Αληθινή ιστορία: «Οταν ο γιος μου έπεσε θύμα του bullying...», γράφει η Εύη Ματίεβιτς

Στο προηγούμενο σχολείο πήγαινε από το νήπιο. Εδώ πάνε νήπιο στα 6 και πρώτη στα 7! Στην πρώτη τάξη επιλέγεις σε ποιο σχολείο θα γράψεις το παιδί σου. Εμείς δεν αλλάξαμε τον Χριστόφορο γιατί θέλαμε να είναι μαζί με τους συμμαθητές του!

Από τις πρώτες ημέρες τα πράγματα στο σχολείο ήταν περίεργα. Ένας χαμός, παιδιά να τρέχουν, να τσακώνονται. Καθημερινά ο γιος μου, μου έλεγε ποιος τσακώθηκε με ποιον, ποιος τον έδειρε, ποιον έδειρε εκείνος κλπ. Καθημερινά μόνο αυτά άκουγα και όχι τι πραγματικά θα έπρεπε να κάνουν τα παιδιά στο σχολείο και τι μαθαίνουν...

Μια μέρα άρχισε να μου λέει για κάτι μεγάλα παιδιά που τον έκλεισαν μέσα στην τουαλέτα μαζί με έναν συμμαθητή του και του τράβηξαν τα μαλλιά... «Πφφ! Αγόρια...», σκέφτηκα και δεν έδωσα σημασία. Την επόμενη ημέρα είχαμε πάλι τα ίδια: «Μαμά, τα μεγάλα παιδιά στο διάλειμα πάλι μας βαράγανε!», εγώ πάλι δεν έδωσα σημασία. Του είπα όταν τους βλέπει να φεύγει από κοντά τους. Μου έλεγε και για τον συμμαθητή του που πάει καράτε. Ότι όλο τον χτυπούσε. Αυτόν αλλά και άλλα παιδιά.

Μια μέρα που τον πήγαινα στο σχολείο, μου έδειξε τα μεγάλα παιδιά που τόσο καιρό μου έλεγε... Επαθα σοκ! Ήταν μεγάλα παιδιά ηλικίας περίπου 14-15 ετών (το Δημοτικό στη Σερβία συγχωνεύεται με το Γυμνάσιο). Χωρίς δεύτερη σκέψη πήγα και έπιασα τα μεγάλα παιδιά και τους είπα να μην τολμήσουν ούτε τρίχα να του ξανά πειράξουν γιατί θα γίνει χαμός. Φανταστείτε την εικόνα: Εγώ, 1,60cm με τα χέρια στην ανάταση και απέναντί μου δύο αγόρια περίπου 1,75cm το καθένα (μπορεί και ψηλότερα) να με κοιτούν να βγάζω φωτιές από τα μάτια μου... Αμέσως το είπα στη δασκάλα η οποία με διαβεβαίωσε ότι θα το ψάξει και θα προσέχει το παιδί καθώς δεν επιτρέπεται τα μεγαλύτερα παιδιά να έρχονται σε επαφή με τα μικρά... Έτσι έμεινα ήσυχη!

Το πρόβλημα συνεχιζόταν. Μέσα στην τάξη γινόταν χαμός, η δασκάλα μονίμως αργούσε με αποτέλεσμα τα παιδιά να παίζουν καθημερινά ξύλο και να προσπαθώ να τα χωρίζω εγώ! Όσο ήμουν εκεί, γιατί όταν έφευγα ούτε που ξέρω τι γινόταν.

Το παιδί ερχόταν σπίτι και κάθε μέρα είχαμε τα ίδια και τα ίδια... «Μαμά πάλι με βάρεσε, μαμά με έκλεισε στην τουαλέτα, μαμά μου τράβηξε τα μαλλιά, μαμά μου πέταξε την τσάντα!». Τι κάνεις λοιπόν τότε; Έκανα υπομονή και εγώ και ο άντρας μου. Τον συμβούλεψα κάθε φορά που θα έχει κάποιο πρόβλημα αμέσως να το λέει στη δασκάλα. Εκείνη ήξερε τι πρέπει να κάνει από εκεί και πέρα.

Οι επόμενες ημέρες συνεχίστηκαν με προβλήματα! Δεν μπορούσαμε να ηρεμήσουμε. Καθημερινά αντί να μιλάμε για το σχολείο και όλα τα ωραία που μαθαίνανε, λέγαμε για το τι έγινε με το συγκεκριμένο παιδί.

Ετσι λοιπόν αποφάσισα να πάω για μία ακόμη φορά στο σχολείο να μιλήσω με την δασκάλα. Έπαθα σοκ. Ο γιος μου καθόταν στο δεύτερο θρανίο και από πίσω και από μπροστά του του τα δύο παιδιά με τα οποία είχε πρόβλημα. Το είπα στη δασκάλα: «Είναι δυνατόν να τον έχετε στην μέση όταν καθημερινά υπάρχει τόσο μεγάλο πρόβλημα;». Και όμως μέχρι τις γιορτές των Χριστουγέννων που κλείσανε τα σχολεία δεν τους άλλαξε θέση!

