Αληθινή ιστορία: «Δεν υπάρχει εξιλέωση όταν σκέφτομαι το παιδί μου να κλαίει μόνο του μέσα στη θερμοκοιτίδα...»

Μια ιστορία, ειλικρινής, συγκινητική μα πάνω απ' όλα αληθινή από μια μαμά που είχε το ένα της αγόρι στη ΜΕΝΝ. Διαβάστε τη!

«Ήταν 17 Αυγούστου, δύο μέρες μετά τη γιορτή της Παναγίας, που ξύπνησα το πρωί με άγχος. Στις επτά παρά τέταρτο έκανα τη συνηθισμένη επίσκεψη μου στο μπάνιο γιατί η συχνοουρία με ταλαιπωρούσε από την αρχή της δίδυμης, υψηλού κινδύνου, εγκυμοσύνης μου. Τα μωρά μου ήταν σχετικά καλά, αν εξαιρέσεις ότι ο ένας εδώ και λίγες μέρες είχε σταματήσει να τρέφεται για να πάρει ο βάρος ο αδερφός του και είχα αρχίσει να ανησυχώ ότι για έµβρυο-εµβρυική μετάγγιση...

Ξημέρωνε 33η βδομάδα. Η διαίσθησή μου ήταν έντονη. Πήρα τη γιατρό μου και της είπα να ξεκινήσει. Ήρεμα και χωρίς κανένα πανικό, ετοίμασα τα τελευταία μου πράγματα. Πήγα στο μαιευτήριο και μπήκα από την Υποδοχή Επισκεπτών. Μέχρι να ολοκληρώσω τη φράση 'Νομίζω ότι γεννάω', η ρήξη του αμνιακού σάκου ήταν γεγονός. Μπροστά στην Υποδοχή. Οι επόμενες ώρες ήταν σκηνές από ταινία. Οι καρδιολόγοι να ψάχνουν τους παλμούς των μωρών, οι νοσηλευτές να ψάχνουν την Γυναικολόγο μου, μια κοπέλα με κάτι έγγραφα να με ρωτάει αν θα κρατήσω βλαστοκύτταρα...

Είμαι στο κρεβάτι και κάνω την επισκληρίδιο. Το φάρμακο τρέχει σα δηλητήριο σε όλο μου το σώμα και το νιώθω να μου παγώνει τα πόδια... Δυο μεγάλες βουτιές στα σωθικά μου, και δυο ανθρωπάκια ξεπροβάλλουν στα μάτια μου.

...Μείναμε στη ΜΕΝΝ μέχρι τις 6 Σεπτέμβρη ο ένας, και μέχρι τις 13 ο άλλος. Ήταν η πιο δύσκολη βδομάδα της ζωής μου.

Έκλαιγα, πονούσα, προσπαθούσα να είμαι σε όλα τα επισκεπτήρια στον μικρό που είχε μείνει μόνος του μέσα σε ένα γυάλινο κουτί, και στον μικρό που άνοιγε το στοματάκι του στο σπίτι κάθε 1.5 ώρα ψάχνοντας λίγο γάλα. Το λιγοστό που είχα, το μετέφερα στα ειδικά σακουλάκια για να φτάσει με το γαστρικό σωλήνα στο στομαχάκι του μικρού που δε μπορούσε ούτε να καταπιεί. Και το υπόλοιπο προσπαθούσα να το δώσω στο άλλο μου πλασματάκι. Το τρέξιμο ήταν ανελέητο, οδηγούσα γρήγορα κάθε φορά μία σημαντική απόσταση γιατί δεν ήθελα να χάσω κανένα επισκεπτήριο και τα ράμματα με πονούσαν πολύ.

Προτίμησα να αφήνω τον μικρό του σπιτιού στους γονείς μου, όταν συνέπιπτε η ώρα του επισκεπτηρίου για τον μικρούλη που είχε γυρίσει στην εντατική με ενδονοσοκομειακή λοίμωξη... Σ' αυτόν που δεν είχα πάρει ακόμη στην αγκαλιά μου. Που δεν επιτρεπόταν ούτε τα χέρια μου να βάλω μέσα από τις ειδικές θέσεις που σου επιτρέπουν λίγο να αγγίξεις το παιδί σου.

Αλλά μία φορά δεν τα κατάφερα. Δεν ήμουν εκεί. Και ήταν τέτοια μέρα σαν σήμερα. Ο μικρός μου στο σπίτι έκλαιγε απαρηγόρητα και δε μου πήγαιναν τα χέρια να τον αφήσω σε κανέναν. Εξάλλου ήταν μόλις 23 ημερών... Και η ώρα πέρασε. Κι εγώ αγχωνόμουν και τώρα μπορώ με σιγουριά να πω ότι άγχωνα και το μωρό. Γι αυτό δε σταματούσε να κλαίει. Και η ώρα πέρασε...

Προφανώς το επισκεπτήριο το έχασα. Ποτέ δε θα το ξεπεράσω, ποτέ δε θα το ξεχάσω. Και ποτέ δε θα συγχωρέσω τον εαυτό μου που άφησα το πλασματάκι μου σε ξένους, χωρίς κανέναν δίπλα του να του ψιθυρίσει μία γλυκιά κουβέντα, όταν όλα τα άλλα διπλανά κουτιά γέμισαν από γονείς -επισκέπτες. Οι τύψεις πάντα θα με πνίγουν. Και δεν υπάρχει εξιλέωση. Ούτε αναπλήρωση του κενού που νιώθω όταν φέρνω στο μυαλό μου τις εικόνες του παιδιού μου να κλαίει μόνο του μέσα στη θερμοκοιτίδα, γεμάτο σωληνάκια και ορούς. Εξάλλου ήταν μόλις 23 ημερών...

Εκείνα τα δάκρυα που τσουρουφλίζουν τα μάγουλα και καίνε τα μάτια, ο λαιμός που στεγνώνει και η ψυχή που θέλει να βγει από το σώμα, μαζί με μια σκληρή επιθυμία για αυτοτιμωρία ήταν πρωτόγνωρα συναισθήματα. Διπλωμένη στο κρεβάτι έκλαιγα, σφίγγοντας το άλλο μου παιδί στην αγκαλιά μου, με την ελπίδα ότι στο μαιευτήριο, ο αδερφός του θα νιώθει λιγότερη μοναξιά.

Το τηλέφωνο την επομένη από τη ΜΕΝΝ, ότι ο μικρός μου γύρισε στην απλή παρακολούθηση, ήταν απρόσμενο. Μου έλεγε μόνος του ότι είναι καλά. Μου έλεγε με το δικό του τρόπο πως έκανα καλά και έμεινα με τον αδερφό του που με είχε ανάγκη, γιατί ο ίδιος είχε αναρρώσει. Δεν συγχωρώ τον εαυτό μου, αλλά εκείνος με έχει συγχωρέσει.

Κι αν σήμερα, τρία χρόνια μετά, για πρώτη φορά το γράφω, είναι γιατί ξέρω ότι μ αγαπάει με όλη τη δύναμη της ψυχής του. Και αν δεν το ξέρει, σίγουρα μπορεί να το νιώσει ότι αν τον αφήνω να περιμένει, είναι μόνο γιατί προσέχω το άλλο του μισό!».

Αν θέλετε και εσείς να μοιραστείτε τη δική σας ιστορία και να τη δείτε δημοσιευμένη στο Mothersblog, μπορείτε να μας στείλετε τα μηνύματά σας, εδώ!