«Αφήνεις ποτέ το μωρό σου να κλάψει;»

Ήμουν 8 εβδομάδες μετά τον τοκετό και η νοσοκόμα στεκόταν από πάνω του για το check up ρουτίνας της.

Το μωρό ήταν τόσο κουρασμένο που το έβαλα στην καλαθούνα και βγήκα ξανά έξω για να μιλήςω με τη γιατρό. Μετά την πρώτη ερώτηση, άκουσα κλάματα από το δωμάτιο που είχα αφήσει τον γιο μου. Ζήτησα συγγνώμη και πήγα σε αυτόν. Ήταν σαν ένας μαγνήτης και ένιωθα απλά τα πόδια μου να με πηγαίνουν σε αυτόν.

Επέστρεψα με εκείνον αγκαλιά, χαρούμενη που είχε κοιμηθεί ξανά πάνω μου και που δεν θα έπρεπε η γιατρός να περιμένει.

«Αφήνεις ποτέ το μωρό να κλάψει;»

Θυμάμαι ακριβώς την ερώτηση γιατί μου είχε προκαλέσει έκπληξη. Απάντησα με δισταγμό. «Όχι» είπα και στην πραγματικότητα η απάντησή μου ακούστηκε σαν ερώτηση. Με κοίταξε αποδοκιμαστικά και για ακόμα μία φορά ένιωσα ότι είχα αποτύχει.

Σχεδόν τρία χρόνια και ένα ακόμα μωρό αργότερα, με ρώτησε πώς κοιμούνται και ήμουν ειλικρινής. Κάποια βράδια κυλάνε τέλεια, κάποια όχι.

Όταν όμως θυμάμαι τις πρώτες εκείνες εβδομάδες μετά τον τοκετό, θυμάμαι πόσες ερωτήσεις τριγύριζαν στο μυαλό μου.

Το κάνω καλά; Είμαι αρκετή;

Όλες βέβαια εξαφανίζονταν κάθε φορά που πήγαινα σε αυτόν.

Έχει πλάκα πώς τελικά αυτό που σου βγαίνει αυθόρμητα δίνει όλες τις απαντήσεις, αλλά έκανε τη φωνή μου πιο δυνατή.

Δεν ήταν εύκολο, υπήρχαν βράδια που έκλαιγα με δάκρυα, συνήθως επειδή αμφισβητούσα τον εαυτό μου όταν έκλεινα την πόρτα στην καρδιά αντί αυτής συμβουλευόμουν κάποιο βιβλίο.

Τα βράδια όμως είναι πιο ξεκούραστα πλέον και η φωνή στο κεφάλι μου δεν είναι πια δειλή και τρεμάμενη.

Για καιρό είχα αμφιβολίες για την ανάγκη μου να πάρω το μωρό μου αγκαλιά και να το καθησυχάσω.

Αναρωτιέμαι πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν κάποιος μπορούσε από την αρχή να καθησυχάσει και τις μαμάδες.