Στη μητρότητα δεν υπάρχει rewind button

Καθώς πλέναμε τα πιάτα, ο σύζυγός μου κοίταξε τα παιδιά μας παραδίπλα και μου ψιθύρισε. «Για αυτό γίνονται όλα.»

Κοντοστάθηκα και κοίταξα. Χαλάρωσα του ώμους μου και έβγαλα όσο αέρα είχαν τα πνευμόνια μου. Στάθηκα απλά εκεί και έπειτα πήρα μία βαθιά ανάσα.

Κοιτούσα τα παιδιά μας, πασαλειμμένα με το φαγητό που δεν είχαν φάει, έπαιζαν με τα Lego που μόλις είχα μαζέψει και συζητούσαν μεταξύ τους στην ένταση που μόλις τους είχα πει ότι ήταν πολύ δυνατή. «Είναι τόσο όμορφα», σκέφτηκα. Και τότε το ένιωσα. Ένιωσα πόσο τυχεροί είμαι. Και ξέρετε, αυτό είναι και το καλύτερο συναίσθημα στον κόσμο.

Είχε δίκιο. Για αυτό γίνονται όλα. Αγκαλιαστήκαμε και τα παρακολουθούσαμε για λίγο ακόμα. Δεν χρειαζόταν να πούμε τίποτε άλλο.

Η αντίδρασή μου ήρθε ετεροχρονισμένα. Είναι δύσκολο να αναπνεύσεις εκείνες τις στιγμές που νιώθεις ότι είσαι μόνιμα στο fast forward. Τα πρώτα χρόνια της μητρότητας απαιτούν τόσα πολλά από εσένα, εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Και έτσι απλά προχωράς και δεν καταλαβαίνεις πότε περνάει ο καιρός.

Στην πραγματικότητα όμως, την οποία όλοι ξέρουμε πολύ καλά, δεν υπάρχει rewind button. Ή η δυνατότητα να παγώσεις τον χρόνο. Αυτές τις στιγμές χάους μπορούμε να τις ξαναζήσουμε μόνο ΄όταν καθόμαστε και χαζεύουμε τα άλμπουμ με τις φωτογραφίες, οι οποίες σε λίγο δεν θα έχουν παιχνίδια, ψίχουλα, λεκέδες.

Ένιωσα δάκρυα και ένα κύμα ανημποριά. Ωστόσο, δεν έχουν όλα χαθεί. Αν και δεν μπορούμε να ελέγξουμε τον χρόνο, μπορούμε να ελέγξουμε πώς θα αξιοποιήσουμε τον χρόνο μας. Και αυτό είναι το παν.

Έτσι λέω ξανά και ξανά στον εαυτό μου «Εισπνοή, εκπνοή». Εκπνοή στην γρήγορη φύση της σύγχρονης μητρότητας, εισπνοή στο τώρα, στα πρώτα αυτά χρόνια της μητρότητας.

Γιατί ακόμα ένα σημαντικό κομμάτι αυτής της πραγματικότητας είναι αυτό. Καθημερινά πραγματοποιείται ένα πανέμορφο δρώμενο μπροστά στα μάτια μας, ανεξάρτητα από το εάν παρακολουθούμε ή όχι. Και προς το παρόν, αλήθεια έχουμε θέσεις στην πρώτη σειρά.