Αυτό συμβαίνει όταν όλος ο κόσμος έρχεται ανάποδα και το σώμα σου αλλάζει μορφή μέσα και έξω
Η Emma μιλάει για την ζωή μετά τον ερχομό των παιδιών και τις αλλαγές που βίωσε και βιώνει.
Τις περισσότερες μέρες φοράω τα ίδια παλιά ρούχα. Θέλω να το σταματήσω αυτό αλλά είτε δεν έχω χρόνο, είτε θέλω απλά νιώθω άνετα γιατί δεν ξέρω πόσο χαμός θα γίνει μέσα στη μέρα. Έτσι τα παιδιά μου με βλέπουν πάντα με τα ίδια παλιά ρούχα.
Τα μαλλιά μου δεν είναι ποτέ χτενισμένα. Και όταν προσπαθώ κάπως να τα φτιάξω, είμαι τόσο κουρασμένη που σχεδόν πονάω. Έτσι, τα πιάνω σε έναν περίεργο κότσο και απλά μεταφέρω την επιχείρηση «χτένισμα» για αύριο. Τα παιδιά μου, λοιπόν, με βλέπουν πάντα με αυτόν τον ίδιο κότσο.
Το πρόσωπό μου δεν είναι ποτέ φρέσκο και λαμπερό, πέρα από εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα μετά το γρήγορο ντουζ. Τις περισσότερες φορές είναι απλώς κουρασμένο και αυτό το κουρασμένο πρόσωπο βλέπουν τα παιδιά μου κάθε μέρα.
Κάποιες φορές κοιτάω τα χέρια μου όταν τα κάνω μπάνιο. Τότε παρατηρώ όχι μόνο ότι πρέπει να κόψω τα νύχια μου, αλλά και ότι το δέρμα μου έχει σκληρύνει με τα χρόνια και ότι τα χέρια μου έχουν ρυτιδιάσει κάτω από το νερό. Τα παιδιά μου με βλέπουν πάντα με αυτά τα ρυτιδιασμένα χέρια.
Όλο μου το σώμα είναι πιο μαλακό τώρα. Διπλώνει όταν σκύβω για να πάρω τα μικρά μου αγκαλιά. Έχω λακκάκια παντού. Τα ίδια μικροσκοπικά σωματάκια τα αποκαλούν μικρές δαγκωματιές. Κουβάλησα αυτά τα δύο σώματα στο δικό μου και συνεχίζω να το κάνω. Έτσι παρόλο που αυτό το σώμα είναι κάτι καινούριο για εμένα, τα παιδιά μου μόνο αυτό ξέρουν.
Βλέπετε ακόμα με νιώθω λίγο ξένη.
Αυτό συμβαίνει όταν όλος ο κόσμος έρχεται ανάποδα και το σώμα σου αλλάζει μορφή μέσα και έξω.
Πρέπει όμως να σκέφτομαι ότι κάθε μέρα τα παιδιά μου βλέπουν αυτό που ξέρουν.
Όταν βλέπουν εμένα, βλέπουν την οικειότητα, την ασφάλεια, την αγάπη και το μόνο σπίτι που έχουν γνωρίσει.
Βλέπουν ότι είναι η ίδια, παλιά μαμά την οποία δεν θα άλλαζαν με τίποτα. Και για αυτό και μόνο, κι εγώ δεν θα άλλαζα το παραμικρό.