγματικότητα με θέλει εκεί, σε αυτά, ενώ ταυτόχρονα προσπαθώ να καλύψω και τις ανάγκες του μεγαλύτερου αδελφού τους.

Το πιο δύσκολο μέρος είναι να μην μπορώ να τα απολαύσω μεμονωμένα με τον τρόπο που θα ήθελα. Τον τρόπο που θυμάμαι να έκανα για πολλά χρόνια με το πρώτο μου παιδί.

Ίσως η ικανότητα σύγκρισης των δύο εμπειριών να το κάνει ακόμα πιο δύσκολο, καθώς μου θυμίζει πάντα πώς είναι να αφιερώνεις τον εαυτό σου μόνο σε έναν άνθρωπο.

Υπάρχουν πολλές στιγμές κάθε μέρα -όσο κάνω τα πάντα μόνη μου- που μου το θυμίζουν αυτό. Κυρίως η ρουτίνα πριν τον ύπνο, οι χαλαρές σόλο αγκαλιές ή όσο τα δύο έχουν ένα κρυολόγημα.

Με χρειάζονται, ανεξάρτητα.

Είτε κάθομαι λίγο περισσότερο στην κουνιστή πολυθρόνα και αισθάνονται ασφάλεια στην αγκαλιά μου είτε τους αφιερώνω λίγο προσωπικό χρόνο — το πιο δύσκολο κομμάτι είναι εκεί.

Η γκρίνια και το κλάμα του άλλου παιδιού είναι η υπενθύμιση ότι κάτι χάνουν και δεν μπορώ να απολαύσω αυτές τις χαρές μαζί τους ξεχωριστά. Είναι τα βάρη που σηκώνει μια μαμά κάθε μέρα.

Το αναπληρώνουν με διπλή αγάπη όμως!

Όχι, αυτή δεν είναι μια αρνητική ανάρτηση, απλώς μια έκφραση της γονεϊκότητας και όλων εκείνων που θα ήθελα να κάνω.

Όσες έχετε δίδυμα θα ήθελα να μου πείτε αν ταυτίζεστε ή όχι;

^{πηγή: mommamillsblog}