Η ανθεκτικότητα είναι το πιο σημαντικό μάθημα ζωής που μπορούμε να διδάξουμε στα παιδιά μας

Μια φορά κι έναν καιρό, πριν αποκτήσω και τα τέσσερα παιδιά μου, προσπαθούσα να γίνω ο τέλειος γονιός.

Ειλικρινά δεν το είχα καν συνειδητοποιήσει.

Νόμιζα πως οι προσδοκίες μου, όχι μόνο για τον εαυτό μου αλλά και τα παιδιά μου ήταν φυσιολογικές και αποδεκτές.

Κανείς δεν γεννήθηκε τέλειος γονιός – Και τα παιδιά μας το ξέρουν

Αλλά μέσα από τον δικό μου διαστρεβλωμένο φακό, συνέχιζα να αποτυγχάνω.

Δεν κατάφερα να θηλάσω για αρκετό καιρό.

Δεν τους έδινα και το πιο υγιεινό φαγητό ( όχι πάντα τουλάχιστον).

Το νήπιό μου δεν κοιμόταν όλη τη νύχτα.

Μήπως περνούσαν πολλές ώρες μπροστά σε μια οθόνη;

Κατά την τρίτη μου εγκυμοσύνη - κυοφορούσα δίδυμα - τα μωρά διαγνώστηκαν με μια σπάνια πάθηση μέσα στη μήτρα. Έχασα το ένα μου μωρό στις 22 εβδομάδες κύησης και το κουβαλούσα για αρκετές εβδομάδες μέσα μου.

Ο τοκετός ήταν τραυματικός και παραλίγο να χάσουμε και το άλλο μας αγόρι.

Ακολούθησε αυτό που μπορεί να περιγραφεί μόνο ως επιλόχεια ψυχική κατάρρευση. Άρχισα να πιστεύω πως δεν άξιζε να ζω και πως τα παιδιά μου άξιζαν μια καλύτερη μητέρα και ο άντρας μου μια καλύτερη σύζυγο.

Μετά από τέσσερα χρόνια θεραπείας και εξακολουθώντας να παλεύω με το πένθος, την κατάθλιψη και το άγχος, αποφασίσαμε να γίνουμε ανάδοχοι γονείς.

Δύο χρόνια αργότερα, υιοθετήσαμε τρία αδέλφια. Και η λέξη «ανθεκτικότητα» εμφανιζόταν συνεχώς μπροστά μας.

Να είστε σίγουροι πως ο δρόμος που έπρεπε να διαβούμε ήταν γεμάτος γονεϊκά λάθη, πολλές συγγνώμες και δυσκολίες.

Η τελειότητα μοιάζει αστεία πλέον. Αλλά η ανακάλυψη της ανθεκτικότητας μου άλλαξε τη ζωή.

Ξέρατε ότι ο μέσος άνθρωπος κάνει τρία έως τέσσερα λάθη την ώρα και όταν είναι εξαντλημένος, φτάνει μέχρι και τα έντεκα; Καθώς τα παιδιά μου μεγάλωναν, συνειδητοποίησα ότι τα λάθη μου - όταν τα αναγνώριζα, ζητούσα συγγνώμη και τα αξιοποιούσα για να εξελιχθώ - έκαναν τα παιδιά μου καλύτερους, πιο δυνατούς ανθρώπους.

Η αλήθεια είναι έχουν μάθει πολλά από μένα αλλά το πιο σημαντικό μάθημα είναι το εξής: να σηκώνονται μετά από κάθε πτώση.

Την περασμένη εβδομάδα, η δασκάλα του μικρότερου γιου μου βαθμολόγησε την ανθεκτικότητά του και χρειάστηκε να συγκρατήσω τον εαυτό μου για να μην αρχίσω να χοροπηδάω από τη χαρά.

Αργότερα το ίδιο βράδυ, ο άντρας μου με ρώτησε: «Είδες τη λέξη που αγαπάς πιο πολύ στον έλεγχο του;»

«Ναι,» απάντησα, ακτινοβολώντας περηφάνια.

Λοιπόν, αγαπητή μαμά, αν ποτέ βρεθείς σε μια φάση που νιώθεις ότι απέτυχες στο παιχνίδι της τελειότητας, καλώς ήρθες στο κλαμπ.

Ωστόσο, κράτα γερά αυτή την ελπιδοφόρα αλήθεια: Όποιο στάδιο της γονεϊκότητας κι αν διανύεις, ποτέ δεν είναι αργά να διδάξεις σε ένα παιδί την ανθεκτικότητα.