Παρά τις προκλήσεις και τις δυσκολίες, έχουμε ο ένας τον άλλον και αυτό είναι οκ

Ο γάμος και η μετάβαση στην καθημερινότητα με δύο μικρά παιδιά.

Την πρώτη εβδομάδα που ήρθαμε στο σπίτι από το νοσοκομείο ήταν δύσκολη. Ο Jeremy και εγώ είχαμε κοιμηθεί ελάχιστα και προσπαθούσαμε να προσαρμοστούμε στους νέους μας ρόλους ως γονείς ενός νηπίου και νεογέννητου.

Εγώ ανάρρωνα από τον τοκετό με καισαρική και χρειαζόμουν τη βοήθειά ακόμα και για βασικά πράγματα όπως το να σηκωθώ από το κρεβάτι ή να χρησιμοποιήσω το μπάνιο. (Η πρώτη φορά που πήγα τουαλέτα μετά τον τοκετό ήταν ζόρικη).

Στα μέσα της εξάντλησης, τσακωνόμασταν. Ένα βράδυ αφού τα παιδιά είχαν πια κοιμηθεί, καθίσαμε και κάναμε την κουβέντα που έπρεπε να γίνει.

Τότε εγώ συνειδητοποίησα την απογοήτευση που ένιωθα επειδή αισθανόμουν αβοήθητη και είχα τύψεις που βασιζόμουν τόσο πολύ πάνω του, ενώ εκείνος αισθανόταν απογοήτευση επειδή ήθελε να με βοηθήσει περισσότερο για να μπορώ να επικεντρωθώ στην ανάρρωση.

Πήρα μία απόφαση να αφήσω στην άκρη την ανάγκη μου να ελέγχω τα πάντα, να αποδεχτώ τη βοήθειά του και να βάλω προτεραιότητα την ανάρρωσή μου. Έτσι μπορώ να αναρρώσω πιο γρήγορα και να συνεισφέρω περισσότερο, το οποίο θα κούμπωνε στις ανάγκες και των δυο μας.

Να ‘μαστε λοιπόν. Λίγες μετά τον τοκετό, τον αφήνω να μου χτενίσει τα μαλλιά μου. Αυτή την απλή στιγμή, είναι πιο ξεκάθαρο από ποτέ ότι ήμασταν μαζί σε όλο αυτό. Μας υπενθύμισε ότι παρά τις προκλήσεις και τι δυσκολίες, είχαμε ο ένας τον άλλο και αυτό ήταν οκ.

Μία συμβουλή: Έμαθα πως όταν αφιερώνεις χρόνο και προσπάθεια για να επικοινωνήσει με τον άλλον και να καταλάβεις, ότι η απογοήτευση και των δύο προέρχεται από την αγάπη και την φροντίδα, ακόμα και αν δεν φαίνεται πάντα έτσι.

^{Πηγή κειμένου: Instagram / annagetscozy}