Αληθινή ιστορία: «Μπορεί να μη με γέννησε αλλά ήταν ο πατέρας μου και μου λείπει...»

Διαβάστε τη παρακάτω:

«Έχοντας διαβάσει τόσες θλιβερές ιστορίες σε αυτήν την ιστοσελίδα θα ήθελα να μοιραστώ και εγώ την δική μου!

Γεννήθηκα στις 4 Νοεμβρίου 1996 στο εξωτερικό. Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν ενός έτους και η μητέρα μου ήρθε στην Ελλάδα για να εργαστεί ξέροντας μόνο λίγα ελληνικά και χωρίς να έχει κάποιον να την υποστηρίξει. Πάντα μου πρόσφερε απλόχερα την αγάπη της και ποτέ δεν μου έλειψε τίποτε. Για αυτό εργαζόταν άλλωστε.

Στην Ελλάδα όταν ήρθε, άνοιξε μια καινούργια σελίδα στη ζωή της. Έχοντας εμένα κοντά της βρήκε μια καλή δουλειά ώστε να με μεγαλώσει σωστά. Συγκεκριμένα εργαζόταν ως γηροκόμος. Φρόντιζε γιαγιάδες και παππούδες που την συμπαθούσαν και πολλές φορές δεν την άφηναν να φύγει από κοντά τους.

Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια γεμάτα από αγάπη, με τη μητέρα μου να μου προσφέρει ό,τι ζητούσε η ψυχή μου. Μάλιστα θυμάμαι έντονα ότι δύο φορές το μήνα, μου αγόραζε ρούχα, τα έβαζε πάνω στο κρεβάτι μου και με κλειστά μάτια με πήγαινε προς τα εκεί. Ακόμη και τώρα που τα θυμάμαι χαμογελάω.

Τα πράγματα όμως δεν κυλούσαν πάντα καλά. Η μαμά μου αναγκαζόταν να δουλεύει σε δύο δουλείες ημερησίως, ξύπναγε από τις 5 το πρωί και άλλαζε 3 λεωφορεία για να φτάσει στην πρωινή δουλειά της και από εκεί το μεσημέρι έπρεπε να κάνει ξανά το ίδιο δρομολόγιο ώστε να επιστρέψει στη γειτονία μας για να πάει στη δεύτερη δουλειά της. Κάθε πρωί αναγκαζόταν να με ντύνει από τις 5.30 ενώ στις 6 παρά δέκα με άφηνε στον φύλακα του σχολείου μέχρι να ανοίξει (το σχολείο) για μάθημα.

Τα χρόνια πέρασαν σιγά σιγά και φτάσαμε στο 2006. Εγώ ήμουν πια δέκα ετών και η μητέρα μου, μου ανακοίνωσε πώς έπρεπε να μετακομίσουμε στην Ελευσίνα, καθώς είχε βρει καλύτερη δουλειά εκεί. Δεν σας κρύβω ότι ήταν πάρα πολύ δύσκολο για εμένα. Είχα τους φίλους μου και δεν ήθελα να αλλάξω περιβάλλον. Τελικά, επικράτησε αυτό που ήθελε η μαμά μου γιατί όπως μου είχε πει ήταν «για το καλό μου». Και έτσι άρχισαν όλα!

Ανακάλυψα πώς ο λόγος που μετακομίσαμε στην Ελευσίνα δεν ήταν άλλος παρά να μείνουμε με έναν κύριο συναξιούχο που είχε γνωρίσει η μητέρα μου. Την αγαπούσε και τον αγαπούσε. Μείναμε για έναν χρόνο μαζί στο δικό του σπίτι και μετά αποφάσισαν να παντρευτούν. Δεν ξέρω αν ήταν έρωτας αλλά και οι δύο είχαν ανάγκη ο ένας τον άλλο. Αυτός γιατί είχε πεθάνει η πρώτη του γυναίκα και τα τρία παιδιά του δεν ενδιαφερόντουσαν για εκείνον και η μητέρα μου γιατί είχε οικονομική υποστήριξη και ήταν καιρός να ξεκουραστεί μετά από τόσα χρόνια σκληρής δουλειάς.

Μετά τον γάμο τα πράγματα άλλαξαν. Εκείνος έπινε και καυγάδιζε συνεχώς με τη μαμά μου. Απ' ότι έλεγε δεν του άρεσε που ενώ είχε γράψει όλη του την περιουσία στα βιολογικά του παιδιά εκείνα δεν έδιναν καμία σημασία. Προσπαθούσα να τον δικαιολογήσω, αλλά όλη αυτή η κατάσταση είχε γίνει εφιαλτική. Εγώ και η μητέρα μου δεν είχαμε συνηθίσει σε μια ζωή με φωνές και καυγάδες. Έτσι (η μητέρα μου) πήρε την απόφαση να μιλήσει με τα παιδιά του. Τα παιδιά του τον χαρακτήρισαν «μεθύστακα» και ανέφεραν ότι η μητέρα τους πέθανε από στενοχώρια καθώς τη χτύπαγε!

