Σκολίωση:Μια αναγνώστρια εξομολογείται «Ο κηδεμόνας με έσωσε»

Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια αλλά πιστεύω πως η ιστορία μου ίσως βοηθήσει πολλές μαμάδες καθώς δεν υπάρχει ενημέρωση για το συγκεκριμένο θέμα.

Σεπτέμβρης του 1991 και εγώ ήμουν μαθήτρια τότε της Γ΄Δημοτικού. Θυμάμαι ο πατέρας μου με συνόδευσε κάποιο απόγευμα στο γιατρό. Η διάγνωση του παιδιάτρου λίγα λεπτά αργότερα ήταν «Υγιέστατη η μικρή! Βλέπω κάποια ίχνη σκολίωσης αλλά δεν είναι κάτι ανησυχητικό. Ωστόσο αν θέλετε μπορείτε να το ψάξετε λίγο παραπάνω».

Για καλή μου τύχη οι γονείς μου θέλησαν να πάρουν μία δεύτερη γνώμη καθώς η λέξη «σκολίωση» μέχρι τότε, τους ήταν παντελώς άγνωστη. Έτσι λίγες ημέρες μετά βρέθηκα στο νοσοκομείο Παίδων(που υπήρχε στην πόλη που μεγάλωσα), και εκεί ξεκίνησε η περιπέτεια μου.

Μετά από πολλές εξετάσεις και τις απαραίτητες ακτινογραφίες που ακολούθησαν, επιβεβαιώθηκε αυτό που ήδη είχε διακρίνει ο παιδίατρος. Είχα σκολίωση!

Το πρώτο στάδιο της θεραπείας μου ξεκίνησε εν αγνοία μου την ίδια μέρα! «Εντατική γυμναστική και κολύμβηση» είπε ο ορθοπεδικός «και θα σας δω ξανά σε 6 μήνες». Κανείς από τους τρεις μας δεν φαντάστηκε πως ο γιατρός είχε «σχέδιο» και πως ουσιαστικά η γυμναστική και η κολύμβηση, θα προετοίμαζαν το σώμα μου και θα δυνάμωναν τους πνεύμονες μου για να δεχτούν τον «κηδεμόνα».

Οι μήνες πέρασαν και έφτασε η ώρα της επόμενης επίσκεψης. Θυμάμαι ήταν άνοιξη λίγο πριν το Πάσχα. Ο γιατρός ζήτησε να με δει μόνη και οι γονείς μου περίμεναν στην αίθουσα αναμονής. Μπήκαμε στο γραφείο και από ένα φάκελο έβγαλε την ακτινογραφία που είχα βγάλει λίγα λεπτά πιο πριν. Την τοποθέτησε στο φωτεινό πλαίσιο και μου είπε «Υπάρχουν δύο κυρτώματα το ένα 30 μοίρες και το άλλο 18. Από τις 21 μοίρες και πάνω προτείνουμε θεραπεία με κηδεμόνα. Τι λες; Θα τον φορέσεις;».

Μουδιασμένη αποκρίθηκα «ναι»! Μετά κάλεσε τους γονείς μου και τους ανακοίνωσε πώς είχα δεχτεί τη θεραπεία που μου πρότεινε. «Έχετε μπροστά σας μεγάλο δρόμο, κλείστε τα αυτιά σας, γιατί μπορεί να ακούσετε διάφορα για εναλλακτικούς θεραπευτές, μασάζ, κτλ. Η θεραπεία είναι μία».

Έτσι μετά από δύο εβδομάδες και αφού είχαν προηγηθεί δύο ραντεβού με τον τεχνικό που τον κατασκεύασε, έγινα ένα με τον «κηδεμόνα» μου. Τον φορούσα νύχτα μέρα, στο σχολείο, στα μαθήματα, στη βόλτα, στον ύπνο, οι μόνες ώρες που τον αποχωριζόμουν ήταν αυτές που έκανα γυμναστική.

