Η μέρα της μαμάς δεν τελειώνει ούτε κατά διάνοια όταν βάζει τα παιδιά για ύπνο

Έβαλα τα παιδιά για ύπνο. Αλλά αυτό δεν είναι το τέλος της ημέρας. Ούτε κατά διάνοια. Κάποιες φορές νιώθω ότι η μέρα τότε ξεκινά.

Συνήθως πρώτα ασχολούμαι με το χάος. Πάντα επικρατεί χάος. Χάος παιχνιδιού, μάθησης και αγάπης, αλλά είναι δύσκολο να το βλέπω έτσι εκείνη τη στιγμή.

Μαζεύω τα παιχνίδια. Γονατίζω και ένα-ένα το βάζω στη θέση του. Περπατάω στα γόνατα για να τα βρω γιατί πάντα είναι παντού.

Βάζω τα βιβλία στα ράφια. Διπλώνω τα σεντόνια που χρησιμοποιούμε για να φτιάξουμε φρούρια και βάζω στη θέση τους τα μαξιλάρια που πιο πριν γίνονται τραμπολίνο.

Μετά πηγαίνω στην στοίβα με τα άπλυτα. Το πλύσιμο μοιάζει ατέλειωτο. Συνεχίζω να ασχολούμαι με αυτά όσο λέω στην άντρα μου πόσο κουρασμένη είμαι.

Εκείνος πλένει τα πιάτα στον νεροχύτη. Δεν το κάνει αρκετά γρήγορα ωστόσο.

Είναι μία δύσκολη μέρα. Δεν το καταλαβαίνει. Του το λέω και αυτό επίσης.

Πάντα είμαι στα χειρότερά μου την ώρα αυτή. Αλλά αυτό δεν του το λέω.

Γιατί να είναι τόσο δύσκολο απλά να το παραδεχτούμε;

Μετά βάζω ακόμα ένα πλυντήριο. Σκέφτομαι «δεν το έπλυνα μόλις αυτό;» ή «πώς προέκυψαν όλα αυτά τα άπλυτα;»

Μετά ασχολούμαι με τα emails μου και ο άντρας μου το ίδιο. Και μετά τον παρακινώ να πάει στο κρεβάτι.

Θα έρθω σύντομα. Αλλά δεν το κάνω. Όχι πάντα. Είναι τόσα πολλά ακόμα που πρέπει να γίνουν. Πάντα υπάρχει κάτι ακόμα.

Σκουπίζω την κουζίνα. Κάποιες φορές και με την ηλεκτρική. Ξέρω ότι δεν είναι ανάγκη να το κάνω. «Ποιο είναι το νόημα;» αναρωτιέμαι. Αλλά θέλω απεγνωσμένα λίγη τάξη.

Και όταν όλα αυτά γίνουν, κάθομαι ήσυχα μόνη μου στο κινητό για πολλή ώρα. Αλλά αυτή η ώρα νιώθω ότι είναι τόσο λίγη. Και μετά βλέπω το ρολόι.

Νιώθω τύψεις που δεν περνάω χρόνο μαζί του. Και που θα είμαι κουρασμένη αύριο όταν θα είμαι με τα παιδιά. Αλλά το χρειάζομαι τόσο πολύ αυτό!

Μετά τσεκάρω τα παιδιά. Κάθομαι λίγο και τα παρατηρώ. «Είναι τόσο τέλεια» σκέφτομαι.

Αφήνω στοίβες με άπλυτα έξω από τα δωμάτιά τους. Πλένω τα δόντια μου. Ξαπλώνω δίπλα στον άντρα μου.

Αλλά δεν κοιμάμαι. Όχι κατευθείαν. Σκέφτομαι.

Μετά πιάνω το κινητό για λίγο ακόμα. Μετά το αφήνω στην άκρη και γυρίζω πλευρά. Μετά σηκώνομαι για να πάω ξανά στο μπάνιο. Και όταν κάποια στιγμή τελικά κοιμάμαι, δεν είναι για πολύ.

Ποτέ δεν κοιμάμαι πολύ. Γιατί πρέπει να σηκωθώ.

Σηκώνομαι, λοιπόν, ξανά και δεν έχει καν ακόμα ξημερώσει. Και μετά σκέφτομαι «Έπρεπε απλά να έχω πάει για ύπνο νωρίτερα»

^{Πηγή κειμένου: Instagram / wordsof_emmaheaphy}