«Έζησα το bullying από τον κολλητό μου φίλο», μια 18χρονη εξομολογείται στο Mothersblog!

Είμαι μαθήτρια Λυκείου, όχι άριστη αλλά ένα 15 μέσο όρο το βγάζω. Ποτέ δεν είχα πάρε δώσε με πολλά παιδιά. Οι φιλίες μου ήταν μετρημένες στο σχολείο αλλά πάντα ήμουν με το χαμόγελο και πάντα μιλούσα με όλα τα παιδιά σε όλα τα τμήματα της τάξης μου. Μέσα σε αυτές τις φιλίες του σχολείου, ήταν και ο Γιάννης. Ένα παιδί που οι οικογένειες μας είχαν φιλικές σχέσεις από όταν ήμασταν στο δημοτικό. Παίζαμε, γελάγαμε, κάναμε αστεία και όλα ήταν αρμονικά στη μεταξύ μας φιλική πάντα σχέση.

Ο Γιάννης έκανε παρέα με πολλά παιδιά, τόσο από το δικό μας Λύκειο όσο και από κάτι άλλα. Εγώ τις παρέες του, ποτέ δεν τις συμπάθησα. Ήταν αυτές που λέμε, «Τζάμπα Μάγκες». Περί ορέξεως όμως, κολοκυθόπιτα. Αφού του άρεσε να κάνει παρέα μαζί τους εμένα δεν μου έπεφτε λόγος. Κάποια στιγμή και από το πουθενά, άρχισα να δέχομαι τηλεφωνήματα στο κινητό μου από άγνωστα νούμερα που δεν γνώριζα.

Αρχικά απαντούσα, αλλά δεν άκουγα τίποτε. Μόνο κάτι βαριές ανάσες ή το soundtrack από την ταινία «Βλέπω το θάνατό σου». Έπαψα να απαντάω στα τηλέφωνα καταλαβαίνοντας ότι κάποιος ήθελε να μου κάνει φάρσα. Οι μέρες περνούσαν και τα τηλεφωνήματα έγιναν περισσότερα, μέχρις ότου αναγκάστηκα να αλλάξω τηλεφωνικό αριθμό. Στους γονείς μου δεν είπα τίποτε για αυτά τα περιστατικά, καθώς θεώρησα ότι μπορώ να τα διαχειριστώ μόνη μου.

Με τον καιρό, άρχισα να βρίσκω και κοροϊδευτικά χαρτάκια στην τσάντα μου, κάθε φορά που γύριζα από το διάλειμμα. Με τα παιδιά της τάξης μου όλα ήταν μια χαρά, δεν μπορούσα να διανοηθώ ποιος μπορεί να έκανε τέτοιο πράγμα. Και ποτέ ειλικρινά δεν κατάλαβα γιατί έπεσα θύμα κοροϊδίας και χλευαστικών σχολίων. Κάπου στην αρχή της Άνοιξης, θα πηγαίναμε εκδρομή με το σχολείο. Μια τριήμερη στην Πάτρα.

Με τις φίλες μου περνούσαμε υπέροχα. Μια τριήμερη μακριά από το σπίτι ήταν ότι πρέπει για να ξεφύγει λίγο το μυαλό μου. Ένα βράδυ και ενώ ήμασταν όλα τα παιδιά μαζί, ο κολλητός μου ο Γιάννης, έδωσε τη «φαεινή» ιδέα να κοιμηθεί όλη η παρέα μας σε ένα δωμάτιο. Πέντε παιδιά λοιπόν, 2 αγόρια και 3 κορίτσια κοιμηθήκαμε για ένα βράδυ στο ίδιο δωμάτιο. Το πρωί που ξύπνησα, προς έκπληξή μου, ήμουν μόνο εγώ με τον Γιάννη. «Τι έγινε ρε, λακίσανε οι άλλοι το βράδυ;» του είπα και γέλασε. «Φεύγω μ@λ@κα, πάω στο δωμάτιο να βάλω άλλα ρούχα, θα σε δω κάτω», μου είπε και έφυγε.

Η μέρα πέρασε και την επομένη φύγαμε πάλι για Αθήνα. Μετά από δύο μέρες, πάω στο σπίτι της κολλητής μου να διαβάσουμε που πρέπει να σας πω, πώς μου άρεσε ο αδερφός της. «Ρε τι έκανες;» μου είπε. «Τι έκανα;». «Πάνω που πήγα να ψήσω τον αδερφό μου να κάνει κατάσταση μαζί σου, πήγες και τα χάλασες όλα;» -«Ποια όλα λες, δεν καταλαβαίνω».

Μου εξήγησε λοιπόν, πώς μόλις άνοιξε συζήτηση στον αδερφό της για εμένα, εκείνος, της είπε, «Με ποια με αυτό το τσουλάκι; Που το πήρανε στην τριήμερη»;

Έπαθα σοκ. Είχε κυκλοφορήσει η βρόμα ότι στην τριήμερη «κάτι» είχα κάνει με κάποιον. Άρχισα να ψάχνω για το ποιος κυκλοφόρησε κάτι τέτοιο. Από τα πολλά κατέληξα στον κολλητό μου το Γιάννη. Καθόταν στην πλατεία με το «παρεάκι» του και έξαλλη πήγα και τον έπιασα φωνάζοντας. «Ρε, τι ζόρι τραβάς; Τι είναι αυτά που λες από δω και από εκεί; Έχουμε κοιμηθεί εγώ και εσύ μαζί; Μίλα ρε; Γιατί με ξεφτιλίζεις έτσι;» .

