«Μαμάδες με δύο παιδιά, κάντε κουράγιο»

«Όταν ήμουν 35 εβδομάδων έγκυος με τον Wyatt, ρώτησα έναν φίλο φίλου που είχε ήδη γίνει μπαμπάς δύο παιδιών, πώς είναι να έχεις δύο παιδιά…

Έκανε μία παύση. Έβαλε το χέρι του στον ώμο μου και γέλασε απαλά. "Είναι τόσο δύσκολο. Αλλά και τόσο υπέροχο". Άρχισε να σηκώνει το χέρι του κάνοντας μία κίνηση προς τα πάνω και είπε: "Τους πρώτους έξι μήνες προσπαθείς απλά να φτάσεις στην κορυφή του τρενάκι του λούνα παρκ. Μετά, φτάνεις πια εκεί και μπορείς να απολαύσεις το κατέβασμα". Καθώς έκανε την κίνηση προς τα κάτω, με θυμάμαι να σκέφτομαι πόσο μεγάλο διάστημα μου φαίνονταν οι έξι μήνες.

Τελικά, είχε απόλυτο δίκιο. Είναι μία βόλτα με το τρενάκι του λούνα παρκ και χρειάζεται πολύ κόπος για να φτάσεις στην κορυφή. Αλλά μόλις το κάνεις, είναι υπέροχα.

Νέες μαμάδες με δύο παιδιά, κάντε κουράγιο. Ξέρω ότι νιώθετε σαν να πνίγεστε. Αλλά θα βγείτε ξανά στην επιφάνεια, πριν καλά καλά το καταλάβετε.»

Τα παραπάνω έγραψε σε ανάρτησή της η Macy Pruett, μητέρα δύο παιδιών. Η Macy είναι γυμνάστρια και μέσα από το προφίλ της στο Instagram δείχνει ασκήσεις και τα οφέλη της κάθε μίας. Εξειδικεύεται επίσης στις ασκήσεις εγκυμοσύνης και μετά τον τοκετό.

Το προφίλ της στο Instagram, όμως, δεν είναι μόνο αυτό. Η νεαρή μητέρα μοιράζεται σκέψεις και εμπειρίες της ως μαμά και πολλές μαμάδες ταυτίζονται μαζί της.

Νωρίτερα στην εγκυμοσύνη της, είχε γράψει για τη δεύτερη εγκυμοσύνη και τις δυσκολίες να διαχειριστείς συμπτώματα μαζί με ένα νήπιο παιδί. Στην ανάρτησή της έγραφε:

«Το πιο δύσκολο κομμάτι των συμπτωμάτων του πρώτου τριμήνου δεν είναι τα ίδια τα συμπτώματα. Είμαι κουρασμένη, νιώθω άρρωστη και θέλω απλώς να ξαπλώνω οριζόντια…

Η κούραση και η ναυτία με εμποδίζουν να γίνω η μαμά που προσπαθώ να γίνω. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω τόσο ένοχη που επέλεξα (*χρειάζομαι) να καθίσω στον καναπέ και να ανοίξω την τηλεόραση αντί να ασχοληθώ μαζί του. Ή να ζητήσω από τον Chase να τον παρακολουθήσει ξανά, για να μπορέσω να κοιμηθώ ή να ξαπλώσω. Αν και ξέρω ότι όλα αυτά είναι λογικό να συμβαίνουν σε αυτό το στάδιο της εγκυμοσύνης, δεν μπορώ παρά να νιώθω σαν να χάνω στιγμές με τον γιο μου.

Κι είμαι λυπημένη γι’ αυτό. Είμαι ευγνώμων για αυτό το μωρό - πέρα ​​από την απέραντη ευγνωμοσύνη που νιώθω.

Αλλά υπάρχουν στιγμές που νιώθω σαν ένα κέλυφος του εαυτού μου, μια μισή εκδοχή της μητέρας που είμαι. Το ένα τέταρτο της γυναίκας και το ένα όγδοο της φίλης που είμαι. Και αυτό επίσης με στεναχωρεί. Η λύπη και η ευγνωμοσύνη είναι δύο διαφορετικά συναισθήματα και μπορούν να συμβιώσουν ταυτόχρονα, κάτι που είναι αντιφατικό αλλά τόσο αληθινό.

Θέλω το παιδί μου να ξέρει ότι είμαι ακόμα η ίδια μαμά. Και αυτό που με παρηγορεί είναι ότι το ξέρει και με αγαπά άνευ όρων. Είμαι ευγνώμων για τον τρόπο που αυτό το αγόρι με διδάσκει τόσα πολλά».