«Αγαπημένο μου σώμα, εσύ ποτέ δεν έφταιξες»

«Σε ευχαριστώ που δεν βρίσκεις το σώμα μου απαίσιο». Τα είπα αυτά τα λόγια. Στον σύζυγό μου. Αητήν την εβδομάδα. Τα σκεφτόμουν μετά από λίγο. Μπορώ πραγματικά να γίνω τόσο κακιά με τον εαυτό μου.

Προσπαθώ ξανά και ξανά να συνειδητοποιήσω τη δύναμη και την ανθρωπιά που κρύβει το σώμα μου. Από τη μία κάνω άλματα, από την άλλη βάζω όρια.

Αυτά που λέω στον εαυτό μου συνήθως με βοηθούν αυτές τις καταθλιπτικές στιγμές για να βγω από αυτήν την κατάσταση. Αλλά και πάλι, αυτά τα λόγια βγήκαν από το στόμα μου.

Λες και προέκυψαν από μία πεποίθηση που έχει ποτίσει μέσα μου. Αυτή η πεποίθηση ότι είμαι κάτι που πρέπει να ανεχτείς. Κάτι που θα μπορούσε να είναι καλύτερο. Κάτι που εκείνος αγαπά παρά τα όλα «αλλά».

Όταν κάθομαι μόνη μου και σκέφτομαι τι έχει κάνει το σώμα μου ξέρω ότι εκείνο και η ίδια μου η ύπαρξη απέχουν κατά πολύ από το «απαίσιο».

Είναι όμορφο, και μαγικό και ανεκτίμητο.

Αλλά για τα αμείλικτα μηνύματα που διαχρονικά λαμβάνουμε χρειάζεται πολλή δουλειά για να μην μας επηρεάζουν. Έτσι, παρά τα όσα νιώθω και ξέρω μέσα μου, αυτές οι ανασφάλειες βγαίνουν κάποιες φορές.

Τόσο βαθιά ριζωμένες μέσα μου, αλλά που απέχουν όμως τόσο πολύ από την αλήθεια.

Οι ίδιες σκέψεις που με κατακλύζουν όταν περπατάω. Οι ίδιες σκέψεις που με κάνουν να αποφεύγω την οπτική επαφή. Οι ίδιες σκέψεις που γεμίζουν κάθε σιωπή που «ακούγεται» τόσο δυνατά.

Έχει μπερδευτεί που σκέφτομαι έτσι. Κι εγώ η ίδια έχω μπερδευτεί που σκέφτομαι έτσι. Έτσι σκέφτομαι;

Ξέρω ότι όλα αυτά που νιώθω δεν θα λυθούν σε ένα βράδυ. Προσπαθώ να υπενθυμίζω στον εαυτό μου την αλήθεια και να προχωράω. Με την υπόσχεση ότι θα συνεχίσω την προσπάθεια. Και δεν θα σταματήσω μέχρι να δω τον εαυτό μου να είναι όπως του αξίζει.

Το σώμα μου δεν είναι το πρόβλημα, ούτε η λύση. Και ποτέ δεν ήταν.

^{Πηγή κειμένου: Instagram / seasonsofpeaches}