«Έτσι γέννησα και θήλασα τα παιδιά μου!», συντάκτρια του Mothersblog διηγείται την ιστορία της!

Από την Εύη Ματίεβιτς

Το μόνο που ήξερα από τη μητέρα μου ήταν ότι πονάει, αλλά μόλις βγει το κεφάλι του μωρού όλα περνάνε. Είχα τρομοκρατηθεί με τη σκέψη αυτή... Πόσο θα πονέσω πια; Θα το αντέξω;

Ο γιατρός μου με ενημέρωσε ότι θα μπορούσα να έχω την επιλογή της επισκληριδίου και έτσι δεν θα πονάω καθόλου! Ηρέμησα, χαλάρωσα και δεν σκεφτόμουν με τρόμο την ώρα του τοκετού, ίσως λίγο βέβαια, γιατί αναρωτιόμουν πώς γίνεται αυτή η επισκληρίδιος...

Πέρασαν οι μήνες και ένα βράδυ ξεκίνησαν οι δυνατοί πόνοι. Όλη νύχτα δεν κοιμήθηκα. Οι συσπάσεις έρχονταν κάθε 8 λεπτά. Μίλησα με το γιατρό μου, έπρεπε να φύγω γιατί έμενα και μακριά και είχα μια ώρα δρόμο με το αμάξι μέχρι να φτάσω στο μαιευτήριο.

Ήταν όλα καλά, μόνο κάτι νεύρα είχα καθώς πόναγα και κάθε λακκούβα στον δρόμο με ενοχλούσε. Μέσα στο αμάξι μαζί μου ήταν η μαμά μου, που το έπαιζε κουλ, η αδελφή μου και ο άντρας μου.

Θα έλεγα ότι όλα έγιναν γρήγορα και τυπικά. Κλύσμα, ξύρισμα, καρδιοτοκογράφος, όρος και επισκληρίδιος που τελικά δεν την φοβήθηκα καθόλου! Είχα τον πόνο μου και το τελευταίο που σκεφτόμουν ήταν ότι μου βάζουν την βελόνα.

Μπήκα να γεννήσω! Όλα έγιναν πολύ γρήγορα και εύκολα! Τρεις σπρωξιές και βγήκε ο μικρός. Μόλις τον είδα αναρωτιόμουν πώς βγήκε, μα δεν κατάλαβα τίποτα! Ούτε λίγο... Η επισκληρίδιος βλέπεις, κάνει θαύματα...

Μετά μου έκαναν ράμματα και έμεινα μόνη μου για πάνω από μια ώρα στην ανάνηψη όπου έκανα κάτι εμετούς είχα ζαλάδες και κρύωνα πολύ. Επιτέλους πήγα στο δωμάτιο. Το παιδί μου το έφερναν κάθε 3 ώρες περίπου για να θηλάσω, αλλά πάντα ήταν φαγωμένο και δεν είχε διάθεση. Θήλαζα δέκα λεπτά από το κάθε στήθος και μετά του δίναμε συμπλήρωμα. Αυτή τη διαδικασία ακολουθήσαμε για δύο μήνες. Μετά δεν άντεξα... Άντε να θηλάσεις, άντε να ετοιμάσεις το γάλα, άντε να αποστειρώσεις και μετά ξανά τα ίδια από την αρχή. Ένιωσα μεγάλη κούραση! Κατά τ' άλλα ο τοκετός μου ήταν μια ωραία ανάμνηση. Το γεγονός ότι με έκοψαν πολύ και δεν μπορούσα να περπατήσω ή να πάω στην τουαλέτα για αρκετό καιρό, ήταν η μόνη δυσκολία μου.

Πριν μείνω έγκυος στην κόρη μου, είχα ξεκινήσει την έρευνά μου στο διαδίκτυο, ευτυχώς που υπάρχει και αυτό! Στον γιο μου άντε κανά περιοδικό και κανά βιβλίο, τίποτα παραπάνω. Μίλησα με άλλες μαμάδες, πωρώθηκα με τον θηλασμό, ήθελα να μάθω τα πάντα, να είμαι προετοιμασμένη, να γίνουν όλα όπως θέλω έγω.

Στη δεύτερη εγκυμοσύνη μου είχα άλλη γιατρό και θα γεννούσα σε άλλο νοσοκομείο καθώς έμενα σε άλλη πόλη. «Μακάρι να έχω καλή γέννα όπως την πρώτη φορά», έλεγα από μέσα μου. «Όμορφη, εύκολη και να πάνε όλα καλά!». Οκ, το είχα πάρει απόφαση, θα πονάω λίγο καιρό μετά, θα κρυώνω μετά την γέννα, να μην ξεχάσω να ζητήσω κουβέρτα, α, ναι και λεκάνη για τον εμετό, με πειράζει η επισκληρίδιος αλλά θέλω να κάνω και αυτή τη φορά...

