«Κατάφερα να ζήσω τη γέννα μου όπως ακριβώς ήθελα: Στο σπίτι μου!»

Ξύπνησα στις 6.30 το πρωί με κάτι περίεργες κράμπες. Δεν ξέρω πόσες -μα πόσες!- φορές διάβασα το πώς ξεκινάει ο τοκετός, αλλά όταν φτάνεις στο σημείο του δικού σου τοκετού ποτέ δεν το καταλαβαίνεις ότι έχει φτάσει η ώρα σου. Ήξερα ότι σίγουρα γεννάω, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι στο τέλος της ημέρας θα κρατούσα το μωρό στην αγκαλιά μου.

Ήρθα σε επαφή με την μαία μου, η οποία βρισκόταν στη Μανίλα και άρχισε να ετοιμάζεται να γυρίσει, ενώ μου είπε ότι επικοινώνησε με τον γιατρό και με όσους χρειάζεται να είναι παρόντες στον τοκετό. Ζήτησαν από τον σύντροφό μου να μετράει κάθε πόση ώρα είχα συσπάσεις και, αν και είχα κάθε 1 με 2 λεπτά, ακόμα δεν είχα πειστεί ότι έφτασε η ώρα να γεννήσω.

Έφτασε το ιππικό με ασθενοφόρο να με πάρει στο νοσοκομείο, μιλάμε για υπερβολή... Εγώ αποφάσισα να καθίσω στο κρεβάτι μου και να περιμένω να περάσουν οι ώρες, δεν ήθελα να πάω από τόσο νωρίς στο νοσοκομείο. Δεν άφηνα κανέναν να μπει μέσα στο δωμάτιο, ενώ καθόμουν στο κρεβάτι στα τέσσερα και με δάκρυα στα μάτια, καθώς άκουγα όλους τους συγγενείς έξω να σχολιάζουν αρνητικά το γεγονός ότι ακόμα δεν ήθελα να πάω στο νοσοκομείο. Το ασθενοφόρο μάλιστα είχε φύγει μετά από αρκετή παραμονή έξω από το σπίτι.

Έλεγαν πόσο πεισματάρα είμαι και πως δεν είναι σωστό να αρνούμαι την επαγγελματική βοήθεια. Οι άνθρωποι αυτοί δεν ήξεραν καν ότι εγώ ήθελα να γεννήσω στο νερό, μάλιστα προσπάθησαν να με φοβίσουν λέγοντας ότι το καλύτερο για το μωρό είναι να γεννηθεί στο νοσοκομείο. Καθόλου, μα καθόλου, θετική στάση και ήρεμη ατμόσφαιρα, όπως έλπιζα για τον τοκετό μου.

Έφτασε η μαία για να με εξετάσει, ο γιατρός μου ήταν ακόμα σε υπηρεσία και δεν μπορούσε να έρθει σε μένα. Η ώρα ήταν 10 το πρωί και είχα διαστολή 3 εκατοστά. Ζήτησα να μου γεμίσουν την πισίνα σιγά σιγά. Λίγο πριν τη μία ήταν, όταν με επανεξέτασαν και είχα διαστολή 4 με 5 εκατοστά.

Τώρα οι συσπάσεις ήταν πιο δυνατές και είχαν περισσότερη διάρκεια. Όσο γέμιζαν την πισίνα, αναρωτιόμουν αν τελικά θα είναι πιο καλά να είμαι μέσα στο νερό. Δεν μπορούσα να περιμένω, ήθελα να μπω μέσα στο νερό, αν και ακόμα γέμιζαν την πισίνα. Δεν με ένοιαζε. Μπήκα τόσο νερό και μου φάνηκε ότι με βοήθησε αρκετά. Ήρθε ο γιατρός μου με ακόμα μια μαία στις 15:40 και τότε είχα διαστολή 6 εκατοστά.

Σε κάθε διαστολή ήμουν σιωπηλή και συγκεντρωνόμουν στον πόνο, ήλπιζα να αισθανθώ το κεφάλι του μωρού, αλλά ακόμα δεν μου είχαν σπάσει τα νερά. Η ομάδα που θα με βοηθούσε με τον τοκετό, κάθισε δίπλα μου και μου έλεγαν διάφορα που θα με βοηθούσαν στην διαδικασία. Δεν μπορούσα καθόλου να ακούσω τι λένε, δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ και έτσι άρχισα να τραγουδάω. Ο τοκετός προχωρούσε όλο και πιο γρήγορα, είχα φτάσει τα 7 εκατοστά και τότε σπάσανε τα νερά μου.

Πλέον ο πόνος ήταν πιο έντονος και μου ρίχνανε νερό στην πλάτη, ενώ θυμάμαι ότι φώναζα στον σύντροφό μου να μπει στο νερό μαζί μου. Θυμάμαι να πλατσουρίζω στο νερό και να φωνάζω, να αισθάνομαι να καίγομαι από την μέση και κάτω (αν και μέσα στο νερό) και νόμιζα ότι δεν θα τελειώσει ποτέ αυτό το μαρτύριο. Τους άκουσα να λένε ότι βγαίνει το κεφάλι και εγώ σκεφτόμουνα γιατί το κεφάλι θέλει τόση ώρα για να βγει επιτέλους! Νόμιζα ότι κόλλησε, σκεφτόμουνα ότι δεν θα τα καταφέρω και τότε ξαφνικά είχα μια αίσθηση ότι κάτι γλίστρησε από μέσα μου, βγήκε έξω και κάποιος έβαλε το μωρό στο στήθος μου!

Γεννήθηκε στις 6:25 το επόμενο πρωί. Και τότε πλέον δεν υπήρχε μόνο το εγώ. Είχα ένα ανθρωπάκι στα χέρια μου!! Χάρηκα που ο τοκετός μου κατέληξε να είναι, όπως σχεδόν το είχα φανταστεί. Μετά από έναν τελευταίο πόνο βγήκε και πλακούντας.

Ο τοκετός στο σπίτι είναι απαγορευμένος στις Φιλιππίνες, αλλά εγώ κατάφερα να το ζήσω στο σπίτι μου, όπως το ήθελα».

.