«Μωρό μου, τέσσερα χρόνια σχεδόν σε περίμενα»

Τέσσερα χρόνια σχεδόν, σε περίμενα.

Στην αρχή ήσουν απλά ένα όνειρο. Κάτι για το οποίο ήλπιζα.

H κόρη μου με ρώτησε πότε θα αποκτούσε αδερφάκι. Της είπα ότι δεν ήξερα. Ήταν λυπημένη. Και εγώ ένιωθα ακριβώς το ίδιο.

Τόσοι πολλοί μήνες πέρασαν προσπαθώντας. Κάθε μήνα υπολογίζαμε, έπαιρνα φάρμακα και έπειτα περιμέναμε.

Κάποιες μέρες ένιωθα όλα αυτά παραήταν πολλά για μένα. Παραήταν πολλά για να τα αντέξει ένας άνθρωπος.

Δεν ήξερα τι επρόκειτο να συμβεί. Ήθελα να ξέρω.

Τόσες πολλές στιγμές που εγώ απλά ήθελα να ξέρω. Θα καταφέρναμε ποτέ να κάνουμε ένα δεύτερο παιδί; Και εάν ποτέ δε συνέβαινε;

Αμέτρητα χειρουργεία και διαδικασίες.

Μετά ήρθαν οι απώλειες. Τέσσερις στη σειρά. Ένιωθα ότι ποτέ δεν τελείωναν.

Αυτός ο κύκλος προσπαθειών και απώλειας. Δοκιμής και σφάλματος. Κάθε φορά το ίδιο λίγο πριν φτάσουμε στο σημείο ασφαλείας. Κάθε φορά αποτύγχανε. Ακόμα μία απώλεια. Μετά ακόμα μία. Μετά ακόμα μία.

Ο ενδοκρινολόγος μου μου είπε ότι θα μπορούσαμε να προσπαθήσουμε ακόμα μία φορά. Ένιωθα ότι και ένα εκατομμύριο προσπάθειες ακόμα δεν θα ήταν αρκετές.

Ένιωθα τόση πολλή πίεση για να πάνε καλά τα πράγματα. Για να καταφέρω να μείνω έγκυος και να κρατήσω το μωρό. Πολλή περισσότερη από ότι θα έπρεπε να νιώθει ένας άνθρωπος.

Θυμάμαι την τελευταία προσπάθεια. Αυτήν λίγο πριν έρθεις εσύ.

Ήμουν στο πάτωμα του μπάνιου και έκλαιγα. Ένιωθα άδεια και ότι όλο αυτό δεν θα τελείωνε ποτέ.

Παρά τις προηγούμενες απώλειες ένιωθα διχασμένη. Ένιωθα πόνο και ελπίδα μαζί.

Παρά τα όσα είχα περάσει, ήθελα ακόμα εσένα. Ήλπιζα ακόμα για εσένα.

Περίμενα τόσο πολύ. Τέσσερα χρόνια σχεδόν, σε περίμενα. Περίμενα να ακούσω τα λόγια «είναι βιώσιμο»

Και μετά, έτσι απλά, ήσουν εδώ. Η καρδιά σου χτυπούσε τόσο δυνατά. Ήσουν ασφαλής. Σε άκουγα. Η κοιλιά μου ήταν το μέρος που θα μεγάλωνες.

Τέσσερα χρόνια μετά είσαι εδώ.

Και είμαι ευγνώμων για αυτό. Κάθε μέρα. Σε περίμενα.

^{Πηγή κειμένου: Mother.ly / Lisa McCarthy}