Καταπολεμώντας το καθημερινό στρες με τη βοήθεια της αγκαλιάς

Δεν θα σου γράψω ως δημοσιογράφος, θα σου γράψω ως Μαργαρίτα. Ως μια γυναίκα, κόρη, σύζυγος, μαμά που έχει τα σκαμπανεβάσματά της μέσα στην καθημερινότητα. Και ποιανού άλλωστε η καθημερινότητα δεν είναι δύσκολη έτσι δεν είναι;

Είναι πολλές οι μέρες που φοράω το ωραιότερο χαμόγελό μου και βγαίνω έξω από την πόρτα. Δεν αφήνω κανέναν να καταλάβει αν περνάω εύκολα ή δύσκολα, αν είχα μια ευχάριστη μέρα ή όχι. Πίσω από το χαμόγελό μου και την καλή μου διάθεση κρύβω ό,τι με απασχολεί. Εξάλλου τι νοιάζει τον καθένα τι αισθάνομαι, τι νιώθω και τι περνώ. Πόσο στρεσαρισμένη και αγχωμένη είμαι από πολλά πράγματα ή όχι.

Κι όμως! Υπάρχει ένας άνθρωπος που το καταλαβαίνει. Που το αντιλαμβάνεται και πάντα τρέχει δίπλα μου για να με αγκαλιάσει. Η κόρη μου!

Τις προάλλες έκαψα το φαγητό. Μα πού το είχα το μυαλό μου, Θεέ μου; Έβαλα τα κλάματα. Αμέσως ήρθε η κόρη μου και με αγκάλιασε. Με αγκάλιασε σφιχτά και μου θύμισε ότι δεν πρέπει να κλαίω για κάτι τόσο ασήμαντο. Άκου τώρα. Το καμένο φαγητό «ασήμαντο».

Μια άλλη φορά γύρισα στρεσαρισμένη από το γραφείο. Αχ αυτό το άτιμο το άγχος. Πότε θα μάθω να το διαχειρίζομαι; Η κόρη μου και πάλι ήταν εκεί. Με αγκάλιασε και μου έδωσε το πιο όμορφο φιλί του κόσμου. Σαν από μηχανής θεός πάντα βρίσκεται στο πλευρό μου και πάντα ως δια μαγείας είναι σαν να ξέρει πότε έχω ανάγκη μια αγκαλιά.

Υπάρχουν φορές που θυμάμαι τη γιαγιά μου που έφυγε από τη ζωή το 2020 και δακρύζω. Και τότε ακόμη, ξέρει για ποιο λόγο κλαίω. Με αγκαλιάζει και μου υπενθυμίζει ότι δεν θέλει να με βλέπει να δακρύζω για κανέναν λόγο.

Όταν το άγχος και το στρες με κυριεύουν, η κόρη μου αναλαμβάνει να με γιατρέψει. Η αγκαλιά της είναι θεραπευτική, αλήθεια σας το λέω. Η αίσθηση τη στιγμή που με σφίγγει με τα μικροσκοπικά της χέρια στην αγκαλιά της, κάνει ο,τιδήποτε άλλο να μην έχει σημασία.

Και για να είμαι ειλικρινής τίποτε άλλο δεν έχει περισσότερη σημασία, από αυτό το πλάσμα με την μαγική αγκαλιά που κάνει τα πάντα να γιατρεύονται στο λεπτό.

Βλέπετε πώς αντιστρέφονται οι ρόλοι όταν μεγαλώνουν τα παιδιά μας; Κάποτε ήταν εκείνα μωρά. Τόσο μικροσκοπικά, φορώντας την πάνα τους, αδύναμα και ανήμπορα να κάνουν το οτιδήποτε μόνα τους. Τότε εμείς διώχναμε το άγχος τους και τις ανασφάλειές τους μακριά, με μια μας αγκαλιά. Έκλαιγαν για να αλλάξουμε την πάνα τους, για να τα ταΐσουμε, για να τα κρατήσουμε κοντά στο στήθος μας. Μια αγκαλιά και ηρεμούσαν. Τόσο απλά, τόσο μαγικά!

Μήπως και η αγκαλιά της μαμάς δεν είναι η καλύτερη επιλογή για τα μωρά μας; Όσο μικρά ή μεγαλύτερα κι αν είναι; Κι από εκεί που είναι βασικά δέκτες αγκαλιάς, αρχίζουν κι εκείνα να την προσφέρουν, κάνοντάς μας το μεγαλύτερο δώρο.

Μεγαλώνοντας, άλλωστε, αντιλαμβάνονται ότι και η μαμά έχει ανάγκη μια αγκαλιά για να την καθησυχάσει, για να την ηρεμήσει, για να διώξει ό,τι την αγχώνει και ό,τι την στρεσάρει.

Συμβουλή μου; Αγκαλιάστε τα μωρά σας όσο είναι μωρά, αγκαλιάστε τα ακόμη περισσότερο όσο μεγαλώνουν και θα μάθουν να σας αγκαλιάζουν τότε που θα έχετε και εσείς ανάγκη μια αγκαλιά, χωρίς καν να το ζητήσετε.