Aληθινή ιστορία: «Ολα όσα πέρασα για να αποκτήσω το δικό μου θαύμα. Τον γιο μου!»

Γράφει η Εύη Ματίεβιτς

Νομίζω ότι πραγματικά μέτρο σύγκρισης δεν υπάρχει και πιστεύω πως η κάθε ιστορία μπορεί να βοηθήσει και να δώσει θάρρος σε μητέρες που προσπαθούν καιρό για το δικό τους θαυματάκι και απογοητεύονται! Η ιστορία της κατά τη γνώμη μου είναι συγκινητική, όμως είμαι σίγουρη πως θα δώσει κουράγιο σε όσες συμπάσχουν και θα τους δώσει την δύναμη να μη σταματήσουν και να πολεμήσουν μέχρι να τα καταφέρουν!

«Ολα ξεκίνησαν για εμάς τον Οκτώβρη του 2007 που είπαμε "ναι θέλουμε να 'ρθει στη ζωή μας ένα μωρό το δικό μας μωρό και ξεκινήσαμε". Μετά από 5 μήνες άρχισα να νιώθω περίεργα, κουρασμένη, νύσταζα συνέχεια και διαπίστωσα ότι είχα καθυστέρηση. Έτσι πήγα και πήρα ένα τεστ εγκυμοσύνης και το έκανα στις 11 το βράδυ! Το αποτέλεσμα; Θετικοοοοοό! Η χαρά μου δεν περιγραφόταν. 5/4/2008! Η χαρά μας την επόμενη μέρα αντικαταστάθηκε με το άγχος. Πήγα στη δουλειά, ένιωσα έναν πολύ δυνατό πόνο και είχα λίγο αίμα. Αμέσως τηλεφώνησα στο γιατρό, μου έδωσε την κατάλληλη αγωγή κι έπρεπε να είμαι ξαπλωμένη. Κάναμε χοριακή και μου είπαν: «Συγχαρητήρια, είστε έγκυος». Άρχισα να ανεβαίνω στο ροζ συννεφάκι, το αίμα σταμάτησε κι όλα κυλούσαν ομαλά. Σχεδόν δηλαδή, γιατί τα πονάκια τα είχα και μου έλεγαν ότι είναι φυσιολογικό. Είχα όμως και δυσφορία. Έκανα και β' χοριακή και μου είπαν πάλι πως όλα ήταν καλά. Η Δευτέρα, η ημέρα που θα έκανα τον πρώτο μου υπέρηχο έφτανε. Μία ημέρα πριν, την Κυριακή, ξύπνησα με αφόρητους πόνους και δεν μπορούσα ούτε να σηκωθώ, ούτε να αναπνεύσω. Ο φόβος μας κυρίευσε. Πήρα τηλέφωνο το γιατρό μου και μου σύστησε να μείνω ξαπλωμένη και αν δεν σταματούσαν οι πόνοι θα έπρεπε να πάω στο μαιευτήριο. Μόλις ετοιμαστήκαμε για να πάμε, οι πόνοι σταμάτησαν. Αίμα δεν είχα καθόλου, οπότε είπα, ας πάμε αύριο. Μέχρι να φτάσει η επόμενη μέρα, ούτε πόνους είχα ούτε αίμα. Παρόλο που ήμασταν χαρούμενοι που θα πηγαίναμε να δούμε το σποράκι μας, κάτι μέσα μου δεν με άφηνε να χαρώ πραγματικά. Δεν είπα τίποτα και συνεχίσαμε. Έφυγα από το σπίτι και δεν πήρα ούτε τσάντα.

