Θέλω τα παιδιά μου να είναι ψυχικά υγιή

Η Πένυ είναι 17 ετών και έχει σύνδρομο Down. Είναι αρκετά ικανή στην κουζίνα ωστόσο με τρομάζει κάθε φορά που της δίνω να κρατήσει ένα μαχαίρι. Τα χέρια της είναι μικρά και οι λεπτές κινητικές της δεξιότητες δεν είναι ίδιες με εκείνες των συνομηλίκων της. Θέλει όμως να μάθει να μαγειρεύει μόνη της. Με έχει βοηθήσει να κόψουμε λαχανικά πολλές φορές χωρίς να τραυματιστεί. Παρόλα αυτά, βάζω πάντα το χειρότερο σενάριο στο μυαλό μου κάθε φορά που προσπαθεί να κόψει κάτι μόνη της.

Θα μπορούσα να προσποιηθώ ότι ο φόβος που νιώθω όταν η Πένυ χρησιμοποιεί ένα μαχαίρι είναι απλώς φόβος για τις ικανότητές της λόγω της διαφορετικότητάς της. Αλλά νιώθω κάτι παρόμοιο και για τα δύο αδέρφια της. Νιώθω έντονα την επιθυμία να τα προστατεύω δίχως να τα αφήνω να κάνουν πράγματα μόνα τους. Πράγματα που θα θεωρώ εγώ επικίνδυνα.

Ένιωθα έτσι όταν η Marilee πήγε κατασκήνωση και ανακαλύψαμε ότι θα κοιμόταν στην επάνω κουκέτα μιας μικροσκοπικής σκηνής. Το ίδιο ένιωσα όταν ο William έγραφε τεστ γεωμετρίας και πίστευα πως δεν ήταν καλά προετοιμασμένος.

Θέλω να τα κρατήσω ασφαλή

Έχω θρηνήσει για τα ψυχολογικά τραύματα που απέκτησα από τους γονείς μου, άθελά τους, επειδή ήταν υπερπροστατευτικοί και ιδιαίτερα παρεμβατικοί. Κι όμως, μπαίνω στον πειρασμό να γίνω σαν εκείνους επειδή η ανάγκη να βεβαιωθώ ότι τα παιδιά μου είναι ασφαλή γίνεται επιτακτική.

Θέλω να προστατεύω τα παιδιά μου από κινδύνους. Προσπαθώντας όμως, να τα κρατήσω ασφαλή, αναρωτιέμαι αν τα έχω εμποδίσει να πάρουν ρίσκα, να αναπτύξουν υγιείς φιλοδοξίες ή να βιώσουν υγιές άγχος. Πρέπει, λοιπόν, να δίνουμε στα παιδιά μας την ελευθερία να κάνουν λάθη και να αναλαμβάνουν τις συνέπειες των πράξεών τους.

Πού μπορεί να οδηγήσει η υπερπροστατευτικότητα των γονιών

Και θα γυρίσω πάλι στην Πέννυ, την κόρη μου με σύνδρομο Down και το μαχαίρι που κρατά στην κουζίνα.

Παρακολούθησα πρόσφατα ένα διαδικτυακό σεμινάριο που προσφέρει πληροφορίες για γονείς των οποίων τα νεαρά παιδιά με αναπηρίες πλησιάζουν την ηλικία των 18. Αυτό το μάθημα με βοήθησε να διαχειριστώ την υπερπροστατευτικότητά μου.

Δεν είναι μόνο ότι η Πέννυ θα μάθει κάτι, κόβοντας για παράδειγμα μόνη της τις πιπεριές ... Και νομίζω ότι το πιο ουσιαστικό είναι να μάθει να υπομένει τις δυσκολίες και να ξεπερνά τις αντιξοότητες των όποιων λαθών.

Τα παιδιά μας αξίζουν σεβασμό. Έτσι, θα προσπαθώ να εστιάσω στο πώς να τα κρατήσω ασφαλή και όχι πώς μπορώ να τα προστατεύσω. Δεν εστιάζω πλέον μόνο στον κίνδυνο , αλλά πώς θα μπορέσουν να έχουν μια ισορροπημένη ψυχική υγεία.

^{ελεύθερη μετάφραση mother.ly}