«Μετά από 18 χρόνια κατάφερα να γίνω μάνα!»Αληθινή ιστορία αναγνώστριας

Τον πρώτο χρόνο και με συνεχείς ελεύθερες επαφές αν και κάναμε τα πάντα, το παιδί δεν ήρθε. Τότε αποφασίσαμε με τον άνδρα μου να συμβουλευτούμε τον γυναικολόγο μου και να κάνουμε ότι ήταν δυνατό για να αποκτήσουμεένα παιδάκι που τόσο πολύ λαχταρούσαμε.

Κάνοντας τις απαραίτητες εξετάσεις, πρόβλημα δεν βρέθηκε. Είμασταν και οι δύο ικανοί να κάνουμε παιδιά. «Αν όμως και οι δύο είμαστε καλά, τότε τι φταίει;», ρωτούσα ξανά και ξανά τον άνδρα μου. Ο γιατρός μου, μας έδωσε κάτι «βιταμίνες», που θα δυνάμωναν τόσο το σπέρμα του άνδρα μου, όσο και το δικό μου ωάριο, μα μάταια. Και ο δεύτερος χρόνος πέρασε έτσι χωρίς αποτέλεσμα.

Τότε σκέφτηκα μήπως έφταιγε ο γιατρός μου, μήπως δεν ήξερε, μήπως έκανε κάτι λάθος. Τα επόμενα χρόνια πουθα ακολουθούσαν ήταν ένας Γολγοθάς. Άλλαξα τουλάχιστον 9 γιατρούς. Όλοι τους με φόρτωναν με φάρμακα και βιταμίνες που θα με βοηθούσαν να συλλάβω. Καυγάδες, άγχος και άλλα πολλά ήταν αυτά που ζούσα με τον άνδρα μου στην καθημερινότητά μας. Τι μου έφταιγε και εκείνος; Ευτυχώς είναι κάλος. Άγιος. Υπομονετικός. Αν δεν είχε τον χαρακτήρα που έχει, σίγουρα τώρα θα είχαμε χωρίσει. Παρόλα αυτά όμως, το περάσαμε μαζί όλο αυτό.

Αφού δεν μπορούσαμε να κάνουμε παιδί φυσιολογικά, σκεφτήκαμε την εξωσωματική γονιμοποίηση. Εξάλλου τόσα ζευγάρια το κάνουν. Δεν θα ήμουν ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία. Δεν θα έπρεπε να είναι ταμπού, ούτε ντροπή.

Έκανα τέσσερις εξωσωματικές και οι τέσσερις χωρίς αποτέλεσμα. Τόσα λεφτά χαμένα. Τόσες προσπάθειες άδικες. Τότε άρχισε η απελπισία. Τα χρόνια περνούσαν και εμείς δεν μπορούσαμε να έχουμε το παιδάκι που τόσο λαχταρούσαμε.

Πέρασα δύσκολα. Αν και προσπαθούσα να δείχνω χαρούμενη δεν ήμουν. Βίωνα την μητρότητα μέσα από τα παιδιά της αδερφής μου και την βαφτιστήρα μου. Δεν ήταν όμως το ίδιο. Το χειρότερο από όλα ήταν όταν ήμουν αναγκασμένη να συνοδεύσω τον άνδρα μου σε καλέσματα φίλων και συναδέλφων. Γιατί ήταν χειρότερο; Γιατί αν οι συνάδελφοί του είχαν γυναίκες με ρωτούσαν, «Παιδάκι έχετε; Α! Να κάνετε!».

Σε μία όμως από αυτές τις συγκεντρώσεις γνώρισα την Ελίνα, σύζυγο συναδέλφου του άνδρα μου που μου σύστησε έναν γυναικολόγο. Πήρα τηλέφωνο την επόμενη μέρα και έκλεισα ραντεβού. Πήρα τον φάκελο μου με τα φάρμακα που είχα πάρει όλα αυτά τα χρόνια και με τις αποτυχημένες εξωσωματικές και είπα να δοκιμάσω για ακόμη μια φορά. Δεν ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω. Αφού πήγα και με εξέτασε μου είπε, «Μα καλά, γιατί σου έδωσαν τόσα φάρμακα;». Για να μην σας τα πολυλογώ λοιπόν με το που συζήτησα μαζί του, με γέμισε ελπίδες. Είχα ένα προαίσθημα ότι αυτή τη φορά θα τα καταφέρναμε.

Και έτσι έγινε! Πέντε μήνες μετά, μου ανακοίνωσε πώς ήμουν έγκυος και μάλιστα σε δίδυμα. Η εξωσωματική είχε πιάσει. Θα γεννούσα όχι ένα, αλλά δυο παιδιά. Μέσα στο πρώτο τρίμηνο όμως το ένα έμβρυο δεν τα κατάφερε και το απέβαλε ο οργανισμός μου. Μου έμεινε όμως το ένα. Το μοναδικό. Εκείνο που θα μας άλλαζε για πάντα τη ζωή. Στις 18 Νοεμβρίου 2012 γέννησα το πρώτο μου παιδί.Ένα αξιολάτρευτο αγοράκι. Στα 41 μου έγινα μαμά. Εξάλλου μια παροιμία δεν λέει, κάλλιο αργά παρά ποτέ;

Τι να σας πω; Ότι έκλαψα όταν γέννησα; Ότι το να νιώθεις 9 μήνες στην κοιλιά σου έναν μικρό ανθρωπάκο είναι απίστευτο συναίσθημα; Ότι είναι ευλογία για κάθε γυναίκα να ζήσει μια τέτοια εμπειρία; Ή ότι μόλις κράτησα το μωρό στα χέρια μου ένιωσα μια ασυνήθιστη πληρότητα; Θέλω να πω σε όσες γυναίκες προσπαθούν να κάνουν παιδιά, να μην εγκαταλείπουν τις προσπάθειες. Ο Θεός είναι μεγάλος. Να αλλάζουν αν χρειαστεί τον γιατρό τους και να μην φοβούνται να μιλήσουν.

Αν θέλετε και εσείς να μοιραστείτε την ιστορία σας μαζί σας, στείλτε την εδώ!