21-4-2008. Φτάνουμε στο μαιευτήριο, πάμε για τον υπέρηχο, ετοιμάζομαι και ξεκινάει η εξέταση. Εξωμήτριος κύηση. Ο ουρανός έπεσε στο κεφάλι μου. Δεν ήξερα τι ακριβώς σημαίνει, ήξερα όμως ότι δεν ήταν καλό. Άκουσα και την καρδούλα του, ένας ήχος που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ. Σε 15 λεπτά με είχαν ετοιμάσει για το χειρουργείο. Δεν με άφηναν να σταθώ όρθια, ούτε να κάνω βήμα. Τα είχα χάσει κι έκλαιγα συνέχεια. Ανέβηκα στο φορείο κι όταν ξύπνησα τα δάκρυα είχαν τελειώσει. Ο γιατρός μου με καθησύχασε πως όλα είναι καλά και θα ξαναμπορέσω να μείνω έγκυος. Εξήγηση γιατί συνέβη αυτό, δεν υπήρχε. Πέρασα φρικτούς πόνους, τα παυσίπονα δεν μου έκαναν τίποτα και για πολλές μέρες ήμουν κλεισμένη στο σπίτι με τα παντζούρια κλειστά. Δεν ήθελα να δω και να ακούσω κανέναν. Περίμενα να φύγει ο άντρας μου για τη δουλειά για να μπορέσω να κλάψω με την ησυχία μου. Πέρασε καιρός. Η απώλεια ενός αγαπημένου μου προσώπου με έκανε να σταθώ στα πόδια μου και να σηκώσω κεφάλι ψηλά. Και το έκανα. Ξεκινήσαμε και πάλι την προσπάθεια για να μείνω έγκυος. Για τους επόμενους 6 μήνες, αποτέλεσμα μηδέν. Έτσι ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε στο γιατρό να κάνουμε υπερήχους και να έχουμε προγραμματισμένες ερωτικές επαφές. Ο κύκλος και τα ορμονικά δούλευαν ρολόι, αλλά πάλι τίποτα. Ξεκίνησα να παίρνω φάρμακα, αλλά και πάλι τίποτα. Η απογοήτευσή μου ήταν μεγάλη γιατί κάθε προσπάθεια που κάναμε έπεφτε στο κενό. Εγώ πλέον έβλεπα τη λύση της εξωσωματικής ως μονόδρομο. Πήγα σε ένα γιατρό, με εξέτασε και τα βρήκε όλα τέλεια. Ξεκινήσαμε αυτόν τον αγώνα για την απόκτηση ενός δικού μαςπαιδιού. Στην πρώτη προσπάθεια, πριν ξεκινήσουμε τις ενέσεις διέγερσης, μου είπε: Κυστικά ωοθυλάκια. Θα σταματήσουμε γιατί δεν θα πετύχει κι είναι κρίμα. Για άλλη μία φορά διαλυθήκαμε. Οι ελπίδες μας χάθηκαν. Μαζέψαμε τα κομμάτια μας πήγαμε διακοπές, γυρίσαμε και ξαναξεκινήσαμε. Αυτή τη φορά μία ολοκληρωμένη προσπάθεια. Ξεκινήσαμε πολύ καλά με ικανοποιητική αύξηση ωοθυλακίων. Το ενδομήτριο ήταν τέλειο. Η οιστραδιόλη όμως μας έκανε τρελές διακυμάνσεις. Από 3000 πήγε 10.000 κι από 10.000 σε 1200. Όλα αυτά δύο μέρες πριν την εμβρυομεταφορά. Παρόλα αυτά προχωρήσαμε σε αυτήν με 3 άριστα έμβρυα 8 κυττάρων. Κι η αγωνία άρχισε. 12 μέρες αναμονή. Σε όλες αυτές τις μέρες, είχα όλα τα συμπτώματα της εγκυμοσύνης. Κι ήρθε η μέρα του αποτελέσματος. Ένα ολοστρόγγυλο 0. Η απογοήτευση ξανά πρωταγωνιστής. Ξανά η θλίψη, οι άσχημες σκέψεις. Και πάλι δάκρυα. Μαζέψαμε και πάλι τα κομμάτια μας, ξεκινώντας και πάλι εξετάσεις. Και τα αποτελέσματα όλα φυσιολογικά. Οι γιατροί μας έλεγαν ότι τυχαίνει, παρόλο ότι ήταν όλα θετικά.

