Λατρεύω αυτό το κρεβατάκι και όλα όσα σηματοδοτεί

Θυμάμαι αυτή τη μέρα έντονα, τη μέρα που ο σύζυγός μου αποσυναρμολόγησε την κούνια.

Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο ήρεμη και ήσυχη ήμουν εκείνη τη στιγμή, μέχρι που με ρώτησε ο άντρας μου αν είμαι καλά...

Θυμάμαι την κουνιάδα μου να μας δίνει την παιδική κούνια όταν ανακαλύψαμε ότι περιμέναμε το πρώτο μας παιδί.

Ήταν ένα σοκ, δεν είχαμε οικονομίες.

Θυμάμαι την ανακούφιση όταν μου είπε πώς έχουν ένα κρεβατάκι και μπορούσαμε να το πάρουμε αν το θέλαμε.

Λατρεύω αυτό το κρεβατάκι και ό,τι σηματοδοτεί.

Το ταπεινό μας ξεκίνημα ως νέοι γονείς.

Και τα τρία μωρά μας κοιμήθηκαν και μεγάλωσαν εκεί. Φασκιωμένα πρώτα, φαινόταν τόσο μικροσκοπικά σε αυτό το τεράστιο κρεβάτι, μέχρι που φαινόταν όλο και μικρότερα και στη συνέχεια έμοιαζαν με γίγαντες.

Αμέτρητες φορές έβαλα τα μωρά μου για ύπνο.

Αμέτρητες φορές ξάπλωσα δίπλα τους με το χέρι μου ανάμεσα στα κάγκελα, ενώ το χέρι μου μούδιασε και ο ήχος Shhh δεν έβγαζε νόημα πια.

Αμέτρητες φορές πήδηξα στο κρεβάτι όταν είχα εξαντλήσει όλες τις επιλογές και ένιωσα ότι τα πόδια μου δεν θα με κρατούσαν άλλο.

Απλά δεν θυμάμαι την τελευταία φορά…

Μα ΟΛΕΣ οι φορές αποτελούν αναμνήσεις μου και είναι χαραγμένες στην καρδιά μου.

Αυτή η παιδική κούνια «απαιτούσε» να τα βάλω στο κρεβάτι και να τα σηκώσω από το κρεβάτι.

Αυτό το κρεβάτι υποδηλώνει πόσο πολύ με χρειάζονταν.

Τα μωρά μου δεν είναι μωρά πια - αλλά με χρειάζονται ακόμα - με άλλους τρόπους.

Το να είσαι μητέρα σημαίνει ότι βλέπεις το παιδί σου να κάνει βήματα μακριά σου, ξέρεις ότι πρέπει να το αφήσεις, όμως με όλη σου την καρδιά θέλεις να το κρατήσεις κοντά σου.

^{Πηγή: Instagram @ themotherhoodprojectnz( ελεύθερη απόδοση)}