Λίγο πριν τις γιορτές αποφασίσαμε να μιλήσουμε με το άλλο σχολείο, εφόσον βλέπαμε πως δεν υπήρχε συνεννόηση με τη δασκάλα και το θέμα με τους τσακωμούς και τα προβλήματα ολοένα και μεγάλωνε αντί να φτιάχνει.

Μιλήσαμε με το άλλο σχολείο, πέρασαμε από ψυχολόγο και παιδαγωγό, πράγμα απαραίτητο στο εκπαιδευτικό σύτημα της Σερβίας, και έτσι κανονίσαμε μετά τις γιορτές να ξεκινήσει στο καινούριο του σχολείο.

Την τελευταία μέρα στο παλιό σχολείο φόρεσε μια μπλούζα angry birds που αγοράσαμε και ήταν η αγαπημένη του. Μου είπε: «Μαμά δε θέλω να την βάλω ποτέ ξανά!». Σκέφτηκα, «πώς γίνεται; Αφού την αγαπάει αυτή την μπλούζα!». Επέμεινα να την φορέσει γιατί είναι πολύ ωραία... Φτάσαμε στο σχολείο...Διαμαρτυρήθηκε: «Μαμά σε παρακαλώ να την βγάλω την μπλούζα;». «Γιατί παιδί μου να βγάλεις τη μπλούζα σου που τόσο αγαπάς;». «Γιατί ο Σεργκέι όποτε τη φοράω μου λέει ότι είμαι κακό παιδί...». Του είπα «παιδί μου ζηλεύει που δεν έχει ίδια μπλούζα με εσένα και σου τα λέει αυτά για να στεναχωριέσαι και να μη την φοράς. Άστον να λέει ότι θέλει!». «Μαμά, σε παρακαλώ πρέπει να μιλήσετε με τη μαμά του Σεργκέι.. Δεν αντέχω άλλο! Όλο μου λέει ότι είμαι κακός επειδή είμαι από την Ελλάδα». Τότε είναι που τρελάθηκα. Δηλαδή η δασκάλα τόσο καιρό τι έκανε; Δεν έχει έκανε απολύτως τίποτα! Τότε του είπα: «Ζηλέυει παιδί μου που εσύ έχεις θάλασσα το καλοκαίρι ενώ αυτός όχι!». Τότε του αποκάλυψα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία μέρα σε αυτό το σχολείο. «Θα πας στο άλλο, που πήγαινε ο μπαμπάς και που εκεί υπάρχει ακόμα ένα Ελληνόπουλο...!».

Τελειώσαμε. Περάσαν οι γιορτές, πήγαμε στο νέο σχολείο. Είδαμε μεγάλη διαφορά.Το παιδί πλέον είναι ήρεμο, δε γυρνάει στο σπίτι γεμάτος νεύρα και προβλήματα. Η δασκάλα εκεί τα βλέπει όλα. Μάλιστα το παιδί από το παλιό σχολείο προσπάθησε να δημιουργήσει θέμα σε διάλειμα πηγαίνοντας στο νέο σχολείο του Χριστόφορου, όμως η καινούρια δασκάλα μας είναι τσακάλι! Το είδε και μας ενημέρωσε εγκαίρως! Πήγα στην παλιά δασκάλα και την ενημέρωσα για όλα. Μάλιστα είχα και μάρτυρες τις μητέρες των παλιών συμμαθητών του παιδιού.

Τελικά το γενικό συμπέρασμα από όλη μας την περιπέτεια είναι το εξής: Ακούστε τα παιδιά σας! Πρώτα αυτά να πιστεύετε και μετά να ακούτε τι λένε οι άλλοι! Όσο μικρό κι αν είναι το πρόβλημα, το ψάχνουμε! Αργότερα μεγαλώνοντας ίσως να λύνουν μόνα τους τα προβλήματα, αλλά μέχρι τότε πρέπει να με νιώθει εκεί κοντά του και εμένα και τον πατέρα του. Να ξέρει ότι δεν έχει να φοβηθεί τίποτα και κανέναν, πόσο μάλλον ένα αγόρι ίδιας ηλικίας. Δυστυχώς υπάρχουν γονείς που δεν παρατηρούν τη συμπεριφορά των παιδιών τους απέναντι στα άλλα, αν είναι άσχημη ή όχι. Μάλιστα την θεωρούν φυσιολογική. Εγώ όμως δεν θα αφήσω κανέναν να επηρεάσει αρνητικά το δικό μου παιδί. Τα άλλα ας κάνουν ότι θέλουν...

Ηρεμίσαμε όλοι! Πλέον μιλάμε για το τι έμαθαν στο σχολείο και όχι αν τον βάρεσε κάποιος... Δεν είμαι ειδικός, ούτε ψυχολόγος. Ξέρω όμως το παιδί μου και το πιστεύω. Ότι και να κάνουμε το bullying θα υπάρχει δυστυχώς. Πρέπει όμως να βρούμε τρόπους να προστατέψουμε το παιδί μας. Είναι παχουλό, είναι όμορφο ή άσχημο; Δεν υπάρχει μέτρο! Τα παιδιά ψάχνουν απλώς μια αιτία. Εμείς πρέπει να καταλάβουμε αν τους συμβαίνει κάτι και γρήγορα!