Ήμουν ήρεμη, ήξερα τι θα γίνει και πάνω από όλα αποφασισμένη να θηλάσω αποκλειστικά.

Σε όλη την εγκυμοσύνη μου έπαιρνα το κλασικό χάπι για τις συσπάσεις που με βοήθησε να μην γεννήσω νωρίτερα. Έκανα και ενέσεις για τα πνευμόνια της μικρής για παν ενδεχόμενο... Και όταν τελικά η γιατρός μου είπε να σταματήσουμε το χάπι, άρχισαν οι πόνοι. Κάθε μέρα όλο και πιο δυνατοί. Πήγαινα στη γιατρό, με έβλεπε, δεν είχα διαστολή... Είχα κουραστεί, έμενα άυπνη κάθε βράδυ να μετράω πόνους και το πρωί πήγαινα στη γιατρό αλλά δεν είχα καμία πρόοδο.

Η μαμά μου είχε έρθει σπίτι να με βοηθήσει μιας και περίμενα να γεννήσω από ώρα σε ώρα. Εγώ ήμουν μέσα στο άγχος! Από τη μία σκεφτόμουν την μαμά μου που είχε αφήσει τις δουλειές της και περίμενε εμένα να γεννήσω για να επιστρέψει στο σπίτι της, σε άλλη πόλη από εκεί που ζούσα εγώ με την οικογένειά μου, από την άλλη όλο το βράδυ πόναγα αλλά δεν θα ήθελα να παίρνω τη γιατρό και να την ξυπνάω βραδιάτικα. Επίσης δεν ήθελα να γεννήσω μέσα στο Σαββατοκύριακο γιατί είχαμε μαγαζί και δουλεύαμε πολύ τα σαββατοκύριακα. Αν εγώ γεννούσα Σαββατοκύριακο τι θα γινόταν με την δουλειά;

Τρίτη πρωί πήγα στη γιατρό να με δει μετά από μια νύχτα με πολλούς πόνους και κούραση. Είδε τον τράχηλό μου. Μου είπε ότι ήταν κλειστό, αλλά με είδε «κομμένη» στο πρόσωπο. Μα πώς να μην ήμουν «κομμένη» μετά από τόση κούραση και πόνους; Της ζήτησα να μη δώσει και πολύ σημασία στον τράχηλό μου μιας και εμένα μπορεί να είναι με διαστολή 1 και ξαφνικά να κάνει 10 και να γεννήσω. Αυτό διδάχτηκα από την προηγούμενη εγκυμοσύνη μου οπότε θεώρησα ότι έπρεπε να την προειδοποιήσω.

Γύρισα στο σπίτι και ζήτησα από τη μαμά μου να φύγει για να κάνει τις δουλειές της και την διαβεβαίωσα ότι θα την ενημέρωνα αν γεννούσα για να έρθει ξανά. Τότε είπα στον άντρα μου: «Να δεις τώρα που χαλάρωσα, ότι θα γεννήσω».

Ξημερώματα Τετάρτης με έπιασαν δυνατοί πόνοι, ξυπνούσα, ξανακοιμόμουν, πόναγα, δεν μέτραγα πια τις συσπάσεις μου, είχα κουραστεί... «Αν είναι να γεννήσω, θα γεννήσω!», είπα...

Σηκώθηκα το πρωί, οι πόνοι ήταν όλο και πιο δυνατοί. «Θα περιμένω», είπα... Μαγείρεψα, έκανα και κρεμούλες σοκολάτας για να φάω, έκανα διάλλειμα για να ηρεμίσω από τον πόνο και συνέχιζα να τρώω. Κατά τις 5 το απόγευμα της Τετάρτης ξεκίνησαν δυνατοί πόνοι κάθε 10 λεπτά, κάθε 15, κάθε 5, κάθε 20, όποτε ήθελαν... Τελικά πήρα τηλέφωνο τη γιατρό μου μετά από πολλές πιέσεις του άντρα μου. Μου είπε να περιμένω καμιά ώρα ακόμα και να πάω από εκεί να με δει. Τηλεφώνησα στην κουμπάρα μου που ήταν ετοιμόγεννη και εκείνη και της ζήτησα να έρθει στο σπίτι για να κάτσει με τον γιο μου ώστε να με πάει ο άντρας μου στη γιατρό. «Μάλλον γεννάω!», της είπα. Ήρθε σε δευτερόλεπτα και μου είπε: «Μη γεννήσεις σήμερα... Μπορείς να γεννήσεις αύριο που έχει 8 ο μήνας και είναι ο τυχερός μου αριθμός;», με έκανε να γελάσω μέσα στο άγχος που είχα. Εν τω μεταξύ η γιατρός μου είπε να πάω γύρω στις 7 το απόγευμα για να με εξετάσει, αλλά εγώ πλέον πόναγα πολύ: «Είτε με δει, είτε όχι, εγώ σήμερα γεννάω!», τους είπα.

