Κανείς δεν μπορεί να σε προετοιμάσει για τις άγρυπνες νύχτες με το μωρό

Τίποτα, ούτε οι αμέτρητες ώρες έρευνας ούτε οι μαρτυρίες φίλων, θα μπορούσαν να με είχαν προετοιμάσει για την αϋπνία της μητρότητας.

Μετά τη γέννηση του μωρού μου, «παρέλυα» κάθε βράδυ από ένα μείγμα θυμού και θλίψης. Ο θυμός μου ερχόταν σαν ένα ανεξέλεγκτο κύμα και με «χτυπούσε» με ενοχές.

Στη μαμά που δεν μπορεί να κοιμηθεί τη νύχτα επειδή το μωρό της δεν κοιμάται

Γενικά, ήμουν μια πολύ χαρούμενη νέα μαμά. Καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας γελούσα με τα πιο απλά πράγματα που έκανε η κόρη μου, τη φωτογράφιζα, της τραγουδούσα. Αλλά ανακάλυψα ότι μεταξύ 1 π.μ. – 3 π.μ. το γλυκύτατο μωρό μου μετατρέπονταν σε βαμπίρ.

Τα χαριτωμένο της μουτράκι της δεν με έκανε πια να γελάω όπως κατά τη διάρκεια της ημέρας. Απεναντίας, ήθελα να γκρινιάξω, μερικές φορές να ουρλιάξω κι άλλες απλά να κλάψω με μαύρο δάκρυ.

Το βλέμμα της που με έκανε τόσο ευτυχισμένη, αυτές τις δύσκολες ώρες με έκαναν να νιώθω απίστευτα μόνη.

Αγαπούσα την κόρη μου; Πέρα από κάθε αμφιβολία. Ήθελα όμως να κλείσει το στόμα της και να με αφήσει να κοιμηθώ.

Την πρώτη φορά που το τηλέφωνό μου χτύπησε τα μεσάνυχτα, αναπήδησα. Νόμιζα ότι ήταν ο ανιχνευτής καπνού. Ήμουν σίγουρη ότι υπήρχε φωτιά. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν πώς θα βγαίναμε σώες εγώ και η κόρη μου.

Μπορείτε να φανταστείτε την ανακούφισή μου όταν συνειδητοποίησα ότι τελικά ο ήχος ήταν μήνυμα στο κινητό μου.

Ήταν από μια μαμά- φίλη που με ρωτούσε αν άντεχα.

Μου είπε να στείλω μήνυμα αν ένιωθα μόνη. (Μόνη; Ας γελάσω...)

«Μπορείς πάντα να στείλεις μήνυμα», μου είπε προσθέτοντας πώς τα βιβλία βοηθούν.

Και voila κάπως έτσι δημιουργήθηκαν οι Midnight Milk Readers.

Αλήθειες που τα βιβλία για την ανάπτυξη και τη φροντίδα του μωρού, δεν μας λένε

Δεν ήταν μια κλειστή ομάδα. Οποιοσδήποτε ήταν ευπρόσδεκτος, ειδικά οι μαμάδες που είχαν βιώσει απώλεια μαλλιών και το μητρικό γάλα ήταν το νέο τους…άρωμα. Οι επιλογές βιβλίων είχαν έναν και μοναδικό σκοπό: να μας κρατήσουν ξύπνιες. Επομένως ήταν ιστορίες ρομαντικές, με χιούμορ, δραματικές, περιπετειώδεις.

Δεν υπήρχε προκαθορισμένο πρόγραμμα ανάγνωσης. Καμιά μας δεν ήταν υποχρεωμένη να γράφει σημειώσεις, να προτείνει εκδρομές σχετικές με βιβλία ή να προσφέρει συμπληρωματικό υλικό ανάγνωσης. Ωστόσο, αποφασίσαμε να ορίσουμε μια μέρα που θα μπορούσαμε να μοιραζόμαστε ένα μπουκάλι κρασί, κατά προτίμηση χωρίς μωρά, για να λέμε τα νέα μας.

Κυρίως, απλά διαβάζουμε. Και στέλναμε μηνύματα. Και ανταλλάσσαμε τις εμπειρίες μας. Ξαφνικά, οι τοίχοι που έμοιαζαν να με πλακώνουν μετά τα μεσάνυχτα έγιναν δρόμος και ο ήχος του μωρού μου που ρουφούσε το μητρικό γάλα σταμάτησε να μου προκαλεί πανικό.

Κατά καιρούς, κι άλλες μητέρες γινόταν μέλη αυτής της ομάδας. Δεν διάβαζαν συχνά τα βιβλία και δεν συμμετείχαν στις μεταμεσονύχτιες συνομιλίες μας. Ήταν περισσότερο η αίσθηση πώς μπορούσαν να το κάνουν.

Και οι άνδρες ήταν ευπρόσδεκτοι αλλά δεν συμμετείχαν ποτέ. Υπέθεσα ότι η περιστασιακή συζήτηση για πονεμένες θηλές και κολπικά ράμματα δεν ήταν από τα αγαπημένα τους θέματα.

Έτσι, ανεξάρτητα από το πώς τα μέλη του Midnight Milk Readers συνδέονταν μεταξύ τους, γνωρίζαμε ότι πλέον δεν ήμασταν μόνες.

Έχω υποκύψει σε αυτό το κομμάτι της μητρότητας

Η φωτεινή ένδειξη των γραπτών μηνυμάτων και των ebooks ήταν πλέον κάτι περισσότερο από μια ειδοποίηση στο κινητό.

Ήταν συντροφικότητα, ένα δώρο που ξεπερνούσε όλα τα άλλα ( εκτός ίσως από τον ύπνο).

^{ελεύθερη απόδοση από mother.ly}