Βρισκόμαστε στον Οκτώβρη του 2009. Πέρασαν και τα Χριστούγεννα κι ήρθε ο καιρός να ξαναρχίσουμε. Είχαμε φτάσει στο Φλεβάρη κι ήδη είχα ξεκινήσει το ψάξιμο. Όλα και πάλι πήγαιναν άψογα κατά τους γιατρούς, εγώ πλέον ψαχνόμουν συνέχεια σε διάφορα φόρουμ, άρθρα κτλ. Έτσι μου ήρθε η ιδέα, ενώ είχα ήδη ξεκινήσει την προσπάθεια να κάνω την εξέταση ανοσοφαινότυπο λεμφοκυττάρων, τα λεγόμενα Νatural killers. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι ήταν αυξημένα κατά 21%! Όλα αυτά 3 μέρες πριν την εμβρυομεταφορά. Πήγα σε 3 γιατρούς, ο ένας μου είπε να προχωρήσουμε στην εμβρυομεταφορά, κάνοντας πρώτα μία ένεση κορτιζόνης. Ο άλλος να προχωρήσουμε. Έτσι και αλλιώς κατεψυγμένα ήταν κι είχαμε μικρά κατά τη γνώμη του, ποσοστά επιτυχίας. Και στην επόμενη προσπάθεια να κάναμε ενέσεις ανοσοσφαιρίνης. Μιλώντας με το γιατρό μου μας είπε να σταματήσουμε την εμβρυομεταφορά για να μη ρισκάρουμε τα έμβρυα που ήταν άριστα. Ξαναπήγα στον πρώτο γιατρό που μας είχε πει για την ένεση κορτιζόνης. Συμφώνησε κι αυτός με το γιατρό μου και μου συνέστησε μία βιταμίνη ρεσβερατρόλης, μέχρι την επόμενη προσπάθεια. Αυτή η διακοπή ήταν για μένα χειρότερη και από τη μηδενική χοριακή. Παράλληλα γνωστές και φίλες έμεναν έγκυες απλά, εύκολα και φυσιολογικά. Εγώ να χαίρομαι φυσικά αλλά και να πικραίνομαι. Αυτό το αν θα τα καταφέρω ποτέ, άρχισε να με κυριεύει. Ψυχολογικά ήμουν τελειώς απογοητευμένη κι απαισιόδοξη. Αποφασίσαμε να μην κάνουμε προσπάθεια μέσα στο καλοκαίρι. Εγώ ήδη ακολουθούσα συγκεκριμένη διατροφή κι έχανα όσα κιλά είχα πάρει από τις προηγούμενες προσπάθειες. Εκεί τα κατάφερα αργά αλλά σταθερά. Πήγαμε τις διακοπές μας, γυρίσαμε κι είπαμε ξεκινάμε ξανά. Έκανα και πάλι την εξέταση των ΝΚ. Το αποτέλεσμα ήταν ότι είχαν πέσει στο 11%! Επιτέλους μία ακτίνα φωτός άρχισε να φαίνεται! Πήγα στο γιατρό της εξωσωματικής μου είπε να ξεκινήσουμε, να επαναλάβω τα ΝΚ για να είμαστε σίγουροι. Και το έκανα. 10,5%! Πλέον έγινα αισιόδοξη. Ξεκίνησα και η πορεία ήταν άψογη, όπως τις προηγούμενες φορές. Κι έφτασε η μεγάλη μέρα της εμβρυομεταφοράς.

