Σκέψεις μίας μαμάς μετά τον τοκετό

Αυτό το δωμάτιο. Αυτό είναι το σπίτι μου μετά τον τοκετό.

Αυτοί οι τέσσερις τοίχοι φιλοξένησαν τόσα πολλά από αυτές τις πρώτες μας στιγμές.

Στιγμές γαλήνης και εξάντλησης, όλες εξίσου απαιτητικές.

Συνεχίζω να δίνω κομμάτια του εαυτού που δεν ήξερα καν ότι υπήρχαν. Αυτές τις μέρες το κρεβάτι αυτό είναι ο χώρος όπου κάνεις τα πάντα εκτός από το να κοιμάμαι.

Εκεί θηλάζεις, αντλείς γάλα, κλαις, αγκαλιάζεις το μωρό σου, το νανουρίζεις.

Αγαπάς πιο βαθιά. Ξαπλώνεις και βλέπεις τα μωρά σου να κοιμούνται. Το ένα δίπλα σου και το άλλο στην κάμερα που έχεις στο παιδικό δωμάτιο.

Προσευχήθηκες για αυτό και νιώθεις ευγνώμων.

Αυτό το δωμάτιο είναι ο χώρος που νιώθεις ασφάλεια και ταυτόχρονα το δωμάτιο που σε περιορίζει. Αυτό το οποίο κρατά όλη την ομορφιά και τις στιγμές που νιώθεις έτοιμη να καταρρεύσεις.

Νιώθεις διαφορετικά τώρα. Έχεις περισσότερη αυτοπεποίθηση. Νιώθεις πιο άνετα.

Αλλά δεν έχεις το χρόνο να απολαύσεις αυτήν την άνεση γιατί μπορεί να μην είσαι νέα μαμά, αλλά είσαι νέα μαμά δύο παιδιών. Μαθαίνεις να ανταπεξέρχεσαι σε τρία διαφορετικά επίπεδα ανάγκης: αυτό του νεογέννητου, του νηπίου και του σταδίου μετά τον τοκετό.

Από την ευτυχισμένη εξάντληση περνάς στην απλή εξάντληση. Έχεις ένα εκατομμύριο πράγματα να κάνεις, το πιο σημαντικό όμως βρίσκεται στην αγκαλιά σου.

Έχεις ξαναβρεθεί σε αυτή τη θέση στο παρελθόν, ξέρεις λοιπόν ότι θα αναρρώσεις ξανά. Ότι θα κοιμηθείς ξανά. Ότι θα ξαναβρείς τις ισορροπίες σου. Σε αυτό εδώ το δωμάτιο.