Μπήκα για μπάνιο, ετοιμάστηκα, ένιωσα ξαφνικά λίγο κάτι υγρό σαν νερό, σαν μπουρμπουλήθρες στο εσώρουχό μου. Σκέφτηκα «Λες;». Και έφυγα για την γιατρό. Φτάσαμε και δεν μπορούσα να περάσω τον δρόμο απέναντι, είχα διπλωθεί στα δύο από τον πόνο. Δεν μπήκα στο ασανσέρ, φοβάμαι κιόλας, ανέβηκα τα σκαλιά.

Μπήκα μέσα και είχε ήδη μια κοπέλα στον καρδιοτοκογράφο. Με εξέτασε, και μου είπε «Έχεις διαστολή δύο, φεύγεις για νοσοκομείο!». Πήγα να κατέβω από την καρέκλα και ένιωσα πάλι νερό με μπουρμπουλήθρες... Τότε κατάλαβα ότι ίσως μου έσπασαν τα νερά. Δεν ξέρω πώς είναι να σπάνε αλλά νομίζω ότι σπάσανε..

Πήγα στο σπίτι, χαιρέτισα το παιδί μου και την κουμπάρα μου, πήρα τηλέφωνο τη μαμά μου να την ενημερώσω, (το είπα εγώ, μόλις φύγει θα γεννήσω...) και ξεκινήσαμε για το νοσοκομείο. Αχ αυτές οι λακκούβες, εγώ να πονάω και να αισθάνομαι κάθε λακκούβα στον δρόμο.

Φτάσαμε στο νοσοκομείο, με παρέλαβε η μαία με διαστολή 4 και ναι, με σπασμένα νερά. Ο σάκος έσπασε ψηλά γι' αυτό και έχανα λίγο λίγο το νερό. Μου έκαναν κλύσμα αλλά δε με ξύρισαν αυτή τη φορά, μετά μου έβαλαν ορό και μετά ήρθε ο αναισθησιολόγος να μου βάλει τον καθετήρα για την επισκληρίδιο γιατί μετά θα πονούσα πιο πολύ και δε θα μπορούσε. «Τι καλός!», σκέφτηκα μέσα στον πόνο μου! Ήταν πολύ ήρεμος, τα έκανε όλα αργά, μου τα εξηγούσε για να είμαι προετοιμασμένη και δεν πόνεσα καθόλου. Μετά μου έβαλε μια μικρή δόση δοκιμαστικά για να δούμε αν είναι όλα καλά και μετά μου έβαλε μια δόση για να μην πονάω... Μέσα στο δωμάτιο είχα τον άντρα μου, τη μαμά μου, τον μπαμπά μου, την αδερφή μου, την θεία μου, την κολλητή μου και τον άντρα της... Ένιωθα τόσο καλά με όλους αυτούς μαζί μου...

Κατά τις 11 το βράδυ χάσαμε τους παλμούς του μωρού. Έτρεξε η γιατρός μου μέσα... Είχα κάνει ξαφνική διαστολή και ήμουν στο 6. Η μικρή κουνιόταν συνέχεια απο τη μία μεριά στην άλλη.

Πέρασε η δόση από την επισκληρίδιο και άρχισα πάλι να πονάω... Ο αναισθησιολόγος μου είπε να κάνω υπομονή: «Δε θα σου βάλω ακόμα γιατί έχεις πολύ ώρα μπροστά σου και μετά αν περάσει η δράση της δε θα μπορώ να σου βάλω άλλη...». Φύγανε όλοι από το δωμάτιο και πήγαν να παραγγείλουν πίτσες μιας και περίμεναν ότι θα γεννήσω στις 8 το πρωί της επόμενης μέρες... Ξαφνικά με έπιασε δυνατός πόνος και ένιωσα την ανάγκη να σπρώξω... Κρατήθηκα να μη φωνάξω, μούγκριζα... Εν τω μεταξύ, η μικρή έχανε παλμούς. Επέστρεψαν όλοι στο δωμάτιο για να δουν τι γίνεται...
Έκανα μία απότομη διαστολή και βρέθηκα στο 10... «Καλέ, εσύ γεννάς!», άκουσα τη μαία να λέει. Έβγαλαν τους συγγενείς μου έξω, μου βάλανε μια δόση επισκληρίδιο και με διαβεβαίωσαν ότι σε 3-4 πόνους θα δράσει η ένεση. Άρχισα να σπρώχνω, βγήκε το κεφάλι του μωρού και μου είπαν να σταματήσω γιατί έπρεπε να με πάνε στο χειρουργείο. Με σήκωσαν να περπατήσω μέχρι χειρουργείο. Αισθανόμουν το κεφάλι του μωρού ανάμεσα στα πόδια μου και είχα τρομοκρατηθεί γιατί φοβόμουν μην πέσει στο πάτωμα... Με πήγαν μέσα και μου ζήτησαν να ανέβω στην ειδική καρέκλα... Καλέ πού να ανέβω εκεί πάνω; Φοβόμουν να κάτσω μη σκάσω το παιδί... Με πιάνει η μια μαία από το χέρι και ο αναισθησιολόγος από το άλλο... Έβαλα το ένα πόδι από τη μία μεριά και το άλλο από την άλλη, Τελικά ξάπλωσα. Πώς τα κατάφερα μη με ρωτάτε... Ούτε κι εγώ ξέρω, αλλά μία φορά πάνω στο παιδί μου δεν θα καθόμουν!!!