08-11-10! Μία φίλη συναγωνίστρια και πλέον έγκυος κι αυτή μου έστειλε μήνυμα: «Εύχομαι οι Αρχάγγελοι να σου χαρίσουν δυο πανέμορφα αγγελούδια!» Κρατώντας την ευχή της στην σκέψη μου, ολοκληρώθηκε η εμβρυομεταφορά με 3 άριστα επίσης κατεψυγμένα έμβρυα. Κι άρχισε πάλι η αναμονή. Με αγωνία αλλά χωρίς άσχημες σκέψεις. Χωρίς συμπτώματα, χωρίς τίποτα. Σαν να μην είχα κάνει κάτι. Κι οι μέρες πέρασαν. Ήρθε η μεγάλη στιγμή της χοριακής. Αυτή τη φορά πήγα στο μαιευτήριο και δεν άντεχα την αναμονή του μικροβιολογικού. Σε δύο ωρίτσες θα ξέραμε. Φύγαμε και περιμέναμε μέχρι την στιγμή που χτύπησε το τηλέφωνο. Η αγωνία μου τρελή. Απαντώ διστακτικά. Ακούω από την άλλη γραμμή, «Κατερίνα είναι θετικό, είσαι έγκυος»! Το χαμόγελο ήρθε επιτέλους στο πρόσωπό μας και τα δάκρυα κυλούσαν για ώρες. Σε τρεις μέρες θα επαναλάμβανα την εξέταση. Ξανά αγωνία όμως με ελπίδες πολλές. η χοριακή πήγε 257. Όλα έδειχναν να κυλούν ορμονικά κι εμείς πλέον να χαιρόμαστε. Ξανά επανάληψη σε τρεις μέρες. Η χοριακή 1058. "Σε δέκα μέρες έλα για υπέρηχο", μου λέει ο γιατρός. Αχ και πώς περνάνε οι 10 μέρες; Ξανά αγωνία. Είχα όμως μία ηρεμία. Κι ήρθε η στιγμή που θα έβλεπα το δικό μου σποράκι.

4-12-10! Και ναι! Ηταν ενδομήτρια κύηση. Είχαμε καρδιακή λειτουργία, ήμουν 6 εβδομάδων και δύο ημερών κι ήταν 3 χιλιοστά. Πλέον ευτυχισμένη και χαρούμενη, ξεκίνησα αυτό το υπέροχο ταξίδι της εγκυμοσύνης. Με συνοδοιπόρο τον άνθρωπο της ζωής μου, που ήταν σε όλα δίπλα μου.
Στις 20-12-10 άκουσα την πιο όμορφη μελωδία. Τους χτύπους της καρδιάς του δικού μου μωρού. Πέρναγαν οι εβδομάδες και κάθε φορά η αγωνία πριν από κάθε επίσκεψη στο γιατρό ήταν η ίδια. Όλα όμως συνέχισαν να πηγαίνουν τέλεια. Πέρασαν οι μήνες κι έφτασε η μεγάλη μέρα.
Στις 9 το πρωί έφτασα στο μαιευτήριο, χωρίς άγχος παρά μόνο με χαρά κι ανυπομονησία. Ξεκίνησαν οι προετοιμασίες του τοκετού. Μου χορηγήθηκε επισκληρίδιος. Δεν καταλάβαινα τίποτα και ρώτησα τη μαία. «Με έχει ανοίξει;» «Σε λίγο θα δεις το γιο σου». Μετά από λίγο ο γιατρός κατεβάζει το σεντόνι και μου λέει: «Κατερίνα ο γιος σου! Και τον είδα ένα πανέμορφο στρουμπουλό αγοράκι ήταν στην αγκαλιά μου. Κι ήταν δικό μου. Δεν το πίστευα ότι ναι τα είχα καταφέρει! Ημουν πλέον μαμά! Από την στιγμή εκείνη μέχρι σήμερα, έχω γίνει πιο όμορφη πιο γλυκιά. Ευχαριστώ που αξιώθηκα να γίνω μαμά. Πλέον έχω έναν μικρό μαγουλήθρα να μου χαμογελά και να με φωνάζει μαμά. Σε όλο αυτόν τον αγώνα, σε όλο αυτό το ταξίδι ήταν δίπλα μου η Ειρήνη, η Μαρία, η Βίκη, η Ξένια, η Βασιλική, η Βάσω, η Αναστασία. Και τις ευχαριστώ για αυτό μέσα από την καρδιά μου!