Αληθινή ιστορία: «Η θεία μου υιοθέτησε την κόρη μου!»

Μάλιστα είχα ξεκινήσει το δεύτερο εξάμηνο στο κολέγιο και αυτό με απασχολούσε πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο. Μετά την Πρωτοχρονιά κατάλαβα ότι ήμουν έγκυος.

Το πρόβλημα ήταν ότι ο πατέρας του παιδιού δεν ήταν πραγματικά έτοιμος να γίνει μπαμπάς αλλά ούτε κι εγώ ήμουν έτοιμη να γίνω μαμά. Δεν είχαμε και κάποια ρομαντική σχέση αγάπης, και πιστεύαμε ότι δε θα ήμασταν ταιριαστοί και καλοί γονείς. Γενικά ως ζευγάρι δεν θα έλεγα ότι μπορούσαμε να προχωρήσουμε. Το μόνο όμως που ήθελα ήταν το μωρό να μεγαλώσει σε ένα υγιές περιβάλλον και εγώ θα έκανα ότι μπορούσα για αυτό.

Αφού το ανακοίνωσα στους γονείς μου, οι οποίοι είναι θρησκόληπτοι, αποφασίσαμε πως η καλύτερη επιλογή ήταν να υιοθετήσουν το παιδί μου η θεία μου με τον σύζυγό της. Προσπαθούσαν χρόνια να γίνουν γονείς, χωρίς όμως επιτυχία. Μάλιστα ήταν αντίθετοι στο να υιοθετήσουν ένα ξένο παιδί, οπότε θεώρησα ότι ήταν η κατάλληλη περίπτωση για το παιδί μου.

Ένα μήνα πριν γεννήσω, ταξίδεψα στην πόλη που μένει η θεία μου ώστε να βρίσκομαι εκεί. Είχα υψηλή πίεση προς το τέλος της εγκυμοσύνης και ο γιατρός ζήτησε να με δει αμέσως μόλις φτάσω στην πόλη. Με εξέτασε και μου είπε πως θέλει να με ξαναδεί 4 ημέρες μετά. Η πίεσή μου συνέχιζε να είναι υψηλή. Θα έπρεπε να ξεκουραστώ πολύ και να κάθομαι στο κρεβάτι μέχρι να περάσει ο καιρός για να πάω πάλι στο γιατρό.

Πηγαίνοντας πάλι στο ραντεβού μου, η πίεση εξακολουθούσε να είναι ανεβασμένη. Περιμέναμε λίγο, μετρούσαμε ξανά, όμως τα αποτελέσματα ήταν τα ίδια. Ο γιατρός ανησύχησε και μου είπε πως θα ήθελε να πάω στο νοσοκομείο και να με παρακολουθήσουν. Μπορώ να πω ότι και εγώ ήμουν αρκετά νευρική. Τελικά, αποφάσισαν να προκαλέσουν τοκετό τρεις εβδομαδες νωρίτερα από την προβλεπόμενη ημερομηνία τοκετού.

Άρχισα να αγχώνομαι πολύ. Ο γιατρός μου είπε πως πραγματικά πρέπει να ηρεμίσω για να μην πάθω τίποτα. Πήρα τηλέφωνο τους γονείς μου να τους ενημερώσω ότι πρέπει να γεννήσω και η μητέρα μου αμέσως πήρε αεροπλάνο να έρθει για να είναι μαζί μου.

Ο γιατρός μαλάκωσε τον τράχηλό μου και προσπάθησε να προετοιμάσει το σώμα μου για τον τοκετό. Τα πράγματα άρχισαν να προχωρούν, ο τοκετός είχε ξεκινήσει και με ενημέρωσαν σχετικά με την επισκληρίδιο. Η μαμά μου που έχει γεννήσει έξι παιδιά μου είπε πόσο θαυματουργή είναι η επισκληρίδιος και έτσι δεν ήθελα να το ρισκάρω, είπα να δοκιμάσω. Μόλις ήρθε ο αναισθησιολόγος και πέρασε τη βελόνα για να κάνει την επισκληρίδιο, εγώ έπεσα σε κώμα. Η νοσοκόμα μου έπιανε το χέρι, το πίεζε και με ρωτούσε αν το νιώθω, δεν άκουγα τίποτα και όλα αυτά μου τα διηγήθηκε η μαμά μου που ήταν εκεί με τη θεία μου. Ο αναισθησιολόγος μου είπε αργότερα ότι στα 20 χρόνια καριέρας του ποτέ δεν του έχει τύχει κάτι παρόμοιο.

Κάνανε ότι μπορούσαν για να με ξυπνήσουν και αυτό πήρε περίπου 2 ώρες. Το μωρό όμως άρχισε να έχει βραδυκαρδία και αποφάσισαν πως έπρεπε να γίνει καισαρική. Λαχταρήσαμε πραγματικά μέσα στο χειρουργείο όπου και γεννήθικε η Καρίσα Ελιάνα 3 εβδομάδες νωρίτερα από το κανονικό. Εγώ άργησα να ξυπνήσω και ενώ το μωρό μετά από μερικές μέρες βγήκε από το νοσοκομείο, εγώ έπρεπε να μείνω για περίπου ένα μήνα.

Μου ήταν εύκολο να δώσω το μωρό μου στην θεία μου. Το μωρό δεν ήταν ποτέ πραγματικά δικό μου. Από νωρίς είχα αποφασίσει ότι δεν είναι δικό μου και έτσι δεν το ένιωσα ποτέ. Μεγάλωνε μέσα μου για τη θεία μου.

Έχουν περάσει πλέον 4 χρόνια και δεν έχω μετανιώσει για την απόφασή μου. Τη μικρή τη βλέπω συχνά και τώρα που είμαι παντρεμένη (όχι με τον πατέρα του παιδιού) ο άντρας μου με στηρίζει πολύ σε αυτό. Είναι η «ανιψιά» του. Εκείνη ξέρει ότι εγώ τη γέννησα και είναι χαρούμενη όπως και εγώ... Δε μιλάω πια με τον βιολογικό της πατέρα, όμως η θεία μου έχει επαφές μαζί του κι από ό,τι μου λέει, έχει πλέον συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι το παιδί του έχει υιοθετηθεί από αυτήν.

Σας ευχαριστώ που μοιραστήκατε μαζί μου την ιστορία μου...

Καλή σας ημέρα!»