Προς έκπληξή μου όχι μόνο δεν το αρνήθηκε αλλά άρχισε να μου μιλά με ένα υφάκι λέγοντάς μου, «Ναι καλά δε θυμάσαι που...» και άρχισε να λέει πράγματα που ποτέ δεν έχω κάνει στη ζωή μου. Τότε ήταν και η στιγμή που έμαθα ότι πίσω από τα τηλεφωνήματα και τα χαρτάκια ήταν αυτός.Όλοι άρχισαν να με φωνάζουν τσούλα. Μου «βγήκε » το όνομα από τον ίδιο μου τον κολλητό. Μόνο οι φίλες μου με πίστεψαν. Όλο το σχολείο την επόμενη μέρα, άρχισε να με χλευάζει. Να με κοροϊδεύει. Μου πέταγαν χαρτιά στο διάλειμμα. Μου πέταγαν νερό στη βρύση. Με έσπρωχναν χωρίς λόγο και μαζί με όλους τους άλλους ήταν και ο «πρώην» φίλος μου που είχε ενταχθεί για τα καλά στο παρεάκι με τα «τσογλάνια» που μου έκαναν τη ζωή κόλαση.

Για μέρες δεν πήγαινα στο σχολείο. Στους γονείς μου δεν είχα πει το παραμικρό. Δεν ήθελα. Και αν πίστευαν αυτόν; Κλείστηκα στον εαυτό μου, μέχρι που η φίλη μου Β. ήρθε σπίτι και μου ζήτησε να επιστρέψω στο σχολείο. Μου υποσχέθηκε ότι αν με ξαναενοχλούσαν θα τους αντιμετώπιζε μαζί μου. Την άκουσα και έτσι έκανα. Πολλά παιδιά από το σχολείο μου, που πίστεψαν εμένα και όχι εκείνους, με προστάτεψαν. Ήταν πάντα μαζί μου στα διαλείμματα και με τον καιρό έκαναν το θέμα να ξεχαστεί και ποτέ να μην με ενοχλήσει κανένας.

Στο τέλος της περσινής σχολικής χρονιάς, έφτιαξα ένα «αφιερωλόγιο», ένα τετράδιο που όλοι οι συμμαθητές σου, γράφουν κάτι για να τους θυμάσαι. Το δικό μου πήγε από χέρι σε χέρι και από τμήμα σε τμήμα.

Με πολλά από τα παιδιά που μου έγραψαν -αγόρια,κορίτσια- δεν κάναμε παρέα αλλά μπήκαν στη διαδικασία να μου γράψουν κάτι, χωρίς να τους το ζητήσω. Όταν το τετράδιο έφτασε μετά από δύο εβδομάδες στα χέρια, μου έκατσα να διαβάσω τι μου έγραφαν. Κάποια στιγμή και καθώς ξεφύλλιζα, τα φύλλα, έπεσα πάνω σε ένα τεράστιο «ΣΥΓΝΩΜΗ» που έπιανε δύο σελίδες. Κάτω από το συγνώμη έγραφε: «Ήμουν απαίσιος. Σου ζητώ συγνώμη. Είπα ότι κάναμε σεξ μαζί για να γίνω κάποιος στα μάτια τους και για να μπω στην παρέα τους. Με έλεγαν αδερφούλα που έκανα παρέα με ένα κορίτσι που ούτε να το «πηδήξω» δεν μπορούσα. Με κορόιδευαν και μου έλεγαν πώς μόνο αν σε «πάρω» θα έκανα παρέα μαζί τους. Δεν ξέρω γιατί ήθελα την παρέα τους, ίσως γιατί θα ήμουν με τους ισχυρούς και όχι με τους losers. Όταν όμως είδα ότι δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά μόνο να πειράζουν, να ενοχλούν και να κάνουν κακό σε άλλα παιδιά, ξέκοψα από κοντά τους. «ΣΥΓΝΩΜΗ» για ό,τι σου έκανα!»

Όσο και αν ένιωσα λύπη για αυτόν, δεν ξανακάναμε ποτέ παρέα. Πριν γίνει θύτης ήταν και αυτός θύμα, δεν τον δικαιολογεί όμως αυτό που έκανε σε έμενα.

Σε όσα παιδιά βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις, σχολικού εκφοβισμού ή bullying, (πείτε το όπως το θέλετε) ένα έχω να πω. Ζητήστε τη βοήθεια των πραγματικών σας φίλων. Αν είστε μόνοι σίγουρα θα μπορούν να εισβάλουν στη ζωή σας, αν όμως είστε πολλοί, αν έχετε τους φίλους σας γύρω σας, τότε κανείς και τίποτε δεν θα μπορεί να σας πειράξει.

Κατερίνα