Η εξομολόγηση μιας μαμάς: «Tους πρώτους 12 μήνες της ζωής των διδύμων έπαθα black out»

Τους πρώτους 12 μήνες της ζωής τους έπαθα «black out».

Θυμάμαι τη στιγμή που φωτογράφιζα τα νεογέννητα στο μαιευτήριο και μετά σκοτάδι.

Αλήθεια, σκοτάδι.

Αν με ρωτήσετε οτιδήποτε για τον πρώτο χρόνο της μητρότητας , θα σας κοιτάξω κατευθείαν στα μάτια χωρίς να μπορώ να πω κάτι.

Προσπαθώ να θυμηθώ, προσπαθώ να ανακαλέσω μνήμες.

Αλλά δεν μπορώ. Ειλικρινά δεν μπορώ.

Τα ορόσημα του πρώτου έτους δεν υπάρχουν στο μυαλό μου.

Απογοητευμένη, κοιτάζω ξανά τις φωτογραφίες που τράβηξα.

Είναι οι αποδείξεις για ότι έγινε πριν από ένα χρόνο.

Ωστόσο, καμία φωτογραφία μαζί τους από εκείνη την πρώτη χρονιά.

Κανείς δεν σκέφτηκε να με φωτογραφίσει με τις δύο μικροσκοπικές ζωές που μόλις είχα φέρει σε αυτόν τον κόσμο.

Κανείς δεν σκέφτηκε, ότι μπορεί να δυσκολεύεται σήμερα αλλά δεν θα είναι πάντα έτσι, και ίσως να θέλει να έχει φωτογραφίες από αυτές τις στιγμές.

Το θεωρώ ως τιμωρία μου κατά κάποιον τρόπο.

Επειδή δεν υπήρχε κανένα δέσιμο, καμία στιγμιαία χημεία με τα παιδιά μου. Ήμουν απούσα σύντροφος και ελλιπής μητέρα τον πρώτο χρόνο, κι ίσως είναι ο τρόπος του σύμπαντος να με κάνει να νιώσω ντροπή.

Ονομάστε το ορμόνες, επιλόχειο κατάθλιψη ή απλή κατάθλιψη. Εγώ το ονομάζω τραύμα.

Ο τρόμος, αυτός ο αληθινός, παράξενος τρόμος, κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης με συνεπήρε.

Κάθε δευτερόλεπτο της κάθε μέρας εκείνης της εγκυμοσύνης πάλευα για να κρατήσω αυτές τις δύο ζωές ζωντανές και παράλληλα να μείνω κι εγώ ζωντανή.

Όταν τελικά τα κατάφεραν, τα πάντα άλλαξαν.

Ήμουν ένα κέλυφος ανθρώπου.

Έπαθα « black out».

Εκείνη η χρονιά ήταν για μένα μια χρονιά επιβίωσης.

Δεν ήξερα ότι θα αγωνιζόμουν ξανά λίγα χρόνια αργότερα.

Αλλά πάντα έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα με ό,τι μπορούσα να δώσω.

Και αυτό πρέπει να είναι αρκετό.

Είναι αρκετό.

^{Πηγή: Instagram@ some_assembly_required__ ( ελεύθερη απόδοση)}