Πράγματα που συνειδητοποίησα για τον εαυτό μου ως μαμά

Παραγωγικό άγχος…

Πέταξα αυτόν τον όρο χθες το βράδυ στα stories μου και έλαβα μία πληθώρα από μηνύματα.

Είναι ευχή και κατάρα η αλήθεια είναι, γιατί καταφέρνω να κάνω αυτά που θέλω, αλλά δύσκολα νιώθω ικανοποίηση με αυτό που μόλις έχω καταφέρει.

Ακόμα και ως παιδί, θυμάμαι να αλλάζω το δωμάτιό μου συνέχεια, αλλά όχι με τον κλασικό τρόπο. Έπρεπε να είναι τέλειο, πρακτικό, βολικό.

Πάντα έχω κάτι να κάνω (όλοι δεν έχουμε άλλωστε; ), αλλά κυριολεκτικά αφού πετύχω έναν στόχο, το επόμενο δευτερόλεπτο, σκέφτομαι τον επόμενο ο οποίος ήδη περιμένει. Δεν μπορώ να περιμένω.

Κάποια άλλα πράγματα που συνειδητοποίησα για τον εαυτό μου.

Με χαλαρώνει να κάνω πράγματα που απαιτούν ενέργεια (δεν είμαι σίγουρη βέβαια ότι έχω άλλη επιλογή με δύο παιδιά κάτω των 3 και των 5 ετών)

Ανταπεξέρχομαι στις προκλήσεις, αλλά παράλληλα νιώθω μία υπερδιέγερση.

Με πιάνει μανία με την καθαριότητα (υποθέτω είναι ένας τρόπος μου να νιώθω ότι έχω τον έλεγχο)

Εάν σκέφτομαι τι χάος επικρατέι στο σπίτι, ξαφνικά θα αποφασίσω να καθαρίσω όλο το ψυγείο.

Μόλις μου μπει κάτι στο κεφάλι, πρέπει να το κάνω και να το κάνω τώρα. Μετά από λίγο βέβαια μπορεί και να το έχω μετανιώσει.

Είμαι πια υπερβολικά απορροφημένη στις σκέψεις μου και όταν κάποιος με διακόπτει το μάτι μου τρέμει (και πράγματι τώρα πια έχω ένα τικ στο μάτι)

Το να βγάζω κάτι από τη λίστα μου είναι ένα boost ντοπαμίνης.

Και από τότε που έκανα παιδιά, έχω ταπεινωθεί δίχως τέλος σε αυτά τα χαρακτηριστικά του εαυτού μου. Ταυτίζεται κανείς άλλος μαζί μου;

^{Πηγή κειμένου: Instagram / jessurlichs}