Οι στιγμές της μητρότητας που θα ήθελα να κρατήσουν περισσότερο

Αν έπρεπε να επιστρέψω, θα τα έκανα όλα ξανά,

ακόμα κι αν αυτό σήμαινε ότι δεν θα αποκτούσα άλλο μωρό;

Θα σηκωνόμουν κάθε λίγες ώρες γνωρίζοντας ότι και το επόμενο βράδυ δεν θα είναι διαφορετικό έστω και λίγο;

Θα έβλεπα τον εαυτό μου να μεταμορφώνεται -σε κάποιον που μετά βίας αναγνωρίζω - προς το καλύτερο, παρόλο που μερικές φορές αισθάνεται χάλια;

Θα έχανα πράγματα και θα σκεφτόμουν κάθε τι δύο και τρεις φορές, ακόμα κι αν γνώριζα ότι δεν θα υπήρχε διαφορά;

Θα ξεχνούσα τον εαυτό μου και στη συνέχεια θα περνούσα χρόνια προκειμένου να -τον- θυμηθώ;

Θα δυσκολευόμουν έστω και για λίγο, γνωρίζοντας ότι είναι προσωρινό, αλλά χωρίς να ξέρω πότε γίνεται πιο εύκολο;

Θα το έκανα;

Θα το έκανα;

Θα μπορούσα;

Η απάντηση είναι ναι.

Ένα εκατομμύριο φορές ναι.

Θα το έκανα, αν μπορούσα, με έναν καρδιακό παλμό…

Γιατί υπάρχουν πολλά περισσότερα σε αυτό το κάθε δύσκολο κομμάτι, ακόμα κι αν δεν μπορείς να το δεις όταν το ζεις.

Θα έκανα τα πάντα για να κρατήσω τα παιδικά κορμάκια τους, που παλεύω να θυμηθώ σήμερα.

Θα έκανα τα πάντα για να ακούσω τις λέξεις που συνήθιζαν να προφέρουν λάθος…

Θα έκανα τα πάντα για να κρεμάσω τα μικροσκοπικά ρουχαλάκια τους για να ξέρω ότι υπάρχει ακόμα περισσότερος χρόνος μαζί τους σε εκείνη τη φάση.

Γιατί τώρα το ξεχνάω.

Και οι φωτογραφίες δεν είναι αρκετές.

^{Πηγή: Instagram @ wordsof_emmaheaphy ( ελεύθερη απόδοση)}