Δυσκολίες στον ύπνο: Η εμπειρία μιας μαμάς

Οι νύχτες θα γινόταν ένα βάρος που θα το κουβάλαγε στον λαιμό μου τις μέρες.

Και μερικές φορές έκλαιγα,

Μόνη μου ή μπροστά στον άντρα μου.

Εκείνη ήταν η αιτία για τα δάκρυά μου κι εγώ, η απάντηση στα δικά της.

Δεν είναι ότι δεν θυμάμαι, όμως υπάρχουν στιγμές που ξεθωριάζουν.

Χθες το βράδυ με φώναξε και πήγα κοντά της,

όπως κάνω πάντα.

Οι διάδρομοι δεν φαντάζουν τούνελ όπως παλιά.

Μου ψιθύρισε ότι ήμουν η καλύτερη φίλη της και φίλησε τη μύτη μου.

Χώθηκε στο πρόσωπό μου κι έτσι αναπνέαμε το ίδιο.

Ένιωθα τις βλεφαρίδες της στο μάγουλό μου.

Εντόπισε τις ρυτίδες γύρω από τα μάτια μου, που είδα πρόσφατα ότι απέκτησα.

Δεν θα μπορούσε να νοιάζεται λιγότερο για μένα.

Τύλιξε τα χέρια της γύρω μου, γνωρίζοντας ότι θα μου ήταν πιο δύσκολο να φύγω κρυφά.

Και την άφησα.

Γιατί δεν θέλω να ξεχάσω τον τρόπο που με κοιτάζει

σαν να σκόρπισα τ' αστέρια στον ουρανό.

Κλείνω τα μάτια μου αντί να περιμένω να χαλαρώσει το χέρι της.

Δεν νιώθω πια σαν να είμαι σε νησί.

Όχι πια πάνω-κάτω όλη τη νύχτα.

Είμαι ακριβώς εδώ, καθώς παραδίνεται στον ύπνο…

Ποτέ δεν «σπάσαμε τον κώδικα» του ύπνου.

Αλλά καθώς βρίσκομαι εδώ τώρα,

νομίζω ότι ήταν γραφτό να γίνει έτσι,

και για τις δυο μας.

^{Ελεύθερη απόδοση από το βιβλίο Beautiful Chaos της Jessica Urlichs}