Κάπως έτσι θα μοιάζουν τα Σαββατοκύριακά σου αν τα παιδιά δεν πηγαίνουν στις δραστηριότητες

Τα έφηβα παιδιά μου και εγώ, φτιάχνουμε πίτσα κάθε Παρασκευή βράδυ. Υπάρχουν φορές που κάποιοι φίλοι ίσως να μας επισκεφθούν. Ψήνω popcorn πριν πάω στο κρεβάτι γιατί τα παιδιά συνήθως θέλουν να δουν τρομακτικές ταινίες για να περάσει το βράδυ τους.

Όταν πάω στο κρεβάτι, ξέρω ότι δεν έχω λόγο να ξυπνήσω το πρωί νωρίς. Δεν υπάρχει πρόγραμμα για τις επόμενες δύο μέρες και τα Σαββατοκύριακά μου είναι διαθέσιμα για ξεκούραση. Τα έφηβα παιδιά μου μπορούν να κοιμηθούν την Παρασκευή όσο αργά θέλουν. Έχω χρόνο να απολαύσω το ήσυχο σπιτικό μου και να κάνω κάποια πράγματα. Όταν όλοι ξυπνήσουν, συνήθως κάνουμε κάποια βόλτα, πάμε για ψώνια, τρώμε έξω ή βλέπουμε ταινίες.

Έχουμε τη δυνατότητα να το κάνουμε αυτό γιατί τα παιδιά μου δεν έχουν δραστηριότητες το Σαββατοκύριακο.

Όλα τα παιδιά μου έκαναν κάποιο άθλημα. Για αρκετά χρόνια, όλα έπαιζαν μπάσκετ. Έπειτα ο γιος μου μπήκε στην ομάδα σκι, κάτι που σήμαινε ότι ως οικογένεια έπρεπε να τρέχουμε στους αγώνες και τις προπονήσεις.

Υπήρχαν χρόνια όπου η κόρη μου έπαιζε, lacrosse και ο άλλος μου γιος baseball. Όχι μόνο δεν τα έβλεπα καθόλου αλλά προσπαθούσα να είμαι στις προπονήσεις και των δυο κάθε μέρα μετά το σχολείο και κάθε Σαββατοκύριακο ήταν γεμάτο με αγώνες και τουρνουά.

Ενθάρρυνα όλα τα παιδιά μου να ασχολούνται με τον αθλητισμό και υπήρχαν στιγμές όπου πίστευα πως ο γιος μου θα ασχοληθεί επαγγελματικά με τα σπορ και θα γίνει προπονητής. Μια φορά είχαμε περάσει όλο το Σαββατοκύριακο, που ήταν αφιερωμένο στην Ημέρα της Ανεξαρτησίας, στο γήπεδο, παρακολουθώντας τον να παίζει μπάλα. Σκεφτόμουν «εντάξει, είναι διασκεδαστικό».

Και εγώ και ο σύζυγός μου, γνωρίζαμε νέους ανθρώπους και συνεχίζαμε να προγραμματίζουμε τις ζωές μας γύρω από τα σπορ. Μάλιστα άρχισα να σκέφτομαι αρνητικά όταν τα παιδιά μου σταμάτησαν να αγαπούν τις αθλητικές τους δραστηριότητες. Η ζωή μας και θα άλλαζε. Οι ζωές μας θα διέφεραν από των φίλων μας.

Δεν σήκωσα μόνο τα χέρια ψηλά και είπα «Εντάξει, παρατήστε την ομάδα σας», αλλά τους μίλησα για τον χρόνο και το χρήμα που επενδύσαμε σε αυτά. Προσπαθούσα να τους θυμίσω πόσο λάτρευαν αυτό που έκαναν και για λίγο καιρό τα ανάγκασα να συνεχίσουν. Δεν χρειάστηκε και πολύ να δω πόσο δυστυχισμένα ήταν και θυμάμαι μια μέρα που βρισκόμουν στις κερκίδες και σκεφτόμουν «Γιατί το κάνουμε αυτό; Αφού το μισεί! Τα αδέρφια της σιχαίνονται τα Σαββατοκύριακά τους. Θα μπορούσαμε να είμαστε στην θάλασσα τώρα και να φτιάχνουμε ομορφότερες αναμνήσεις!».

Αυτό ήταν για εμένα. Μετά από αυτό, έδωσα στα παιδιά μου την ελευθερία που ήθελαν και που διάλεξαν για τον εαυτό τους. Στο κάτω κάτω ήταν η ζωή τους και όχι η ζωή μου. Και ενώ αυτή είναι η ζωή που επιλέγουν οι περισσότερες οικογένειες, δεν ήταν αυτή για εμάς. Και δεν το μετάνιωσα ούτε εγώ ούτε και εκείνα.

Πλέον γευματίζουμε σχεδόν καθημερινά μαζί. Δεν χάνω χρόνο κάνοντας δρομολόγια ή περιμένοντας στις κερκίδες να τελειώσουν. Τα Σαββατοκύριακα και τα βράδια αυτών μας ανήκουν. Τα παιδιά μου χαίρονται να πηγαίνουν να παρακολουθούν αγώνες και να ζητωκραυγάζουν για τους φίλους τους αλλά δεν τους λείπει τίποτε από αυτό που έκαναν.

Το σημαντικότερό όλων όμως; Τα παιδιά μου είναι ευτυχισμένα που δεν κάνουν κανένα σπορ. Και ως μαμά τους είναι το μόνο που με νοιάζει. Η ευτυχία τους.

^{πηγή: scarymommy.com / Katie Bingham-Smith}