Η μικρή μου ήταν πολύ βιαστική... Κουνιόταν και μάλιστα με το κεφάλι έξω, είχε και ανοιχτά τα μάτια... Ρίξανε πολύ γέλιο οι μαίες. Σε μια στιγμή μου πατάνε μια την κοιλιά... Άρχισα να ουρλιάζω από τον πόνο. Μου βάλανε οξυγόνο για να αναπνέω αργά, να δουν και τους παλμούς πως πάνε... Και τότε άρχισε ο πραγματικός πόνος... Ξεκίνησα να σπρώχνω... Ποια επισκληρίδιος; Κατάλαβα τους ώμους της που έβγαιναν ωραιότατα... Ξαφνικά πετάχτηκε έξω η μικρή.... Την πήρανε για να την ετοιμάσουν και εμένα για να με... ράψουν!

Και τότε, σχεδόν μαγικά, έπιασε και η επισκληρίδιος... Πάλι καλά... Κάποια ραμματάκια τα κατάλαβα αλλά όχι τόσο που να μην αντέχω. Όση ώρα ήμουν στο χειρουργείο, η μάνα μου κοίταζε απο την κλειδαρότρυπα και ο άντρας μου με τον μπαμπά μου είχαν τα αυτιά κολλημένα στην πόρτα. Μιλάμε πολύ γέλιο! Μου φέρανε τη μικρή, αλλά τους ζήτησα να την πάνε έξω για να τη δουν οι συγγενείς μου. Ήξερα ότι αγωνιούσαν πολύ...

Με ετοίμασαν, με έπλυναν και με πήγαν αμέσως στο δωμάτιο μου με το παιδί, ενώ προηγουμένως είχα προνοήσει και είχα ζητήσει κουβέρτα και λεκάνη σε περίπτωση που κρύωνα ή που ήθελα να κάνω εμετό. Πού να ήξερα ότι θα πάω κατευθείαν στο δωμάτιο αυτή τη φορά και δε θα είμαι μόνη μου στην ανάνηψη να περιμένω να περιμένω. Τα πόδια μου τα ένιωθα μια χαρά, δεν έκανα καθόλου εμετό και δεν κρύωνα... Σηκώθηκα αμέσως και η τομή ήταν τόσο μικρή που δεν αισθανόμουν πραγματικά τίποτα.

Νομιζα οτι η πρώτη γέννα ήταν τέλεια, αλλά μετά από αυτή, κατάλαβα ότι δεν ήταν έτσι τα πράγματα!

Ο θηλασμός πήγε υπέροχα, ήμουν ενημερωμένη από όλα αυτά τα γκρουπ που εθελόντριες μητέρες βοηθούν όσες μανούλες θέλουν να θηλάσουν αποκλειστικά. Ήξερα πόσο και πότε πρέπει να θηλάσω το παιδί μου. Κανείς δεν της έδωσε συμπλήρωμα εφόσον εγώ δεν το ήθελα και μετά την αποτυχία που είχα στο πρώτο παιδί μπορώ να πω με καμάρι ότι τα κατάφερα στο δεύτερο έχοντας και εισέχουσες θηλές, χωρίς ψευδοθηλές και καμία βοήθεια, να θηλάσω για λίγο παραπάνω από 12 μήνες την μικρή μου και φυσικά με αποκλειστικό θηλασμό!

Θέλετε κι εσείς να μοιραστείτε μαζί μας τις ιστορίες των τοκετών σας; Μπορείτε να μας τις στείλετε εδώ και θα τις δείτε σύντομα δημοσιευμένες στο Mothersblog.gr !