Τα παιδιά μας δεν είναι προέκταση του εαυτού μας

Το κάθε παιδί μου έχει το δικό του ταπεραμέντο. Με τον πρώτο μου γιο ήμουν τρελά αγχωμένη, νευρική, δυσκολεύουν ακόμα και να βγω από το σπίτι. Έπρεπε να βλέπω δέκα βήματα μπροστά, να σκεφτώ εξόδους διαφυγής σε κάθε μέρος που επισκεπτόμασταν, τον χαμό στα πάρτι γενεθλίων. Θα καταλάβαινες άραγε η παρέα μας; Θα μπορούσα να τον κάνω να σταματήσει το κλάμα; Ακόμα και εάν κάποιος που δεν τον ήξερε, απλώς τον κοιτούσε, γινόταν έξαλλος.

Με τον τρίτο μου, απλώς παίρνω την τσάντα μου και φεύγω.

Μου είπαν ότι το πρώτο μου παιδί είχε άγχος επειδή είχα και εγώ. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω, ότι ενώ τα παιδιά καταλαβαίνουν τη διάθεσή μας και μιμούνται συμπεριφορές, είναι ξεχωριστοί άνθρωποι και όχι προέκταση του εαυτού μας.

Ο πρωτότοκός μου από τη στιγμή που γεννήθηκε ήταν πιο ευαίσθητος. Χωρίς να ξέρω πώς θα ήταν μεγαλώνοντας εκείνη τη στιγμή, τότε ήξερα ότι μέσα σε αυτό το μικρό σώμα, υπήρχε μία μεγάλη καρδιά που περίμενε να την καταλάβουμε.

Δεν ανεβήκαμε σε ένα βαγόνι για να πάμε για κάμπινγκ με φίλους, ούτε τρέχαμε σε δουλειές όλη την ημέρα, ούτε για ποτό με την παρέα το βράδυ. Μέναμε σπίτι, κάναμε πράγματα με τα οποία νιώθαμε άνετα, είχαμε δημιουργήσει μία ρουτίνα, γιατί έτσι έπρεπε να κάνουμε.

Γιατί έτσι χρειαζόταν το παιδί μας.

Και όλα αυτά τα χρόνια του δίναμε δύναμη και τον παρακολουθούσαμε να ανθίζει σε νέες καταστάσεις. Ακόμα όμως εκείνος προτιμά το σπίτι περισσότερο και πρέπει να τον προετοιμάσουμε για αυτά που θα έρθουν.

Αυτός είναι και παρόλο που ξέρω ότι έχει την πιο όμορφη ψυχή και την πιο μεγάλη καρδιά, πέρασα πολλά χρόνια τότε νιώθοντας μόνη. Αυτή είναι η αλήθεια.

Κάποια μωρά είναι απλά πιο εύκολα από άλλα. Κάποια κοιμούνται, κάποια άλλα όχι. Είναι όλα καλά μωρά και τα καλά μωρά μπορεί να είναι και δύσκολα.

Έτσι, όταν ήμουν έξω κάποια στιγμή με τη Heidi και κάποιος μου είπε «Ααα είναι αγχωμένη, επειδή είσαι εσύ», σκέφτηκα ότι πιθανά να πρέπει να σταματήσουμε να υποθέτουμε ότι η φύση περιστρέφεται γύρω μας.

Έχουν την ψευδαίσθηση ότι θα δείξουμε τη ζωή στα παιδιά, όμως στην πραγματικότητα, εκείνα είναι αυτά που μας τη δείχνουν και μεγαλώνουμε μαζί τους.

Αν λοιπόν ξέρετε κι εσείς κάποιον που δυσκολεύεται να περάσει την πόρτα του σπιτιού του, δεν χρειάζεται τη συμβουλή σας. Απλά ένα φλιτζάνι καφέ ή ίσως και μία αγκαλιά.