«Οι ψείρες και εγώ!», συντάκτρια του Mothersblοg γράφει για την εμπειρία της όταν ήταν παιδί!

Γράφει η Έλια Κωνσταντινίδη

Αυτά τα καταραμένα ζωύφια που σπέρνουν την απελπισία στις οικογένειες και σε κάνουν να νιώθεις σαν "κόπρος" που ξύνεται μέχρι να μαδήσει η γούνα του.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που κόλλησα ψείρες -μονο που το ανακαλώ με τρώει το κεφάλι μου. Ήμουν γύρω στα 5 και είχα μια ελαφριά φαγούρα στην αρχή. Κανείς δεν έδωσε σημασία σε πρωτη φαση. Ίσως και κανείς να μην ήθελε να πιστέψει ότι στο κεφάλι του παιδιού έχουν κατασκηνώσει μαμούνια που αναπτύσσουν τον πολιτισμό τους με ταχύτατους ρυθμούς. Έτσι κάπως κύλησαν κάποιες μέρες με ένα ξυσιματάκι. Όσο με φαγούριζε όμως, τόσο αυτά θέριευαν και όσο αυτά θέριευαν, τόσο με φαγούριζε.

Κάπου εκεί, αποφάσισα να ανακοινώσω στη μαμά μου, ότι όντως κάτι δεν πάει καλά και ότι απ΄το ξύσιμο, κοντεύω να ξεφλουδίσω. Μαγείρευε ανέμελη στην κουζίνα, όταν την πλησίασα "ξυνόμενη" και της είπα "μαμά κάτι με τρώει στο κεφ..." και κοίταξα το δάχτυλό μου, που μόλις είχα βγάλει απ' τις πυκνές μου μπούκλες. "Ωχ, να, αυτό το μυγάκι ήταν μαμά...". Η μαμά γύρισε, το είδε, πάγωσε, άσπρισε και είπε "Παναγιά μου, ΨΕΙΡΕΣ!".

Πριν προλάβω να καταλάβω τί είπε και τί είναι αυτό το ψείρες, βρέθηκα στο μπάνιο με ένα τουρμπάνι στο κεφάλι. Προφανώς και η μαμά μου δεν με έντυσε Αλαντίν, σκέφτηκα, άρα κάτι άλλο κακό συμβαίνει. Μέσα σε χρόνο dt, ο μπαμπάς είχε φέρει τα ψειροκτόνα, η μαμά είχε φορέσει γάντια και έπαιρνε βαθιές ανάσες με κάποια "δεν το πιστεύω" ενδιάμεσα.

Εγώ και οι "καλές μου φίλες", αρχίσαμε να "ψιλιαζόμαστε" -"ψειριαζόμαστε"- κάτι, όταν σκύψαμε στη μπανιέρα και ένα πολύ βρωμερό σαμπουάν άρχισε να αφρίζει πάνω μας. "Μαμά δεν μυρίζει ωραία αυτό το σαπούνι". "Ναι καρδιά μου, δεν είναι για να μυρίζεις ωραία, είναι για να σκοτώσει τις ψείρες και τις κόνιδες που έχεις στο κεφαλάκι σου και σε φαγουρίζουν". Καινούργια λέξη. "Ποιες είναι πάλι αυτές οι κόνιδες; Τι γίνεται στο κεφάλι μου;" "Οι κόνιδες είναι τα μωρά τους". Πρώτη φορά αυτή η γενοκτονία φάνταζε τόσο λυτρωτική.

Μετά το σαπούνισμα και το τρίψιμο, ακολούθησε το "ξεψείρισμα". Εξουθενωτική διαδικασία. Τα απαραίτητα props, ήταν το ανακριτικό φως, το μεγάλο άσπρο σεντόνι και το μικρό μπλε χτενάκι. Ένα σκηνικό θρίλερ, με μουσική υπόκρουση το "τσικ τσικ" από τα ψειρόνια που η δόλια η μάνα μου σκότωνε με τα νύχια της. Είχε μεγάλο σασπένς τολμώ να πω αυτή η ιστορία. Χαρακτηριστικά θυμάμαι ότι με συγκλόνιζαν τα "νάτη νάτη", "αχ κι άλλη κόνιδα", "βρήκα τη μάνα". Ήταν σαν να παίζαμε κάποιο περίεργο παιχνίδι στο κεφάλι μου.

Κράτησε μέρες αυτή η διαδικασία, μέχρι να σαρωθεί κάθε χιλιοστό της κεφαλής μου και να εξοντωθεί και η τελευταία. Μετά έπεσαν οδηγίες όπως "δεν θα πλησιάζεις το κεφαλάκι σου κοντά στα κεφαλάκια των άλλων παιδιών", "μη φοράς ξένα σκουφάκια και κορδέλες", "μη φύγεις πριν σου βάλω λίγο ξυδάκι στο κεφαλάκι σου(!)". Αυτό το τελευταίο ήταν το χειρότερο. Όσο σιχαινόντουσαν οι ψείρες το ξύδι, άλλο τόσο το σιχαινόμουν κι εγώ, ίσως και τα άλλα παιδάκια στην τάξη μου. Αν και νομίζω την ίδια περίοδο, πηγαίναμε πολλά με το ξύδι μας. Έμπαινες στην αίθουσα και σου 'βγαινε το "πιάσε και μια τυροκαφτερή και μια καλαμαράκια".

Οι ψείρες είναι εδώ, όμως εδώ είναι και τα μέτρα πρόληψης και αντιμετώπισής τους. Οι ψείρες είναι ο μικροσκοπικός εχθρός που οι περισσότεροι από μας και τα παιδιά μας έχουμε γνωρίσει. Οι ψείρες είναι ο λόγος που χάνουμε όλοι κάποια στιγμή το υπέροχο μήκος των αφράτων μπουκλών μας.