Η μητρότητα δεν είναι εύκολη και δε χρειάζεται να προβάλουμε την τελειότητα μέσα από τα social media

Όλοι τις έχουμε δει: φωτογραφίες νεογέννητων φασκιωμένα μέσα σε μικροσκοπικά καλάθια να κοιμούνται γαλήνια. Πάντα αναρωτιέμαι πώς μπόρεσαν οι γονείς να τυλίξουν το νεογέννητο μωρό τους με τόσο ακρίβεια. Το δικό μου μωρό όσες φορές προσπάθησα να το φασκιώσω κατάφερνε κάπως να βγάλει τα χέρια του έξω από το ύφασμα και μετά το όλο θέαμα θύμιζε κακοτυλιγμένο μπουρίτο.

Οι γονείς καταφέρνουν να ταιριάξουν όμορφα τα ρούχα του μωρού, τα οποία τους εφαρμόζουν και τέλεια. Ποτέ δεν κατάλαβα πώς κάποιες μαμάδες βρίσκουν χρόνο να πάνε να αγοράσουν ρούχα που θα έχουν την τέλεια εφαρμογή στα σώματά τους. Συχνά βλέπω και κάποιες ολόκληρες οικογένειες να ποζάρουν στον φακό χωρίς ίχνος αϋπνίας στα πρόσωπά τους. Μαθαίνω επίσης ότι αυτοί οι οικογενειακοί φωτογράφοι είναι κλεισμένοι για εβδομάδες ολόκληρες, μερικές φορές και για μήνες προκαταβολικά για να τραβήξουν αυτές τις τέλειες φωτογραφίες.

Μόλις έμεινα έγκυος ήδη ένιωθα την πίεση να απαθανατίσω το κάθε στάδιο – την εγκυμοσύνη, τον τοκετό, το πρώτο διάστημα με το μωρό. Πολύ γρήγορα όμως αποφάσισα να μην σκέφτομαι αυτές τις εικόνες που αποτυπώνουν τις προσδοκίες για το πώς πρέπει αν είναι ή να μην είναι μία οικογένεια. Μόλις άλλαξα τον τρόπο σκέψης μου, ένιωθα να φεύγει ένα τεράστιο βάρος από πάνω μου.

Η μητρότητα δεν είναι τέλεια. Και είναι περισσότερο από οκ να έχετε εικόνες και βίντεο που δείχνουν την αληθινή καθημερινότητα ενός γονιού.

Έτσι δεν προσέλαβα κάποιον επαγγελματία φωτογράφο για να τραβήξει φωτογραφίες το διάστημα αυτό. Αντί αυτού έβγαλα selfies και φωτογραφίες στον καθρέφτη όσο η κοιλιά μου γινότανμέρα με τη μέρα πιο μεγάλη. Δεν είναι εντυπωσιακές, αλλά όταν τις κοιτάζω τώρα πια έχω τόσο όμορφες αναμνήσεις. Την πρώτη μου selfie στον καθρέφτη την έβγαλα την πρώτη μέρα που ξεκίνησα να φοράω ρούχα εγκυμοσύνης. Όταν την βλέπω χαμογελώ γιατί ο άντρας μου με έκανε θυμάμαι να νιώθω τόσο όμορφο ακόμα και εάν εγώ δεν ένιωθα πραγματικά έτσι.

Στη γέννα μου επέλεξα να μην έχω φωτογράφο. Οι στιγμές εκείνες ήταν τόσο ιδιωτικές για εμένα και ήθελα να τις μοιραστώ μόνο με τον σύζυγό μου. Αν και εκείνος τράβηξε μερικές φωτογραφίες από τη γέννα. Δεν ήταν σίγουρα αυτές που θα περιέγραφα ως «τέλειες» φωτογραφίες. Μοιάζω να σκέφτομαι κάτι σοβαρό, τα μαλλιά μου είναι ανακατεμένα και το πρόσωπό μου λάμπει. Όταν σχολίασα τη συγκεκριμένη φωτογραφία, μου είπε απλά «Είσαι πανέμορφη. Έφερνες στον κόσμο το παιδί μας.»

Δεν κανόνισα ούτε φωτογράφιση νεογέννητου τις εβδομάδες μετά τον τοκετό. Κοιτάζοντας πίσω, χαίρομαι που δεν το έκανα. Ο σύζυγός μου κι εγώ παλεύαμε με τις αϋπνίες. Δεν θυμόμουν πότε ήταν η τελευταία φορά που είχα βάλει μακιγιάζ ή ρούχα που δεν ήταν εγκυμοσύνης. Αντί αυτού βγάλαμε φωτογραφίες που αποτύπωναν τη δική μας πραγματικότητα τότε: ο ένας από μάς προσπαθούσε να κρατήσει τα μάτια του ανοιχτά ενώ κρατούσε το μωρό μας, ακίνητος στη καρέκλα γιατί ο φόβος ότι το μωρό μας θα ξυπνούσε μας προκαλούσε τρόμο. Έχουμε βέβαια φωτογραφίες της από τότε που την φασκιώναμε και εκείνη έβγαζε χέρια και πόδια έξω, ακόμα και τότε που την κάναμε μπάνιο και έκλαιγε επειδή απλά θέλαμε να τη λούσουμε.

Σε όλες αυτές τις φωτογραφίες το δικό μου μωρό δεν είχε ούτε ρούχα που ταίριαζαν τέλεια, ούτε που ήτα πάντα καθαρά από λεκέδες και γουλίτσες. Τα περισσότερα ρούχα της είναι δεύτερο χέρι. Επίσης, γιατί να αλλάξω το παντελόνι της εάν μόνο η μπλούζα της έχει λερωθεί; Αυτές οι μικρές στρατηγικές αποφάσεις με βοήθησαν να κρατήσω τη λογική μου εκείνες τις πρώτες άυπνες και γεμάτες ένταση μέρες.

Αυτές οι φωτογραφίες που είναι τέλειες για εμένα και σίγουρα καθόλου τέλειες για άλλους μου υπενθυμίζουν τις πρώτες μέρες μου ως μαμά. Μου υπενθυμίζουν ότι η μητρότητα δεν είναι εύκολη και ότι δε χρειάζεται προβάλλουμε την τελειότητα στα social media. Ελπίζω η ιστορία μου να κάνει και τους άλλους γονείς να σκεφτούν ότι οι φωτογραφίες τους μπορούν να είναι τέλειες και με τις ατέλειές τους και αυτό είναι οκ.

^{Πηγή κειμένου: mother.ly}