«Πονάω από τις ρίζες των μαλλιών μου ως τα δάχτυλα των ποδιών μου, πονάει η καρδιά μου…»

«Αγαπημένη φίλη Δέσποινα,

Φίλη, γιατί εγώ έτσι σε αισθάνομαι. Σε παρακολουθώ όλα αυτά τα χρόνια μέσα από την τηλεοπτική σου παρουσία και πραγματικά ξεχωρίζεις για το ήθος και την αξιοπρέπειά σου. Και βέβαια να σου πω πόσο μ' αρέσει η εμφάνισή σου, είσαι μια κούκλα, μια αληθινή γυναίκα και σε θαυμάζω.

Ο λόγος που θέλησα να σου γράψω είναι το άρθρο που έγραψες πριν λίγες μέρες και περιέγραφες γιατί το φετινό καλοκαίρι δεν ήταν το καλύτερο της ζωής σου, ήταν ίσως το χειρότερο λόγω της πίεσης που ένιωσες από την καθημερινή σου εκπομπή και το τρέξιμο της καθημερινότητας.

Είμαι κι εγώ μανούλα, έχω δυο αγόρια 22 και 17 ετών και είμαι δυστυχώς... 44 ετών. Είμαι μια γυναίκα που δούλευα πολλά χρόνια με προϋπηρεσία στο Δημόσιο, σε άλλες εταιρείες και από το 2012 είμαι άνεργη από έναν μεγάλο όμιλο που έδιωξε όλους τους εργαζόμενους χωρίς εξόφληση των δεδουλευμένων μας, χωρίς αποζημίωση, ούτε καν χαρτί απόλυσης για να μπούμε στο ταμείο ανεργίας.

Από κει και πέρα ξεκινά ο δικός μου Γολγοθάς, το μαρτύριο της ανεργίας. Βίωσα και βιώνω την κατάθλιψη, κατηγόρησα τον εαυτό μου, τον άντρα μου, τους πάντες. Περνώ ό,τι ψυχοσωματικό μπορείς να φανταστείς, πονάω παντού, από τις ρίζες των μαλλιών μου ως τα δάχτυλα των ποδιών μου. Πονάει η καρδιά μου που δεν έχω πια αξιοπρέπεια, που δεν μπορώ να προσφέρω στα παιδιά μου πράγματα απαραίτητα.

Διαβάστε περισσότερα στο queen.gr