«Γιατί να είμαι αυτός που είμαι»; Μία αληθινή ιστορία για το σχολικό εκφοβισμό

Οι άνθρωποι του Χαμόγελου του Παιδιού ήταν εκεί, να τον ακούσουν και να τον συμβουλέψουν. Διαβάστε πώς περιγράφουν την ιστορία του Πέτρου.

«Από τον τρόπο που μας μιλούσε ακουγόταν πολύ διστακτικός στην αρχή. Όπως φάνηκε όμως γρήγορα μας εμπιστεύθηκε και μας αποκάλυψε πως υπάρχει μία ομάδα παιδιών από το διπλανό τμήμα της τάξης του τα οποία τον κάνουν να νιώθει άσχημα. Του μιλούν με υποτιμητικό τρόπο για το βάρος του σώματός του, κάποιες φορές του ασκούν σωματική βία, ενώ παράλληλα παροτρύνουν και άλλα παιδιά να τον περιθωριοποιούν. Ο ίδιος στενοχωριέται, νιώθει πως τώρα πια δεν είναι αποδεκτός στους άλλους και κατά συνέπεια αποφεύγει τις συναναστροφές με τα υπόλοιπα παιδιά, ώστε να μη δίνει αφορμές για περισσότερους σχολιασμούς. Έτσι, ο Παύλος έχει αποκοπεί από τους συμμαθητές του και περιφέρεται συνήθως μόνος του. Ακόμα και τώρα όμως πολλές φορές τα συγκεκριμένα παιδιά τον πλησιάζουν ώστε να γελάσουν σε βάρος του και με τις «πλάκες» τους να κάνουν και τα υπόλοιπα παιδιά να γελούν. Κατά τη διάρκεια της κλήσης μας ο Παύλος από τη μία τόνιζε ότι είναι άδικο αυτό που του συμβαίνει ενώ από την άλλη κατηγορούσε τον εαυτό του για την εμφάνισή του.

Για αυτό που του συνέβαινε προτιμούσε να μη μιλά σε κανέναν, ούτε στα παιδιά με τα οποία έκανε παρέα, ούτε στους εκπαιδευτικούς του, ούτε όμως και στους γονείς του. Όποτε το προσπάθησε όλοι του έλεγαν να μη δίνει σημασία σε ότι συμβαίνει και να αποφεύγει να έρχεται σε επαφή με αυτά τα παιδιά. Έτσι, το μόνο που προσπαθούσε να κάνει ήταν να αποφεύγει με οποιονδήποτε τρόπο αυτά τα παιδιά ώστε να μην έρθει και πάλι αντιμέτωπος με την άβολη αυτή κατάσταση. Σε κάποια στιγμή ο φίλος μας αναρωτήθηκε «γιατί να είμαι αυτός που είμαι» επιρρίπτοντας με αυτόν τον τρόπο ευθύνες και στον ίδιο για την κατάσταση που επικρατούσε.

Στην αρχή νιώσαμε την ανάγκη να τον επιβραβεύσουμε για το θάρρος του να μας καλέσει και επιτέλους να μιλήσει για το ζήτημα αυτό και επισημάναμε ότι αυτό είναι το πρώτο ουσιαστικό βήμα που έκανε ώστε να αντιμετωπίσει την κατάσταση που τον δυσκολεύει. Μιλήσαμε λοιπόν για τα συναισθήματά του και καταλάβαμε ότι ένιωθε καθημερινά έντονο άγχος πηγαίνοντας στο σχολείο, ενώ στην παρουσία αυτών των παιδιών ένιωθε φόβο. Ωστόσο, αυτό που μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν το γεγονός ότι ο ίδιος ντρεπόταν για τον εαυτό του και γι’ αυτό δεν είχε μιλήσει σε κανέναν έως τώρα. Πόσο δύσκολο θα είναι για τον ίδιο να βιώνει αυτά τα συναισθήματα καθημερινά;

Μας είπε ότι φοβόταν πως αν μιλήσει στους γονείς ή τους εκπαιδευτικούς του το ζήτημα θα πάρει χειρότερες διαστάσεις. Ο Παύλος αρχικά ήθελε να μιλήσει κυρίως για τα παιδιά αυτά χωρίς να έχει σκεφτεί ότι θα μπορούσε ο ίδιος να σταματήσει αυτή την κατάσταση. Εμείς προσπαθήσαμε να μη μείνουμε στο προφανές, αλλά να μιλήσουμε για το ρόλο του ίδιου στην αντιμετώπιση του ζητήματος αυτού. Έτσι, μέσα από τη συζήτηση έγινε κατανοητό ότι αν και ο ίδιος μπορεί να μην έχει συμβάλει σε καμία περίπτωση για τη δημιουργία αυτής της κατάστασης, εντούτοις σίγουρα έχει πολύ σημαντικό ρόλο στη διαχείριση του ζητήματος.

Αρχικά επισημάνθηκε πως όποια και να είναι η εμφάνισή του, η προτίμηση του ή η στάση του για κάποια ζητήματα κανείς δεν έχει δικαίωμα να του συμπεριφέρεται με τρόπο που τον κάνει να φοβάται, να ντρέπεται και να νιώθει άσχημα με τον εαυτό του. Μπαίνοντας λοιπόν στο ρόλο, τη συμπεριφορά και το συναίσθημα του παιδιού που εκφοβίζεται αλλά και στο ρόλο, τη συμπεριφορά και το συναίσθημα του παιδιού που εκφοβίζει αναδείχθηκε, χωρίς βέβαια να δικαιολογείται, η επίδραση του ίδιου στη δημιουργία και στην αντιμετώπιση του ζητήματος αυτού. Του προτείναμε όπως μίλησε σε εμάς, να μιλήσει και στα παιδιά που προσπαθούν να τον εκφοβίσουν, θέτοντας όρια και απαγορεύοντας συμπεριφορές που τον ενοχλούν και τον κάνουν να αποξενώνεται από τους υπόλοιπους συμμαθητές του. Επιπλέον, αναδείξαμε και μέσα από την επικοινωνία μαζί μας το πόσο σημαντικό είναι να μοιράζεται με άλλους αυτά που τον απασχολούν ώστε να αποφορτίζεται αρχικά και ακόμα περισσότερο να ενημερώνει άμεσα τα άτομα που μπορούν να τον στηρίζουν, όπως οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί του.»

Το σημαντικότερο όμως που αναδείχθηκε ήταν πως ένα μικρό βήμα στην προσπάθεια διαχείρισης αυτής της δυσκολίας σίγουρα θα χαράξει το δρόμο για την αλλαγή που περιμένει να δει. Δεν έχει λοιπόν παρά να το τολμήσει και να βιώσει σταδιακά την ικανοποίηση μέσα από την αντιμετώπιση της δυσκολίας. «Το ότι είσαι διαφορετικός από κάποιον άλλο, δε σημαίνει ότι είσαι κατώτερος του.... να το θυμάσαι αυτό».

Για οποιαδήποτε περαιτέρω πληροφορία ή διευκρίνιση μπορείτε να καλέσετε στην «Εθνική Τηλεφωνική Γραμμή για τα Παιδιά SOS 1056», ή ηλεκτρονικά στη διεύθυνσηsos1056@hamogelo.gr, ώστε να συζητήσετε με έναν ψυχολόγο όλα αυτά που μπορεί να σας απασχολούν.