Δεν γίνεται να είμαι η μόνη που κάποιες μέρες με «καταπίνει» η μητρότητα

Δεν γίνεται να είμαι η μόνη που μένει ξύπνια τα βράδια επειδή η ησυχία είναι φίλη μου. Ακούει τις σκέψεις μου, με παρηγορεί. Είναι σαν να ξέρει ότι αυτός είναι ο δικός μας χρόνος, χωρίς να έχει σημασία η ώρα.

Δεν γίνεται να είμαι η μόνη που δεν ξέρω τι είδος μαμά είμαι. Δεν είμαι εύκολη. Δεν είμαι δύσκολη. Δεν είμαι όλα ή τίποτα. Μαύρο ή άσπρο. Είμαι ένα μείγμα από το τι φέρνει η κάθε μέρα και συχνά είμαι διαφορετική.

Δεν γίνεται να είμαι η μόνη που δυσανασχετώ με το πλύσιμο, το μαγείρεμα, το καθάρισμα, τα μη τρακτοποιημένα συρτάρια, τις χαμένες κάλτσες (και είναι τόσες πολλές), τις φωτογραφίες στο κινητό μου που ακόμα δεν έχω τυπώσει (τόσες πολλές φωτογραφίες), ή την αγάπη (την τόση αγάπη). Μπορώ να διαχειριστώ την κατάσταση στο σπίτι, τις κάλτσες που χάνονται, αλλά αυτήν την αγάπη που είναι τόσο έντονη που πονάει. Γιατί πάντα για κάτι ανησυχείς.

Δεν γίνεται να είμαι η μόνη που κάποιες μέρες με «καταπίνει» η μητρότητα, και κάποιες άλλες πηγαίνω καβάλα στο άλογο. Ακόμα και αν οι μέρες μοιάζουν όμοιες, είναι πολύ διαφορετικές. Εγώ είμαι στο τιμόνι, αλλά κάποιες μέρες ακόμα νιώθω ότι είμαι το κοριτσάκι που πρέπει αν του πεις τι να κάνεις, πού να πάει. Συχνά αναρωτιέμαι πώς γίνεται να είμαι υπεύθυνη για αυτές τις πολύτιμες ψυχές. Είναι τέτοια η τιμή. Αυτό το μικρό κοριτσάκι ποτέ δεν θα φανταζόταν πόσο απίστευτη θα γινόταν η ζωή της εξαιτίας τους.

Δεν γίνεται να είμαι η μόνη που αναρωτιέται τι θα γίνει μετά. Σε εκείνα, σε εμένα, στον κόσμο. Είναι μία καθημερινή διαδικασία σκέψεων. Είναι αυτό το άγνωστο που με κατακλύζει. Το να εμπιστεύομαι το άγνωστο δεν ήταν ποτέ πιο δύσκολο. Θέλω απλά τα παιδιά μου να είναι καλά. Περισσότερο από οτιδήποτε, απλά έχω ανάγκη να το ξέρω ότι θα είναι.

Δεν γίνεται να είμαι η μόνη. Ειλικρινά.

^{Πηγή κειμένου: Instagram / wordsof_emmaheaphy}