Εάν είστε γονείς που αντιμετωπίζετε παρόμοιο πρόβλημα θα σας περιγράψω ακριβώς πως μπορεί να νιώθει το παιδί σας. Τον πρώτο καιρό είναι δύσκολο. Νιώθεις μία έντονη πίεση κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μου πήρε λίγο καιρό να μάθω να κάνω καθημερινά απλά πράγματα με διαφορετικό όμως τρόπο.

Για παράδειγμα άλλαξε ο τρόπος και οι ποσότητες του φαγητού που κατανάλωνα, ο τρόπος που έσκυβα, που κοιμόμουν. Αυτά μπόρεσα να τα διαχειριστώ σε σχετικά σύντομο διάστημα. Αυτό που δεν μπορούσα να αποδεχτώ ήταν ότι δεν μπορούσα εύκολα να τρέξω, να παίξω κρυφτό και κυνηγητό όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας μου.

Σε συναισθηματικό επίπεδο, την θεραπεία την δέχτηκα ομαλά και συνεργάστηκα άψογα με όλους. Με το γιατρό, με τον τεχνικό, με τη γυμνάστρια μου... Ωστόσο γνώρισα στο νοσοκομείο και παιδιά που είχαν μια άρνηση, που κουράστηκαν, που τα παράτησαν. Από τα τέσσερα παιδιά που ξεκινήσαμε τον ίδιο μήνα με εμένα θεραπεία, ήμουν η μόνη που την ολοκλήρωσε. Ίσως βέβαια έπαιξε ρόλο ότι ήμουν σε μικρή ηλικία πριν το στάδιο της εφηβείας.

Με θυμάμαι να νιώθω ενοχικά όταν έβλεπα τους γονείς μου να υποφέρουν μαζί μου, και ας μην μου το έλεγαν, και αυτός είναι και ο λόγος που ποτέ δεν θέλησα να μοιραστώ μαζί τους τα πειράγματα που δεχόμουν στο σχολείο από τους συμμαθητές μου. «Εσύ με το πλαστικό στην πλάτη σου» ή δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την αυθόρμητη από πολλούς κίνηση να τραβούν το χέρι τους από πάνω μου κάθε φορά που με άγγιζαν λέγοντας ένα «Αχ!». Επίσης δε θα ξεχάσω ποτέ τους κατά δύο χρόνια μικρότερους αδερφούς μου- τους φύλακες άγγελούς μου- να αναλαμβάνουν δράση στα διαλείμματα του σχολείου για να με υπερασπιστούν.

Η θεραπεία ολοκληρώθηκε μετά από 8 χρόνια, όταν ήμουν 16 ετών. Τα κατάφερα και είμαι περήφανη γιατί με τη δική μου θέληση και πείσμα, με αγάπη και συμπαράσταση από την οικογένεια μου κατάφερα να ζω σήμερα χωρίς προβλήματα! Θα κουβαλάω για πάντα μέσα μου αυτή την εμπειρία που με ωρίμασε, με έκανε δυνατή και μου απέδειξε πως με σκληρή δουλειά όλα γίνονται.

Τέλος θέλω απλά να αναφέρω πως εξακολουθώ και έχω σκολίωση. Το πρόβλημα δεν εξαφανίστηκε απλά περιορίστηκε σε μεγάλο βαθμό. Έχουν περάσει 16 χρόνια από τότε που σταμάτησε η θεραπεία μου και είμαι πλέον μαμά. Για όσους αναρωτιέστε είχα με μία καλή εγκυμοσύνη χωρίς προβλήματα.

Αυτή ήταν η ιστορία μου που ήθελα να μοιραστώ μαζί σας. Ίσως βοηθήσω έστω και στο ελάχιστο και άλλους ανθρώπους και άλλα παιδιά που έχουν σκολίωση και αρνούνται να φορέσουν κηδεμόνα!

Βίκυ

Στείλτε μας και εσείς τη δική σας αληθινή ιστορία εδώ!