Έχω μόνο ένα παιδί και δεν θα γινόταν να είμαι περισσότερο περήφανη για αυτό

Χαίρομαι με όλα τα μωρά που γεννιούνται γύρω μου. Η κολλητή μου έγινε μαμά, οι ξαδέρφες μου έχουν αποκτήσει παιδιά, οι ανιψιές μου σιγά σιγά γίνονται μαμάδες και εγώ έχω έναν άγγελο στη ζωή μου, την κόρη μου.

Είναι μοναχοκόρη και θα μείνει έτσι! Μπορεί να ακούγεται εγωιστικό για κάποιους, αλλά για τη δική μου οικογένεια, η κόρη μου είναι τέλεια και μοναδική.

Πριν μείνω έγκυος, πάντα φανταζόμουν τον εαυτό μου να αποκτά δύο παιδιά. Αλλά η εγκυμοσύνη και η μητρότητα, έχει έναν τρόπο να αλλάζει όχι μόνο τα κορμιά μας αλλά και τα μυαλά μας.

Δεν δυσκολεύτηκα να μείνω έγκυος. Για την ακρίβεια, μετά από τρεις μήνες προσπαθειών, εμφανίστηκε η πολυπόθητη ροζ γραμμούλα στο τεστ εγκυμοσύνης που έκανα.

Τους πρώτους τρεις μήνες πέρασα αρκετά δύσκολα. Έκανα συνέχεια εμετό και είχα πολλές ζαλάδες.

Στο τέλος του τρίτου μήνα και ενώ κατέβαινα τις σκάλες της πολυκατοικίας (έμενα στον πρώτο όροφο) πριν το τελευταίο σκαλοπάτι και ενώ έκανα σταθερά βήματα, παραπάτησα και έπεσα.

Αμέσως πανικοβλήθηκα, έβαλα τα κλάματα και πήρα τον άνδρα μου τηλέφωνο. Ήρθε και πήγαμε στο νοσοκομείο. Εκείνη τη στιγμή ήταν όλα καλά. Ακούσαμε την καρδιά της μικρής μας και ο γιατρός μας έδιωξε καθησυχάζοντάς μας. Τρεις μέρες μετά όμως, ο πανικός επέστρεψε. Είδα στο εσώρουχό μου ένα ροζ υγρό και καφέ μικρά κομμάτια. Φύγαμε ξανά για το μαιευτήριο. Αποκόλληση πλακούντα.

Έκτοτε ήμουν αρκετά προσεκτική, δεν ταξίδευα, έμεινα αρκετές εβδομάδες στο κρεβάτι, ένα μια σειρά από ενέσεις και αγωνιούσα μέχρι τη μέρα που θα έφερνα στον κόσμο την κόρη μου.

Οι τελευταίοι δύο μήνες ήταν επίσης δύσκολοι. Είχα καούρες και γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ το βράδυ αλλά ούτε και να φάω με ευκολία.

Το ένα μου πόδι πρήστηκε πολύ και υπήρχε κίνδυνος προεκλαμψίας.

Η ιδέα του δεύτερου παιδιού, έπαψε να υπάρχει μέσα στο μυαλό μου. Δεν το σκεφτόμουν καθόλου. Κάθε άλλο. Ευχόμουν να γεννηθεί το παιδί μου υγιές και να είμαι και εγώ καλά επίσης.

Ωστόσο, πριν καλά γεννήσω το μωρό μου, οι άνθρωποι γύρω άρχισαν να ρωτούν πότε θα κάνω δεύτερο παιδί και φυσικά... να βάλω μπροστά αμέσως μόλις γεννηθεί το πρώτο για να μεγαλώσουν μαζί.

Στην αρχή δεν έλεγα ότι δεν θα κάνω δεύτερο παιδί. Απλά χαμογελούσα αμήχανα χωρίς να δίνω απάντηση.

Όταν γεννήθηκε η κόρη μου και περνούσαν οι μήνες, ήρθα πολλές φορές στην ίδια δύσκολη θέση. «Πότε θα κάνεις δεύτερο παιδί;», «Άντε βάλτε μπροστά, μην το καθυστερείτε», «Μην αφήνεις τους μήνες να περνάνε», «Άργησες, η Νικόλ έγινε 5, πότε θα κάνεις το δεύτερο».

Μου πήρε πολλά χρόνια μέχρι να απαντήσω: «Δεν θα κάνω δεύτερο παιδί».

Μου αρέσει να είμαι μαμά ενός παιδιού. Δεν ξέρω αν θα κατάφερνα να τα βγάλω πέρα με δύο ή και τρία ακόμη παιδιά. Για την ακρίβεια δεν ξέρω πώς τα καταφέρνουν άλλοι γονείς, γι' αυτό και φυσικά τους χειροκροτώ.

Εγώ σταμάτησα στο ένα γιατί ήξερα τα όριά μου. Ήξερα πόσο εύκολα ή δύσκολα θα μεγαλώσουμε ένα παιδί με τον άνδρα μου. Και δεν μετανιώνω ούτε στιγμή για αυτή μου την απόφαση. Ακόμη και τώρα που η κόρη μου είναι 13 ετών.

Η εφηβεία είναι το πιο δύσκολο κεφάλαιο στη μητρότητα και σίγουρα δεν θα μπορούσα να είμαι η μαμά που είμαι τώρα για την κόρη μου, αν είχα ένα ακόμη παιδί.

Σίγουρα η κόρη μου θα έχει μια διαφορετική εμπειρία από όλα τα άλλα παιδιά που έχουν αδέρφια, αλλά δεν θα νιώσει ποτέ μοναξιά. Έχει ξαδέρφια, έχει συμμαθητές, έχει φίλους.