Μαμά, δεν πειράζει αν κάποιες φορές στεναχωριέσαι για τον χρόνο που περνά τόσο γρήγορα

Μαμά, είχα αυτήν την πετσέτα από όταν ήμουν μωρό;

Την προηγούμενη μέρα είχα παρατηρήσει ότι η μωρουδίστικη πετσέτα της με την κουκούλα δεν ακουμπά καν το πάτωμα πια όταν στέκεται όρθια. Την ίδια μωρουδίστικη πετσέτα που χρησιμοποιούσε από όταν γεννήθηκε, όταν ήταν πολύ μεγάλη για να βγάλει το κεφαλάκι της έξω από αυτή, όταν ακόμα κολυμπούσε μέσα στο ύφασμα.

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που αναρωτιούνται πώς το μωρό μου με ένα πετάρισμα των ματιών δεν είναι πια μωρό. Κάθε στιγμή σαν αυτή με σοκάρει γιατί κάποτε ένιωθα ότι δεν μπορούσα σαν επιβιώσω από το στάδιο του νεογέννητου, από το στάδιο του μεγαλύτερου μωρού ή το στάδιο του νηπίου αργότερα. Κι όμως είμαι ακόμα εδώ.

«Ναι μωρό μου… είχες αυτήν την πετσέτα από όταν γεννήθηκες. Μπορώ να σε βγάλω μία φωτογραφία που θα τη φοράς και θα σε κρατάω αγκαλιά για να φαίνεται πόσο μεγάλωσες;»

Έριξε το κεφάλι της πίσω και χαμογέλασε. «Δεν είμαι τόσο μεγάλη, μαμά» μου είπε.

«Αυτή η πετσέτα ήταν τόσο μεγάλη σε εσένα που δεν μπορούσες καν να δεις το πρόσωπό σου κάτω από την κουκούλα».

Άνοιξε τα μάτια της διάπλατα. «Αλήθεια; Μπορείς να μου δείξεις ένα βίντεο;»

Κέρδισα. Μετά μετά βίας κράτησα τα δάκρυά μου.

Δεν έχω πολλά βίντεο από όταν ήταν τόσο μικρούλα. Δεν είμαι καν σίγουρη ότι έχω αρκετές φωτογραφίες της με αυτήν την πετσέτα όταν νεογέννητη. Ήμουν τόσο απελπισμένη για να θυμόμουν να απαθανατίσω εκείνες τις στιγμές.

Και αυτός είναι ο πραγματικός λόγος που νιώθω μία μελαγχολία όταν βλέπω πράγματα τα οποία με κάνουν να συνειδητοποιώ πόσο έχει μεγαλώσει.

Αυτή είναι η ωμή συνειδητοποίηση ότι πράγματι μεγαλώνουν τόσο γρήγορα και υπάρχουν πράγματα που δεν θυμάμαι λόγω της επιλόχειου κατάθλιψης.

Ο άντρας μου παρατήρησε το πόσο ήσυχη ήμουν και πήρε την πρωτοβουλία να μας βγάλει μερικά βίντεο.

Σήμερα είμαι πολύ καλύτερα, αλλά υπάρχουν αυτές οι στιγμές που λαχταρώ να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να ξαναζήσω τις στιγμές που έχω ζήσει. Έχω αποδεχτεί ότι δεν θα πάρω ποτέ πίσω τις στιγμές που έχω χάσει αλλά αυτό δεν κάνει τις τύψεις να φύγουν.

Θέλω απλά να πω ότι είναι εντάξει εάν κάποιες φορές νιώθετε λύπη για τον χρόνο που περνά πολύ γρήγορα ή για τον χρόνο που χάσατε. Είναι κι αυτό κομμάτι αυτού που μας κάνει μοναδικούς ως ανθρώπους. Η συνειδητοποίηση του χρόνου.

«Μαμά, στεναχωριέσαι που μεγαλώνω;» Παραδέχομαι ότι στεναχωριέμαι λίγο.

«Λοιπόν, θα είμαι για πάντα το μωρό σου». Της χαμογελάω και την αγκαλιάζω. Είτε η πετσέτα της είναι μεγάλη ή μικρή, αυτό είναι αλήθεια. Για πάντα.