Η μαμά μου έκανε πάντα υπομονή, γιατί αν φεύγαμε από εκεί θα έπρεπε να ξεκινήσει και πάλι από το μηδέν. Είχε και τα καλά του ως άνθρωπος όμως, και εγώ κοιτάω μόνο τα καλά που έκανε σε μένα και τη μητέρα μου. Με αναγνώρισε ως γιο του με αποτέλεσμα να έχω το επίθετο του, να πάρω ελληνικά χαρτιά και να έχω ελληνικά δικαιώματα. Υπήρχαν πολλές φορές καλές στιγμές και καλές αναμνήσεις που διώχνουν μακριά τις άσχημες. Είχε μετανιώσει πού είχε γράψει την περιουσία του στα παιδιά του, αλλά δεν μπορούσε να κάνει κάτι για αυτό.

Το 2009 και όταν ήμουν 13 ετών, η μαμά μου διαγνώστηκε με καρκίνο στη μήτρα! Ευτυχώς όμως το προλάβαμε το κακό, κάνοντας εγχείρηση και αφαιρώντας τη μήτρα της. Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας της σε ιδιωτικό νοσοκομείο και πληρώνοντας 4,500 ευρώ συνολικά, αρρώστησε από σαλμονέλα. Οι γιατροί μας έδωσαν λίγες πιθανότητες επιβίωσης. Ήταν τόσο άρρωστη που είχε ασπρίσει, είχε χάσει το μισό της βάρος και όλοι φοβόμασταν ότι δεν θα τα κατάφερνε. Για μια στιγμή πίστεψα πως θα τη χάσω για πάντα. Πίστεψα πως θα έμενα μόνος μου σε αυτή τη ζωή. Η δύναμη της ψυχής της όμως, ήταν τόσο μεγάλη που κέρδισε αυτή την ασθένεια και παρέμεινε ζωντανή και δίπλα μου.

Ο άνθρωπος όμως που ένιωθα ως πατέρας μου δεν είχε κόψει τις κακές του συνήθειες. Δεν ξέρω γιατί έπινε και γιατί καυγάδιζε. Απλά το έκανε. Έτσι είχε μάθει. Έτσι είχε συνηθίσει. Πάντα τον ένιωθα ως πατέρα μου. Ήταν αυτός που με μεγάλωσε και που μου άνοιξε τα μάτια, τα ελαττώματά του όμως, με έκαναν αρκετές φορές να τον μισώ για όλα εκείνα που έκανε.

Τα χρόνια πέρασαν και τον Μάρτιο του 2015 ο πατέρας μου σε ηλικία 84 ετών διαγνώστηκε με καρκίνο στον εγκέφαλο. Όταν το έμαθα κατέρρευσα. Δεν ήθελα να τον χάσω... Ήθελα να πεθάνει από φυσικά αίτια και όχι από αυτή την ασθένεια. Οι γιατροί του έδωσαν 6 μήνες ζωής αλλά δεν του είπαμε τίποτα να μην τον στεναχωρήσουμε. Οι γιατροί μας έλεγαν ότι δεν υπάρχει θεραπεία και ότι απλά έπρεπε να προετοιμαστούμε. Δεν ήθελα να προετοιμαστώ. Δεν ήθελα να πιστέψω ότι θα έφευγε από την ζωή και μάλιστα τόσο γρήγορα...

Όταν επιστρέψαμε σπίτι, με τα φάρμακα που του είχαν δώσει, είχε αρχίσει να μιλά καθαρά, να σηκώνεται λίγο στα πόδια του... Και έτσι τον σήκωνα όρθιο, περπατούσαμε μαζί και μου χαμογελούσε. Τον ξύριζα κάθε τρεις μέρες και τον κούρευα κάθε δυο. Η μητέρα μου τον έκανε μπάνιο και του μαγείρευε ό,τι ζητούσε η ψυχή του. Είχα ξεχάσει ότι είχε καρκίνο. Πίστευα ότι θα γίνει ξανά καλά. Ότι θα τον βοηθήσω να γίνει καλά.

Στις 14 Αυγούστου 2015 και ώρα εννιά το πρωί η μητέρα μου πανικόβλητη με ξύπνησε λέγοντάς μου «Έλα γιατί πεθαίνει», έτρεξα στο δωμάτιο και εκείνη πήγε να τηλεφωνήσει στα παιδιά του. Ήμουν μόνος μαζί του, του έπιασα το χέρι και με κοίταξε. Δάκρυσε, πήρε τρεις ανάσες και ξεψύχησε.

Άρχισα να κλαίω και του φώναζα «Πατέρα»... Του έκλεισα τα μάτια και του σταύρωσα τα χέρια. Έχασα τον άνθρωπο μου, έχασα τον πατέρα μου...

"Μπαμπά να είσαι καλά εκεί που βρίσκεσαι και να προσέχεις εμένα και την μαμά!"».

Β.Κ
Στείλτε μας και εσείς τη δική σας ιστορία ΕΔΩ