«Τους πρώτους μήνες ένιωθα αβοήθητη και πράγματι ήμουν»

Σήμερα πρέπει να βάλω μόνη τα παιδιά για ύπνο. Έχω το τρίτο μου παιδί στην αγκαλιά και ετοιμάζομαι να το μεταφέρω στην κούνια.

Τα άλλα δύο ξεφυλλίζουν τα βιβλία τους στα κρεβάτια τους και περιμένουν να πάω, να τους διαβάσω ένα παραμύθι και να τα καληνυχτίσω.

Δεν είναι πάντα τόσο απρόσκοπτα τα πράγματα, κάποιες βραδιές, όμως, είναι.

Σκέφτομαι μερικούς μήνες πριν όταν το έκανα όλο αυτό μόνη από καιρό σε καιρό.

Ήταν μία τελείως διαφορετική κατάσταση δεδομένου ότι όλοι τότε προσπαθούσαμε να προσαρμοστούμε και να πατήσουμε στα πόδια μας. Τις περισσότερες φορές τίποτα δεν πήγαινε όπως θέλαμε.

Είχαμε κλάματα, τα παιδιά σηκωνόντουσαν από το κρεβάτι τους. Εγώ έπρεπε να επαναλάβω τη ρουτίνα ύπνου του μωρού γιατί κάποιος τη διέκοψε επειδή ήθελε νερό ή μία αγκαλιά.

Μπορούσα να νιώσω τις παλάμες μου να ιδρώνουν και τα πόδια μου να τεντώνονται κάθε λίγα λεπτά μέχρι και τα τρία να κοιμηθούν Κάποιες φορές όλο αυτό διαρκούσε για πάνω από μία ώρα. Και μετά έπαιρνε ακόμα περισσότερη ώρα για να χαλαρώσω.

Εκείνους του μήνες και ειδικά σε ό,τι φορά την βραδινή ρουτίνα ύπνου, θυμάμαι να νιώθω αβοήθητη και πράγματι ήμουν. Αναρωτιόμουν πότε θα βρίσκαμε έναν ρυθμό κι εγώ την χαμένη μου αυτοπεποίθηση.

Και να ‘μαστε τώρα. Δεν είμαι σίγουρη πότε συνέβη, αλλά είμαστε όλοι στο σημείο αυτό σήμερα. Τα βράδια που είμαστε απλά εγώ και τα παιδιά μου. Και είναι ήρεμα.

Συμβαίνει επιτέλους. Και αν ακόμα δεν συμβαίνει σε εσένα, θα συμβεί.