Δεν είναι τύχη που το μωρό μου κοιμάται καλά- Δούλεψα σκληρά γι' αυτό

Γελάω όταν με λένε «τυχερή» σαν να μην έχουν χρειαστεί ατελείωτες νύχτες ανάγνωσης βιβλίων ή επανειλημμένα βράδια όπου ελέγχω κάτω από το κρεβάτι για τέρατα.

Θυμάμαι να παίρνω τηλέφωνο τον παιδίατρο μέσα στο βράδυ και να παραπονιέμαι πώς το μωρό ξυπνούσε ανά μισή ώρα και κάθε φορά που προσπαθούσα να το βάλω πίσω στην κούνια του εκείνο έκλαιγε με περισσότερους λυγμούς.

Με ρώτησε πόση ώρα έκλαιγε πριν το ξαναβάλω πίσω και είπα ότι δεν ήξερα, ότι δεν περίμενα ποτέ να δω γιατί φοβόμουν ότι θα ξυπνούσε την κόρη μου και μετά θα είχα δύο μωρά να κλαίνε. Ρώτησε, επίσης, αν το μωρό είχε ξυπνήσει ποτέ την κόρη μου. Είπα όχι, αλλά ταυτόχρονα διαμαρτυρήθηκα ότι το κλάμα του μικρού είναι τόσο δυνατό που πάντα με ξυπνά και είναι βέβαιο πως θα ξυπνήσει και την μικρή μου κόρη κάποια στιγμή.

«Ναι, αλλά είσαι η μητέρα του », μου θύμισε, σαν να την χρειαζόμουν αυτή την υπενθύμιση. Τότε, έβαλα ένα χρονόμετρο κάθε φορά που ξεκινούσε να κλαίει και έμεινα έκπληκτη όταν σταματούσε αφού συνειδητοποίησα ότι είχαν περάσει μόνο πέντε λεπτά.

Έτσι, δεν ήταν θέμα τύχης. Ίσως θα έπρεπε να ένιωθα ανακούφιση, αλλά αντίθετα ένιωθα ότι έπρεπε να το ξέρω ή να το είχα δοκιμάσει και όλο και αυξανόντουσαν οι ενοχές.

Και μερικές φορές, εκείνες οι μητέρες που μου λένε ότι είμαι τυχερή που τα παιδιά μου κοιμούνται στα δικά τους κρεβάτια, κάνουν σχόλια για εκείνες τις μητέρες που δεν τα έχουν καταφέρει.

Θέλω να τους πω ότι δεν είναι εύκολο, ότι δεν είναι κακές μητέρες εκείνες που δεν τα έχουν καταφέρει ακόμα.

Τα περισσότερα βράδια, τα παιδιά μου με φιλούν πριν πάνε για ύπνο και μου ψιθυρίζουν: «Τα λέμε το πρωί». Αλλά μερικές νύχτες, τα παιδιά σέρνονται στο κρεβάτι μου στην άβυσσο της νύχτας, φεύγουν σιωπηλά από τα δωμάτιά τους και στις μύτες των ποδιών περπατούν στον διάδρομο, τα χεράκια τους χτυπούν το πρόσωπό μου μέχρι να ανοίξουν τα μάτια μου. Μπορεί να είμαι βουρκωμένη αλλά ενστικτωδώς απλώνω τα χέρια μου, τυλίγω τα ζεστά κορμιά τους στην κουβέρτα και τα τραβάω κοντά μου.

Κάποια βράδια δεν κοιμούνται στα δικά τους κρεβάτια. Κάποιες νύχτες δεν είμαι «τυχερή» αλλά ξέρω ότι είμαι η μαμά τους. Η ασφάλειά τους.